Differences

Dutch lady's golf lessons

Niet van levensbelang, maar wel leuk, zijn sommige verschillen tussen NL en de US (of The Woodlands).

Naar een (openbaar) toilet gaan is hier een genot vergeleken bij NL. Ik ben hier ongelogen nog nóóit naar een toilet geweest waar er geen wc-papier was! Zelfs niet op een heuveltje midden in Central Park, NYC! Daarnaast is er in vrijwel alle toiletten zo'n papieren toiletbril beschermer aanwezig (en niet alleen een houder aan de muur, maar er zit ook nog iets in!!) én zien de toiletten er over het algemeen keurig schoon uit!! Mooiste van alles is, ze zijn gratis!! Nog nooit een toilet gezien waar ik moest betalen!!! En in vrijwel iedere winkel kun je zo naar binnen lopen om even te piesen.
Wat dan weer wel raar is, met de preutse Amerikanen: er is vrijwel geen toilet te vinden wat hélemaal is afgesloten. Je kunt altijd iemand's benen zien en soms ook nog een kruin en de deur is er vaak zó ingezet, dat er aan beide zijde een spleet zit van zo'n 1 á 2 centimeter! Als je echt wilt, kun je dus zo naar binnen turen. Even lekker relaxen op zo'n gratis plee is er dan dus weer niet bij!

Weekend family run

Iets anders is het shoppen, in mijn ogen een grote hobby van heel veel Amerikanen. Zodra je een winkel inloopt wordt er vanuit een willekeurige hoek "Welcome in the Macy's/ Hobby Lobby of Abercrombie" geroepen en vraag je je af waar die stem nou toch vandaan komt ;-). Maar goed, je loopt lekker door, zegt goeiemorgen en dan komt er, óf om de minuut een dame vragen "if you find everything okay", óf je kunt echt niemand vinden als je toevallig écht iets te vragen hebt. Een tussenweg lijkt er niet te zijn. Maar goed, dat is in NL volgens mij niet heel anders. Maar mocht je iets leuks hebben gevonden, dan is het echt zoeken naar een spiegel!! In sommige toch grote winkels (maatje: begane grond van de Beijenkorf in Den Haag), hangen er dan 3 spiegels!! Bijzonder toch?! En wil je daarna iets passen, moet je toch weer op zoek naar een winkelbediende die een pashokje voor je openmaakt! Want die zijn nl allemaal afgesloten! En vraag ze niet waarom, want dat kunnen de winkeldames niet uitleggen, "these are the rules mem". Maar goed, wat dan weer wel handig is, wat je niet koopt, kun je lekker in het pashokje laten liggen. En bij Victoria Secret, wordt zelfs je naam op 'jouw' pashokje geschreven, leuk toch! 

E met oma Tineke op de Lange Voorhout in Den Haag

MaryCarmen weer even in the Woods.
Paola, Milou, Luciana, Isa, Andrea en Mary Carmen

Iets wat ook direct opvalt als je hier rondrijdt, is dat er achterop iedere auto stickers zitten; 'My son is in the navy', '100 Club', 'I'm a Texas University mom', 'Keep Christ in Christmas' (waarvan ik nog steeds niet begrijp wat ze nou precies bedoelen), maar ook stickers met het logo van de school waarop je kind zit. Nadat onze meiden twee jaar op de Esprit school zaten heb ik uiteindelijk, na een eerste huivering, een sticker van Esprit gekocht om nog meer het gevoel van een geslaagde integratie te hebben. Maar bij the Woodlands Prep school van Isa, werd hij direct bij de eerste kennismaking uitgedeeld. Of ik 'm ter herkenning op m'n auto wilde doen. Natuurlijk vond ik dat volledig 'over-the-top', maar nu, een paar weken later zie ik er ook wel de voordelen van in! Ondanks de carline die er bij scholen is en het feit dat je de auto niet uitkomt en dus niet heel veel ouders ontmoet, weet je nu wel precies wie je moet groeten ;-) als je ergens rijdt. En daarnaast schept het grappig genoeg ook wel een soort van band, in een land waar de banden (buiten die van de kerk dan) erg los zijn.

100 Club stickers

Een autosticker van the '100 Club' dient overigens weer een heel ander doel. De '100 Club' is een organisatie die financiële ondersteuning geeft aan families van brandweerlieden en agenten die zijn omgekomen tijdens hun werk. En bij gebrek aan, in NL ogen 'normale' sociale voorzieningen, wordt burgers hier gevraagd om jaarlijks $100 te storten en daarvoor in de plaats krijg je dan een sticker. En wat nou het grootste voordeel is van zo'n sticker op je auto (behalve dat iedereen kan zien dat je een weldoener bent), áls je wordt aangehouden door een Sheriff, Marshall, Police of een andere diender en ze zíen je '100 Club' sticker, dan wordt je 'niet al té gekke' overtreding gewoon kwijt gescholden!!! Niets op de bon, maar de vraag 'óf je een volgende keer misschien iets langzamer kunt rijden', een bedankje en je kunt weer door. Je begrijpt dat sommige mensen hier met meerdere stickers van enkele jaren op hun achterruit rijden en als je het mij vraagt, zouden wij (lees Ewout ;-) met een jaarlijkse donatie ook goedkoper uit zijn! Zag trouwens dat er serieus ook fake-100-Clubstickers in omloop zijn!!
By the way, een kijkje op de site van de '100 Club' is echt de moeite waard.

Toppertje!

Some Bastian-family news

Halloween (bij Isa op school mocht het niet eng!;-))

November was verder een niet al te drukke maand. Dit schooljaar hebben we voor het eerst (nog) niet veel gasten, dus gevoelsmatig veel tijd 'over'. Ewout is voor zijn werk een weekje in NL geweest en heeft daarna een paar dagen aangehaakt bij Richard die voor zaken/ mannenweekend (;-)) in California was. Oude auto's kijken en ook E is erg enthousiast geworden over Cadillac's en andere oude 'zooi'. Daarnaast is hij weer erg druk met zijn 'Bigfoot' project wat wel/niet/of toch wel in januari eindelijk lijkt te gaan starten. Hij begint er een beetje genoeg van te krijgen, maar ja, de laatste loodjes,...

