Heb al een aantal weken veel moeite met het bijhouden van m'n blog. Reden hiervoor is dat ik wederom op bed lag/lig met een hernia in m'n rug. Ging het na m'n klachten in mei na 6 weken, 3 x/wk fysiotherapie heel langzaamaan beter, begin september ging het weer minder. Na wederom weken van oefenen op een yogamatje achter m'n bed én accupunctuur (welke in het begin geweldig hielp), op een dinsdagochtend, na m'n twee wekelijkse 'expat-moeder-wandel-Starbucks-ochtendje', kon ik wederom 'geen kant meer op'. Trok ik tijdens mijn carrière op de SEH mijn beide wenkbrauwen nog op als iemand zei dat ie "niets meer" kon, inmiddels weet ik wat het inhoudt. Ik liep als een krab door het huis, met twee gebogen knieën en alleen zijwaarts voortbewegen was nog een beetje te doen, autorijden kon alleen als ik één been op het dashboard kon leggen (wat met een automaat nog niet eens onmogelijk was) en eten kon alleen nog staande. Maar dán is het hier in de USA wel weer heel goed geregeld (waarbij ik dien te vermelden: áls je een goeie ziektekostenverzekering hebt)!! Ik kon direct de volgende dag bij de huisarts terecht, kreeg (naast medicatie voor de acute klachten) een afspraak voor een MRI voor 5 dagen later, de uitslag daarvan was vervolgens na 1 dag binnen (waarover de huisarts me keurig tot twee maal toe belde) en nog twee dagen later zat ik bij een neurochirurg. Er moest geopereerd gaan worden! Nou kon ik het even tot me door laten dringen, maar het advies was om het zeker wel te doen en,.... mocht ik willen, kon ik direct de volgende dag al onder het mes (maar weekje wachten was ook nog een optie). We kregen het telefoon nummer mee van de chirurg en tot een uur vóór ik me in de kliniek moest melden, kon ik hem nog bereiken om het te verzetten. Maar goed, na een avond samen met Ewout op internet te hebben gezeten, alle voors- en tegens tegenover elkaar te hebben gezet, de knoop doorgehakt en me de volgende dag gemeld in het kuhr-oord, want ik geloof dat dát nog de beste omschrijving is, van het hospitaal waar ik geopereerd werd. Na een aantal aanvullende onderzoeken in een omgeving met kabbelende water partijen langs een muur én kennismaking met het gehele operatieteam (!), vertrokken Ewout en Milou weer naar huis (Isa logeerde bij MaryCarmen) en ging ik (toch wel een beetje gespannen) onder het mes. Twee en een half uur later werd E door de neurochirurg gebeld dat het allemaal goed was verlopen en nog 5 uur later, zat ik weer in de rolstoel op weg naar huis.
 |
| Vol goede moed de operatie in,... |
 |
| ... en er groggy weer uit! |
Qua activiteiten kon ik daarna nog niet veel meer (mocht alleen maar max 500 feet/dg lopen (= 150!! meter), een half uur/dg zitten en 1 héle keer/dg de trap op en af lopen), maar ik was wel voor een groot deel van de pijn af!! En veel hoefde ik thuis ook niet meer te doen; buiten dat Ewout voor een groot deel van de huishoudelijke- en opvoedingstaken op zich nam, namen al onze vrienden hier in The Woodlands alle 'vervoers- en voedingstaken' op zich; de meiden werden naar school gebracht en weer gehaald, vervoer naar
street-dance werd geregeld, speelafspraakjes konden gewoon doorgaan en ook vervoer naar de Nederlandse school was niemand teveel. Daarnaast kwam er bij mij vrijwel iedere dag wel iemand langs met een
tall-non-fat-latte, een heerlijke lunch, wat te lezen of gewoon met een gezellig praatje (want die slaapkamer kén ik inmiddels wel). En vervolgens werd er (naar goed Amerikaans gebruik) voor gezorgd dat er íedere dag een heerlijke warme maaltijd op tafel stond, zonder dat ik m'n bed uit hoefde (kijk, dát is dan weer een voordeel ;-)). We aten (tot grote vreugde van Isa 'eindelijk weer eens') lasagne, we aten chili, een gehaktprutje met salade en rijst, Aziatisch, een
slow-cooking-rundvlees-schotel en dan heb ik het nog niet eens over de bakken die nog in de vriezer staan te wachten tot wij ze mogen proeven! Wat een heerlijk gevoel te weten dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben, die allemaal zorgen dat we niet 10 kilo lichter de winter in hoeven!!
 |
| heerlijk sushi lunch op bed! |
 |
en ook de meiden werden niet vergeten; na het eten
een lekker ijsje! |
 |
bloemstukken, bloemen, fruitmand
magazines en kaarten; ik ben super verwend! |
De dagen voor Isa en Milou zijn wel redelijk saai, nu alles door de week in- en om het huis moet gebeuren met (ik doe m'n best, maar soms toch) een (redelijk chagrijnige) moeder die vanuit bed haar mening geeft (....)
Dus op zondag werd door de meiden het plan opgevat om samen met Ewout naar
Jump Sky High te gaan, een indoor trampoline hal. Na het gedag kussen van de alledrie, riep ik vanuit m'n bed Ewout nog toe dat ie "wel voorzichtig moest doen hè schat, hahahah", ervan uitgaande dat hij (net als ík, de keren dat ik er met de meiden ben geweest) lekker vanaf de kant zou toekijken. Maar niets bleek minder waar; aan het eind van de middag kwam zowel Milou áls Ewout thuis met een enorm ei op hun enkel!! Verzwikt tijdens het springen!! Wat een huis vol kneuzen!!
 |
| the cousins |
Ewout en Lou de hele avond op bed met een
icepack op een enkel, ik op bed omdat dat moest en alleen Isa nog in volle gezondheid, druk in de weer met drankjes om dit ziekenzaaltje te verplegen. Isa had ook in
no time een overheerlijke maaltijd op tafel (lees: in bed), maar dát hadden we voor een groot deel ook wederom te danken aan onze vrienden.
En er kwam nog veel meer afleiding voor de meiden, want afgelopen vrijdag kwamen Marco en Floor aan op het vliegveld van Houston, met alweer een nieuw door-de-douane-gaan record (binnen de 30 minuten) én een koffer vol met pepernoten!