Isa vult haar dagen met school en haar 'nieuwe' én 'oude' vriendinnen. In november heeft ze (als één van de twee van haar grade) een award gekregen voor best IB citizenship (best knap als je pas 2 maanden op een school zit!). Ze haalt prachtige cijfers en we weten nu zeker dat we een goeie keus hebben gemaakt met haar huidige school. Daarnaast wordt er veel gespeeld en gefeest en was ook Mary Carmen voor een weekendje over vanuit Mexico. Plan is nu om volgend jaar met het gezin van Mary Carmen een weekje op vakantie te gaan in (een veilig deel van) Mexico.

new friends; Celine, Laura and Fern

Milou heeft inmiddels met karate haar blauwe band gehaald. Ze gaat nog steeds minimaal 3x/wk naar de Dojo en geniet er (ondanks af en toe wat nukken) nog erg van. Op school gaat het goed in 3rd  grade en voelt ze zich heerlijk thuis bij Ms. Betty. Ze speelt veel met haar vriendinnen en kijkt elke avond weer naar het Sinterklaasjournaal (hoewel ze nét voordat dat dit jaar weer begon, ontdekte dat wij Sinterklaas van zijn cadeautjes voorzien). Dit jaar komen er surprises. 

En ikzelf ben lekker sportief bezig. Sinds onze meiden in augustus weer met school zijn gestart, ben ikzelf met Maartje en Nicole 3x/wk gaan rennen met een 'run 5K' app-je op de telefoon. Eerst getraind voor de 5 km, maar na behalen hiervan, direct door en momenteel zitten we op 7, onderweg naar de 10 km. Onze (getrainde) mannen proberen in het weekend nog aan te haken, maar we zijn haast bij de dag, dat ze ons niet meer bijhouden ;-))

Blue belt!

The Woodlands is gebouwd rondom (ik denk wel) 7 grote golfbanen, en hoewel ze er dus overal zijn en je er haast niet omheen kunt, had ikzelf nog nooit 1 bal aangeraakt. Toch een raar idee, dat als we tzt terug naar Nederland komen, ik nooit heb gegolfd in dit golf walhalla. En ik was niet de enige. Dus daar moest verandering in komen en een paar weken geleden zijn we met 16 Nederlandse dames les gaan nemen. Vond ik het eerst nog een oubollige 'sport', in de praktijk is het super lachen en hebben we de grootste lol (vooral in die golfkarretjes!). 

Daarnaast hebben we in november (eigenlijk eind oktober) weer Halloween gevierd (en hebben ons lekker uitgedost) en zijn we een 'soort van' druk geweest met opa Hans die in NL geopereerd werd. Gelukkig is hij inmiddels weer thuis, is de tumor volledig verwijderd en moet hij nu alleen weer op krachten komen. En hoewel we iedere dag face-timen, kunnen we in december gelukkig weer met eigen ogen zien hoe het met hem gaat.

$2.639/gallon !!

Een voorlopig laatste, heerlijk verschil met NL is wel de benzineprijs; op dit moment betalen we voor Premium benzine $ 2.64/gallon. Dat is euro 0.55/liter!!!! Ik begrijp heus wel dat er hier zo geen noodzaak is voor zuinigere auto's! En dat er ook maar iemand is die nadenkt over enige besparing.

en wij hadden ons eigen Halloween feestje!

Welcome in the tough world of sports

De keuze om voor Isa een ander school te zoeken hebben we begin dit jaar eigenlijk gemaakt omdat ze wat meer exposure mocht hebben. Esprit is nog steeds geweldig en lieflijk, maar vooral de hogere klassen worden steeds kleiner en zijn zo 'perfect', dat het lijkt, alsof ze in een bubbel, bínnen de Woodlands-bubbel leeft. Van de grote boze wereld is op Esprit weinig te merken. Iedereen is iedereens vriend!

Maar, als Isa over twee jaar terug komt in Nederland, gaat ze (als het goed is) wel naar de tweede van de middelbare school en de overgang tussen 6 klasgenootjes die ze nu had en dát, leek ons echt te groot.

En nu zit ze dus op the Woodlands Prep school, waar ze het reuze naar haar zin heeft, er meer gebeurt én ze meer sociale contacten, met de bijbehorende dynamiek heeft. In week twee startte Isa met het school volleyball team (eerst even een heel nieuw outfit hiervoor aanschaffen) en sindsdien traint ze zo'n vier keer per week. Super vindt ze het en doordat we ook 's avonds thuis nog even met z'n viertjes oefenen, gaat het steeds beter. Enige minpuntje is, dat er in haar team een andere 6th grader zit (we noemen haar 'nummer 20', naar haar rugnummer) die heel goed speelt, maar bij iedere bal die Isa of een ander meisje niet goed speelt (en na 4 weken school zijn dat er nog best wat), een hele harde zucht of 'pffffffff' laat horen. Daarnaast werd er bij iedereen een 'high five' gedaan na iedere geslagen bal (goed of fout :-), , behalve bij Isa, dus dat verminderde de speelvreugde snel. Maar, thuis een goed gesprek gehad met Isa en zij zou proberen het meisje links te laten liggen en gewoon zelf naar iedereen toelopen voor de high-five. En hoewel wij, als trotse ouders, het liefst natuurlijk ons hadden gemengd in het 'conflict', was dit ook wel een beetje wat wij wilden met de verandering van school en was het ergens nog wel goed voor Isa.

lol met de meeste team genootjes

Tot vorige week dinsdag; Isa had haar eerste uitwedstrijd en hoewel dit was op een dag dat ze eigenlijk Nederlandse school had in de middag, mocht ze voor één keer de volleyball vóór laten gaan en meedoen met de wedstrijd. De NL les zou ze dan later in het weekend in moeten halen. Dus Isa met haar team en coach direct na school met de schoolbus op weg naar de ontvangende school, zo'n 14 mile (20 km) hier vandaan. Milou en ik er met de auto achteraan, want niets is natuurlijk leuker dan om naar je grote zus/dochter te gaan kijken bij een heuse wedstrijd. Wat bleek, moesten we bij binnenkomst in de school entree betalen! Gewoon om m'n eigen dochter te zien spelen,... Maar goed, de overgang naar de nieuwe school was niet alleen voor Isa een extra ervaring, voor ons kwamen die ervaringen blijkbaar ook.
Binnen aangekomen, begon de wedstrijd van Isa vrijwel direct, waarbij zij zelf moest beginnen op de bank. Eerste helft werd gespeeld, 2 meisjes werden gewisseld, maar Isa en nog een meisje hadden in de rust nog geen bal aangeraakt. Toen ook de twee helft begon en de twee meisjes wéer op de bank moesten beginnen, gingen mijn beide wenkbrauwen al omhoog, maar ik kon me nog net beheersen. Lang verhaal kort: ongelogen, 30 seconden vóórdat het 15-5 in de tweede set stond en ze dus hadden verloren, mocht Isa het veld in. Uiteindelijk heeft ze in die halve minuut geen enkele bal gespeeld want 1 punt verder was het allemaal afgelopen en hadden ze verloren. Ik zag het treurige gezichtje van Isa en stormde direct op de coach af, maar die zag mijn boze gezicht en zei dat ik voor de volgende dag een afspraak met haar kon maken, als ik iets wilde bespreken. Stoom kwam uit m'n oren!!! Hele lesmiddag Nederlandse school laten varen voor een halve minuut nutteloos in een veld staan én nog belangrijker, een hevig teleurgestelde dochter! Je begrijpt, Isa is niet meer met de schoolbus mee terug gegaan, maar lekker veilig met haar moeder en we hebben ons samen lopen beklagen over de wedstrijd. Eenmaal thuis, had ik binnen 5 minuten een afspraak met de coach voor de volgende dag. Moet nu bij het schrijven nóg lachen om m'n eigen boosheid!

uit eten met team en ouders na gewonnen wedstrijd!

De volgende dag had ik me goed voorbereid op het gesprek; waarom de school in hemelsnaam teamsporten stimuleert, de principes van een IB-school (risk-takers, open-minded, caring), zelfvertrouwen van alle spelertjes, het feit dat het om kinderen gaat en het geen premiere league is en the attitude van sommige teamgenootjes. Maar, toen bleek in het gesprek, dat ook ík op de Esprit-school in een bubbel heb geleefd; teamsport, hier in the US (en misschien wel in The Woodlands in het bijzonder) is geen hobby en lekker samen spelen, of leren hoe rekening te houden met anderen. Sport is business!!!

Denk niet dat ieder kind bij een teamsport lekker mee mag spelen in een wedstrijd; je mag mee trainen totdat je een ons weegt, maar bij wedstrijden (gewoon tussen twee scholen hoor, niets bijzonders!) staan alleen de 6 beste in het spel! Voor een school is het van groot belang (??) om te winnen; je komt in het plaatselijke 'suffertje' te staan, het is goede pr voor de school (dus nieuwe leerlingen, cq geld in de la) én voor uiteindelijke schoolverlaters is de kans om te worden aangenomen bij een gerenommeerde University een stuk groter. Al met al kon de coach me vertellen dat het in 6th grade nog mee viel (en ze had gelijk want de wedstrijd een week later mocht Isa zowaar  2 keer 10 minuten meespelen), maar vanaf volgend jaar is het echt zaak om bij de beste 6 te komen, als ze mee wil spelen in wedstrijden. En hoe erg ik het er ook NIET mee eens ben, ik ben bang dat dit één van de Amerikaanse normen is, waar wij als Europeanen maar aan moeten wennen. Sport is hier geen plezierige bezigheid, maar harde noodzaak!!!

6th Grade Volley ball team

Pas nadat ik mijn frustratie met enkele (langer in de US wonende) vriendinnen had besproken, bleek dat hun ervaring exact dezelfde was en gekker nog, ze waren er inmiddels aan gewend en trokken er hun wenkbrauwen niet meer van op. Eén moeder die al een half jaar lang (!) iedere zaterdag op een Soccer field stond en waarbij haar zoon nog nooit (!) had mogen meespelen en een vriendin die als kind zelf dagelijks had getraind in een basketball team, maar ook uiteindelijk in de wedstrijden wel aanwezig móest zijn, maar alleen om op de bank te zitten!

Isa is inmiddels een stuk minder gefrustreerd en accepteert de regels. Ze traint 3 keer per week met super veel plezier, heeft bij een toernooi afgelopen weekend in iedere wedstrijd toch eventjes mee mogen spelen (;-)) en confirmeert zich toch een stuk makkelijker aan de (in mijn ogen) achterlijke regels. De lol die ze heeft met haar team-genootjes is blijkbaar belangrijker voor haar dan zo'n wedstrijd en eigenlijk moet dat natuurlijk ook zo zijn!

Welcome in the real tough world of sports!

Back-to-school

We hadden een heerlijk weekje Orlando!!! Helaas kon Ewout niet mee (ten eerste omdat hij uiteindelijk pas donderdag uit NL terug kwam, maar ook) omdat zijn project nu in de uitvoerende fase komt en hij het krankzinnig druk heeft. Hij maakt af en toe dagen van > 14 uur, werk gedeeltelijk de weekenden en sec gezien spreken we elkaar op dit moment haast alleen tijdens het avond eten. Maar dat is iets wat we al ruim van te voren wisten, dus geen stress in huize Bastian.

Disney World Orlando

Maar, wij hadden al lang geleden afgesproken om naar Florida te gaan, om daar samen met Mark, Karin, Lise en Tim Disney World en Universal Studio's te bekijken, dus nu gingen de dames met z'n drietjes. In dit piek seizoen qua drukte én met de hoogste temperaturen liepen wij langs Minion's en Sneeuwwitje, maar wat was het super gaaf!

Op verzoek van Karin weliswaar 2 1/2 uur in de rij voor Harry Potter, maar je hoorde ons (en nog belangrijker, de kinderen!) niet klagen; alles werd leuk gevonden. Laatste dag hebben we nog in het Typhoon waterpark door gebracht (met énorrummû golven!!) en toen was het weer tijd om naar huis te gaan. Eindelijk weer met z'n viertjes bij elkaar én Isa moest direct met school beginnen!! Want we gingen er vanuit dat haar nieuwe school ( The Woodlands Prep school) gewoon de kalender zou volgen die vrijwel alle scholen hier volgen, maar niets bleek minder waar! Isa begon al twee weken eerder dan de rest van alle scholen, wat inhield dat ze dus direct al een dag te laat was (maar we hadden het van te voren aangegeven, dus ook hier weer, geen enkel probleem!).

Typhoon water park

Back-to-school is hier een heel dingetje! In de weken voorafgaand vraagt iedere kassajuffrouw (of ander die je onverwachts tegen komt) of je al klaar bent om back-to-school te gaan én naar welke grade je gaat en zowel de kinderen als ouders dienen een beetje een leuk antwoord te geven. Er is een back-to-school sale bij ieder warenhuis, je kunt bij de dokter (of in de supermarkt) een back-to-school medical laten doen (incl. een acne consultation én vaccination check!) én er is voor ieder kind een back-to-school supply list, met schoolspullen die je aan móet schaffen voordat de school weer begint. Bij Isa kon ik dit gelukkig voor $100 afkopen en werd het door de school ingekocht, maar voor Milou moesten ze zelf op pad; pakket zwarte papiertjes zus, rode schriftjes zo, ieder jaar weer nieuwe multomappen, linialen, rolletjes plakband,...... en voor we het wisten waren we 2 uur én $130 verder! En dan hadden we nog niet eens de meest fancy spulletjes, want na het eerste jaar kwamen we er achter dat alle ingebrachte spullen op een grote hoop gaan en onder de leerlingen wordt verdeeld (en wég was het hippe schrift wat Isa toen voor zichzelf had gekocht ;-))
Het uniform wat Isa op haar nieuwe school aan moet, hadden we al in juni via school gepast en via internet besteld, dus dat lag mooi gestreken in de kast op haar te wachten.

Eerste schooldag Isa
(maandag mét stropdas en blazer)

Maar goed, vrijdag 15 augustus was de eerste schooldag van Isa en al nagelbijtend (terwijl ze dat eigenlijk al een half jaar niet meer deed ;-)) ging ze in het volgens haar 'enorme stomme' uniform zenuwachtig naar haar nieuwe school. De eerste dag gebracht door zowel E als mijzelf. Wij waren al even gespannen, want je zadelt er je kind toch maar weer mee op, wederom naar een nieuwe school, weg van de bekende vriendinnen en juffen. 'Gelukkig' (hoewel er best wat tranen om zijn gelaten), hoorde we de week vóórdat de school begon dat Isa's BFF, Mary Carmen, vrij plotseling weer terug zou verhuizen naar Mexico. En dit maakte de enige drempel die Isa nog had tegen de overgang naar The Woodlands Prep School een heel stuk lager. En gelukkig, toen Ies die eerste middag tijdens de carline bij me in de auto schoof was ze super enthousiast!!! De docenten waren gaaf, ze had al twee vriendinnetje ;-) en 'Math en French waren leuk joh!!!'

Thuis gekomen werd direct haar lease-Mac-book-air uitgeklapt en ge-personalised en begon ze aan haar huiswerk. En nu, 3 weken verder is ze super blij en geniet van het sociale leven op haar nieuwe school; heeft zich ingeschreven voor het volleyball team (dus moesten ook wij voor een back-to-school medical naar de HEB), is vol van de verhalen met haar nieuwe klasgenootjes, heeft haar eerste party al gehad en haar eerste cijfer binnen: 124 punten (van de 124 die ze kon scoren) voor het project wat ze gedurende de zomer moest maken! Misschien een beetje voorbarig, maar wij denken dat we de juiste keus hebben gemaakt!

eerste schooldag Milou

Of mijn leven er nu heel veel leuker van is geworden, kan ik op dit moment nog niet zeggen,...... met de meiden op twee verschillende scholen, moet ik ook twee keer zo veel rijden (zowel 's morgens als 's middags). Ik vertrek nu om 7.35 met Isa naar haar school, drop haar vanuit de carline en ben om 8.10 thuis. Dan help ik Milou met de laatste dingetjes voor school (ssstttt ze is dan een half uurtje alleen thuis geweest, maar niets zeggen tegen de sheriff, want dat mag hier dus écht niet onder de 12 jaar!!). Om 8.20 vertrek ik vervolgens met Milou naar Esprit (waar zij het nog prima naar haar zin heeft en voldoende uitdaging vindt!) en rond 8.50 uur ben ik weer thuis (als ik op de terugweg niet eerst even bij de Starbucks aantik).
Maar 's middags is het pas echt beroerd!!!! De lessen van Isa eindigen om 15.07 (??!!) en die van Milou om 15.30. Nou dacht ik (toen we deze schoolkeuzes maakte) dat dát voldoende tijd zou zijn, want het is normaal maar zo'n 15 minuten rijden. Maar in de praktijk is het een drama, met de car-line op Isa haar school!!! Ik sta al om 14.30 in de enorme rij te wachten (37 minuten (!) voordat de school uitgaat en dan sta ik nog niet eens vooraan) en dan ben ik rond 15.25 uít de car-line, met Isa in de auto,...... moet racen naar Milou haar school (die om 15.30 uit gaat en het is eigenlijk 10 minuten rijden) en met z'n drieën zijn we rond 15.50 weer thuis. En dan begint de NL school, of sport of misschien willen ze wel bij een vriendinnetje spelen ;-)

en andere dagen zónder stropdas, maar met polo

Ben zodoende heel blij dat Isa heeft besloten haar zwemmen te verruilen voor volleybal!!! Dit wordt óp en direct ná school gegeven, zodat ik (zolang het volleybal seizoen duurt) minimaal 3 dagen per week niet dat uur in de car-line hoef te staan (en hoppa, binnen een kwartier in én uit de poort ben ;-) én als bijkomend voordeel heeft, dat we weer gewoon lekker met elkaar kunnen eten en niet 's avonds weer op pad hoeven naar een zwembad aan de andere kant van the Woodlands.
Milou blijft ook dit jaar nog wel lekker haar karate doen en met de Nederlandse school erbij, houdt dit in, dat we behalve de zondag iedere dag na school, tóch ook lekker bezig zijn.

---------------------------

Nog even een aanvullende opmerking op het stukje van gisteren, om aan te geven dat het hier toch allemaal nét even anders gaat dan in NL ;-)

kreeg vandaag een email van de school van Isa.

Maandag zullen 'de' schoolfoto's worden gemaakt; of de kinderen allemaal keurig gekleed in hun gestreken (!) uniform naar school willen komen. Verder moesten we nu, vooraf, al aangeven welke foto's we willen bestellen (huh?? ze moeten nog gemaakt worden!!) én we moeten vooraf betalen (nu maar hopen dat ze haar ogen niet dicht heeft ;-)).
Maar mooiste van alles was, dat toen ik naar de website ging om te betalen, dat je daar aan moest vinken of je wilde dat de foto's geretoucheerd zouden worden; álles kon worden weggewerkt, acné, verkeerd zitten haren, ze zouden er koste wat het kost een mooie foto van maken! Geweldig toch?!

Wederom een bijzondere vlucht,......

Na drie heerlijke weken in NL (daarover op een later tijdstip meer), waar gelukkig E ook nog de laatste week aan kon haken, werd het helaas ook weer tijd om naar huis te gaan. E zou zondag vertrekken ivm een belangrijke meeting op maandag en wij zouden dan de maandag aankomen. Zo kon E ook nog snel even iets regelen voor de autoband, die nét voor zijn vertrek lek bleek te zijn, maar wel geparkeerd stond in de garage van het kantoor van Heerema, vlakbij Houston International airport.

CitizenM; prima hotel met mooie zonsondergang

Zaterdagavond als afscheid nog een bbq met alle (niet op vakantie zijnde) familieleden bij El en Rich en zondagochtend vroeg vertrok E naar Schipol, waar hij er nét voor het inchecken (joepie!) achter kwam dat hij het paspoort waarop z'n visa staat nog in The Woodlands had liggen. Zijn half jaar oude 'nieuw' paspoort had hij wel bij zich, maar z'n visa stond in z'n 'oude' en zonder dàt konden ze hem niet inchecken en kon hij dus niet naar huis. En zodoende kwam hij een paar uur later (redelijk nukkig, want hij had morgen een belangrijke meeting) weer op ons logeeradres bij Kees en Sophie, waar de meiden en ik druk bezig waren met het inpakken van onze koffers. Ik had nl besloten om de laatste nacht (in afwezigheid van E) lekker in een hotel bij Schiphol te gaan liggen, zodat het maandagochtend vroeg niet zo rennen was met 2 meisjes en al die koffers. 

 Probleem met het paspoort/visa van E was, dat het op de een of andere manier zsm van Texas naar Amsterdam moest komen, zonder dat wij eraan te pas konden komen. Eerst vriend/buurman Marco gebeld (op zondagochtend!) en die is zo hup uit bed naar ons huis gegaan om het paspoort te halen, direct door naar Fedex gereden het om met een courier te laten versturen, maar tatadata, Fedex verstuurt geen paspoorten, en deden ze het wél zou het zeker 4 dgn duren. E vervolgens al z'n collega's afgebeld, maar de eerstkomende dagen ging er niemand richting NL, dus toen plan B uitgevoerd. Een berichtje gepost op Facebook 'óf er iemand de komende dagen naar NL zou vliegen' en zowaar reageerde er iemand die dinsdag zou vertrekken (naast alle grapjassen die vermelden dat ze heel graag zouden gaan, of over een maand zouden gaan :-)). 

'blind-date'

Maar goed, hulp was onderweg en dus dinsdag stond ik (nadat wij wel 'gewoon' maandag waren aangekomen) met een bordje waar 'Ewout' op stond én de visa-pas van E op het vliegveld in Houston om te overhandigen aan een hulpvaardige NL-er die 'm mee zou nemen. En woensdagochtend stond E vervolgens met een zelfde bordje (en een flesje wiskey) op Schiphol om de pas in ontvangst te nemen. Zo kon hij donderdagochtend dan eindelijk tóch vertrekken.

Maar, terug naar zondag, waar ieder nadeel z'n voordeel bleek te hebben , want nu konden we toch heerlijk met z'n vieren naar Schiphol. Lekker beetje gegeten en een bezoekje gebracht aan de énorme en enorm indrukwekkende bloemenzee, die er lag in verband met de vliegramp van de MH17. We waren er alle vier goed stil van!!

klaar voor vertrek!

Toen het voor ons tijd werd om ons bedje in te duiken, is E terug gegaan naar Leiden om daar de komende dagen dicht bij Heerema in een hotel te kunnen zitten.

Na een heerlijk nachtje in het CitizenM hotel (aanradertje!) liepen Isa, Milou en ik al vroeg naar de vertrekhal om in te checken en voor het eerst sinds we in de US wonen, ging de douane een beetje moeilijk lopen doen: "of ik wel toestemming had van de vader van deze minderjarige kinderen om alleen met hen te reizen", "waar was de vader trouwens??". En ook de meiden werden onderworpen aan een vragenvuur. Gelukkig hadden we identieke verhalen, was de beambte in een goeie bui en mochten we na een waarschuwing toch door, maar in het vervolg zal ik een "toestemming-van-mijn-man" verklaring meenemen, hahaha!

Canada

Inmiddels was het al een half uur voor boarding-tijd, dus snel nog even een ontbijtje gescored en naar de gate. Vertrek van onze vlucht ging verder soepeltjes en we zaten heel de vlucht heerlijk relaxt, totdat nét boven Canada de intercom rondriep "of er een dokter aan boord was?". In eerste instantie keek ik de kat even uit de boom (ben per slot van rekening geen dokter en ook m'n medische ervaring is niet meer van gister), maar toen er niemand leek op te staan en ook Isa zich hardop ging afvragen of ik niet moest helpen, ben ik naar voor gelopen, waar ik gelijk aankwam met een dame die dermatologe bleek te zijn.
Direct werden we naar een rij geloodst, waar een onderuitgezakte, blauwe, niet aanspreekbare man zat (jaartje of 70), die niet reageerde op pijnprikkels, geen pols én ook geen zichtbare ademhaling had. En het is 'grappig' hoe het dan toch werkt; ik stond direct (ook na al die jaren) in de ER-mode! 
De man met hulp van de dermatologe en de stewardessen uit de stoel gesleept (was nog een hele klus, zo'n 100 kg. over die armsteuntjes die bij de KLM niet helemaal naar boven kunnen worden geklapt), de man in de pantry gelegd, AED aangesloten, quedel (soort tube) in z'n keel gestopt en gestart met reanimeren, beademing en hartmassage. En om een heel lang verhaal kort te maken, na defibrilatie (shocken) en zo'n 10 minuten masseren, kreeg dhr. weer een hartslag en haalde weer adem (hij heeft écht 3 engeltjes op z'n schouder gehad, want wij dachten dat het eigenlijk niet meer ging lukken!). 

Inmiddels was op advies van de dermatologe (die, naar achteraf bleek, voor het eerst iemand had gereanimeerd) besloten het vliegtuig aan de grond te zetten, werd de kerosine geloosd en zette we koers naar de dichtstbijzijnde luchthaven. Een militaire basis, die in Newfoundland in Canada bleek te zijn. Daar zijn we geland (al op de grond in de pantry zittende met de man liggend tussen ons in) en is dhr. door een ambulance afgevoerd. Fingers crossed dat hij het zal halen! Al die tijd (inclusief bij de landing) hadden Isa en Milou alleen of met een stewardess gezeten, maar stoer als ze waren, geen vorm van stress toen ik weer tussen ze in kwam zitten; wat een toppertjes!

Ons vliegtuig heeft opnieuw getankt en na nog even een high-five met de dermatologe uit Texas (we waren een succesvol team geweest!), werden wij de rest van de vlucht verwend door de crew. Extra hapjes en drankjes, 2 klm-huisje uit bussinessclass gekregen (voor de meiden) en een voucher van €100. Onze inzet werd echt gewaardeerd!!
En als ik heel eerlijk ben, ben ik zelf ook best trots; hadden we toch maar mooi geflikt! Op weet ik hoeveel kilometer hoogte in een pantry!!! 
Moet misschien na terugkomst in NL toch maar weer echt gewoon de verpleging in; hier ging m'n hart nou weer eens écht sneller van kloppen!

Maar dacht je dat dit alles stress van een dag was; niets is minder waar! Bij aankomst in Houston  (zoals altijd veel te lang wachtend voor de douane) kreeg ik een bericht op m'n telefoon van m'n provider dat m'n telefoon afgesloten was ivm een te hoog data verbruik. En dát nadat ik voor het eerst die maand überhaupt weer in het land was ???!!! Kon niets meer met de telefoon. Wat bleek (later op de avond); tijdens onze 45 minuten stop in Canada had ik de telefoon aangezet en was er voor (ga eerst even rustig zitten!) ruim $1100 aan data binnen gehaald!!! IN 3 KWARTIER!!!! MET EEN GEWONE IPHONE!!! Dacht dat ik niet lekker werd (en bovendien dat Canada gewoon in mijn bundel 'North-America' zat!!!). Ben ik een leven aan het redden, mag ik vervolgens een maandsalaris (wat ik nooit meer verdien ;-) uit gaan geven omdat we een onverwachte tussenlanding maken. Maar gelukkig kon de dame van AT&T, die ik 's avond direct aan de telefoon had, me een bundel verkopen mét Canada erin voor maar $30 extra en dan kon ze die vandaag nog in laten gaan, waardoor de $1100 zouden worden kwijtgescholden,...... heb er niet heel lang over nagedacht!!!

just for fun; AT&T bill ;-)

De dag werd afgesloten met de lege band van de auto die dus op kantoor stond (en waar E in principe 'voor zou zorgen' ware hij gewoon op tijd thuis kunnen zijn). Gelukkig kwam Peter ons van het vliegveld ophalen en kon ons naar de auto toe rijden. Eerst dus even bandje oppompen (met een al in de auto liggend compresoortje ;-) en vervolgens dan eindelijk naar huis.

Al met al, wat mij betreft, nét iets té veel spanning en sensatie, dus nadat we wat eten hadden ingekocht, dit thuis hadden genuttigd, de meiden in bed lagen, ik even lekker een potje heb gejankt, ben ik er zelf ook maar direct in gaan liggen. Het was mooi geweest!

Morgen gelukkig weer een nieuwe dag! (en donderdag weer door naar Florida,.......... pffffffff wat kun je toch een luxe problemen hebben ;-)))).

Summer-break

En dan is de 3 maanden lange summer break aangebroken; vanaf 23 mei hebben Isa en Milou vakantie.

Verjaardagstaart voor Elzi

meiden in het park

De weken hieraan voorafgaand zijn we 'druk' geweest met het bezoek van Ellen en Rich, Kiki en Loeki, die samen met Elzi 10 dagen kwamen logeren. Helaas was het toen hier geen vakantie, dus de meiden zijn een dagje met Isa en Milou mee naar school gegaan én (ook zo heerlijk hier), we hebben onze meiden een paar dagen van school mogen houden. We hebben alligators gezien het Brazos Bend State park, hebben Elzi's 11e verjaardag hier gevierd (stoer zo ver van je ouders vandaan!!), de mannen zijn gaan motor rijden richting the Hill country en wij zijn er met alle dames achteraan gereden, voor een lang weekend weg met z'n allen én als afsluiting zijn El en Rich naar een concert van Bruce Springsteen geweest. Gewoon hier lekker in The Woodlands. Na zoveel vriendschap en plezier, was het weer een tranen trekkend afscheid!

Hill country

Maar veel tijd om te blijven huilen hadden we niet, want de dagen bleven lekker gevuld; Angela (oude jeugdvriendin van Mirjam) kwam aansluitend aan de OTC een paar dagen langs, Peter, Els en hun kinderen kwamen vanuit NL een avond bbq-en (!), David (vriend van Ewout) kwam een week logeren en tussendoor zwommen/fietsten/renden Isa en Milou hun tweede 'kids triatlon' (waarbij dit keer Isa zichzelf overtrof). We hadden onze laatste weken van school, waarin er uitvoeringen waren van muziekles en streetdance, splash-day (met de hele school naar een zwembad), de graduation van Andrea (onze vaste oppas, een heerlijke Amerikaanse ervaring), themadag van de NL-school en afscheidsfeestjes. Want niet alleen Isa gaat komend jaar naar een nieuwe school, ook een heel aantal van haar oude klasgenootjes gaat naar een andere school óf terug naar Mexico of een ander thuisland. Ondanks regelmatig navragen bij Isa, besloot ze pas 5 dagen voor de laatste schooldag dat zij toch óók een poolparty wilde geven en dan merk je wel weer hoe lekker relaxed het hier kan zijn; je stuurt nog snel een uitnodiging uit en ondanks het korte tijdsbestek konden al haar vrienden/vriendinnen komen! Het werd, buiten een heerlijke avond, wederom een emotioneel afscheid en ik heb me in NL nooit voor kunnen stellen dat zowel de kinderen, als de docenten én ouders zo verdrietig konden zijn aan het eind van een schooljaar. Maar we kijken wel terug op een heerlijke, waardevolle tijd en het is een bijzonder mooie club vrienden die de meiden hier in die drie jaar hebben gemaakt.

pool/farewell party Isa,...

... met lieve brieven van haar vrienden

5K run in the Hights (down-town Houston)

Ewout heeft wat minder last van al die emoties en deed 'mannen-dingen'; buiten 'bezig' zijn met z'n auto en naar een track-race gaan, trainde hij met Isa vrijwel dagelijks (let wel in >25 gr.C) voor hun eerst 5-K loop ever én ging E een weekend op hunting-trip met wat kennissen. Jagen is hier een zeer geaccepteerde hobby (wat moeten ze anders met al die guns die ze in huis hebben), maar bij Isa, Milou en mij was het haast weer een reden voor tranen ;-). Want hoewel het schieten aan heel wat regels is gebonden; het mag alleen na een schiettest (en terecht), je mag in bepaalde seizoenen alleen bepaalde beesten schieten (bijv. geen rammen of herten onder 3 feet) en je bent verplicht het door jou geschoten wild zélf mee te nemen en het vlees (voor best veel geld) te laten verwerken; wij dames vonden het maar wát zielig. Na het zien van de foto's en het horen van alle stoere verhalen is Isa acuut vegetarisch gaan eten en ik doe uit sympathie met haar mee. En tot op vandaag houdt zij het nog steeds vol! En ik dus ook, en dat is toch best jammer met een vrieskist die sinds dat weekend tot de nok toe gevuld is met steaks, worsten en andere bonken vlees. Ben benieuwd wat ze ervan vinden als over een aantal weken de geprepareerde en opgezette kop van de door E geschoten ram bij ons thuis wordt afgeleverd,....

de ram

Deze zomer gaat het project van Ewout, waarvoor we naar Texas zijn gekomen eindelijk (na heel wat vertraging) in uitvoering en dat betekent dat hij geen echte vakantie op kan nemen. Onze eerder geplande gezamenlijke road-trip met Mark en Karin, Tim en Lize naar de oostkust van de VS was al terug gebracht tot een klein weekje waarbij alleen Mirjam, Isa en Milou zouden invliegen als de Bloemsma's in Orlando zouden aankomen en ook het jaarlijkse bezoek aan NL zal zonder E zijn. Meer dan twee dagen zou hij in deze fase van het project geen vrij kunnen nemen. Maar goed, niet voor één gat te vangen hebben we gekeken wat dan wél zou kunnen en hebben we drie weken geleden bedacht om afgelopen weekend voor een lang weekend naar New York te gaan. Dit stond al langer op onze bucket-list en nu dus het perfecte moment om nog een beetje vakantiegevoel met het gezin te hebben.

kan worden afgevinkt op de bucket-list; boarden op Fifth Avenue

meiden op Wallstreet

fietsen in Central Park

Helaas werd onze heenvlucht op donderdagmiddag (bij aankomst op het vliegveld) gecanceld en brachten we uiteindelijk de eerste nacht in een hotel 20 minuten van ons huis door :-). Maar vrijdagochtend vroeg toch nog vertrokken en om 1 uur 's middags lagen de koffers al in het hotel en liepen we door door the Big Apple! Wat een gave stad is het en ondanks onze eerdere twijfels, ook met kinderen prima 'te doen'. We hebben gewandeld, gelucht, geskate én een fietstour gedaan in Central park, de WK wedstrijd NL-Spanje gekeken om de hoek bij Times Square (5-1!!!), Italie zien spelen tijdens een diner in Little Italy, we hebben eindeloze metro ritjes gemaakt, waarbij we hebben genoten van de vele streetdance acts zowel in- als buiten de metro (totdat we erachter kwamen dat het met 4 personen eigenlijk goedkoper is om met een taxi te gaan), op de Rockefeller building van het uitzicht genoten, we zijn met een ferry naar Staten Island gevaren, hebben de musical 'Mamma Mia' gezien op Broadway, heerlijk ontbeten (voor de hoofdprijs, slik) bij Balthazar,  Isa en Milou hebben geshopt op 5th Avenue, we zijn terug geweest naar het World Trade Centre, waar E en ik ruim 13 jaar geleden nog boven op stonden, maar wat nu een indrukwekkend park is, we zijn over de Manhattan Bridge naar Brooklyn gereden en hebben gewandeld en geluncht op The High Lane. En als de meiden van 4 tot 5 even een power-nap deden (zodat ze vervolgens de avond weer gewoon mee op pad konden), dronken E en ik een biertje op een terras naast ons hotel aan de rand van Soho. Al met al een super weekend, en inmiddels staat een lang weekend New York gewoon wéér op onze bucket-list ;-)

selfie op Rockefeller Centre

Winter in America is cold,... maar het is alweer lente!

.....zo koud, dat de meiden deze winter twee dagen 'sneeuw' vrij hebben gehad ;-)
Niet omdat er zo'n berg sneeuw ligt, maar eigenlijk vooral omdat Texas niet is voorbereid op koud weer. Het heeft hier deze hele winter welgeteld 5 nachten gevroren (max. - 2gr. C.), maar is de koudste winter sinds decennia geweest. Op ieder heuveltje staat hier het hele jaar een bord 'bridge may ice in cold weather', maar sneeuwt het dan een keertje, worden kantoren en scholen gesloten en rijdt er heus niemand over die bridges. Via een speciaal kanaal op tv wordt vanaf 's morgens vroeg al aangegeven dat de scholen dicht zijn en mocht je dat gemist hebben, ook onze inbox stond vol met hetzelfde bericht en kinderen van public schools werden om 5 uur 's morgens (!) gebeld dat ze thuis moesten blijven. Joepie!!! Hoewel, sneeuwpoppen maken was er heus niet bij met die 20 vlokjes en écht vrij was het niet, want deze twee dagen moeten wel gewoon weer ingehaald worden; de zomervakantie begint dit jaar twee dagen later. Maar leuk was het wel; met z'n vieren lekker thuis, haard aan (want de airco doet het prima, maar de kachel is hier niet echt gemaakt om te verwarmen), E achter zijn pc en de meiden en ik een extra dagje om ons voor te bereiden voor de presentatie die ze moesten houden voor de NL school. De tweede 'sneeuw' vrije schooldag was wel een beetje onhandig, want dat was nou exact de dag dat papa na 6 weken weer terug naar NL zou vliegen. De KLM vlucht was al gecanceld, maar van de United Airlines vlucht, waar hij mee zou gaan, was geen info. Dus E en opa toch maar naar het vliegveld gereden (en eindelijk over die gladde bruggetjes, die helemaal niet glad bleken), maar daar ging gelukkig de vlucht gewoon door. Opa 'mocht' eindelijk naar huis!

alle sneeuw die er gevallen is voor een dagje 'ijsvrij'!

presentatie van Milou, over en als Anne Frank

presentatie van Isa, over de VOC

sleepover van Isa met haar vriendinnen

Milou en haar vriendin zijn 'sassy'

Rodeo, met Isa, Milou, Madelief, Daantje en Chimene

En hier werd het stil, want na 6 weken 'gasten' was het best wel weer een beetje wennen om met z'n vieren te zijn. Maar ook weer heerlijk en alles kon weer een beetje in z'n gewone ritme terugkomen.

En dan is het zomaar weer april; winter weer voorbij, temperatuur overdag weer rond de 25 graden en het begint zelfs alweer vochtig te worden. De tijd vliegt!Wat hebben we allemaal gedaan de afgelopen 2 maanden??

jarig op het kamp!

We hebben onze verjaardagen gevierd, ik ben voor een heerlijk weekje alleen (!) naar NL geweest, met z'n allen naar Selena Gomez op de Houston rodeo, Marike is vanuit NL alweer een weekje hier komen relaxen en E. is afgelopen weekend 4 dagen met wat vrienden en vriendinnen gaan skien in Breckenridge, Colorado. Als je het zo leest komen de meiden er een beetje bekaaid vanaf, maar niets is minder waar; in de spring-break (dus Milou haar verjaardag) zijn we 4 dagen naar een YMCA kamp geweest; Camp Cullen aan lake Livingstone (waar we in augustus, op weg naar NL, nadat we brand in één van de vliegtuigmotoren hadden nog een berg kerozine in hebben gedumpt :-), zodat we terug konden keren naar Houston international airport).

paintballen

Maar goed, zo'n kamp is echt exact wat je je in europa voorstelt van een Amerikaans kamp; onze cabin hadden we dan met z'n vieren (hoewel er 4 stapelbedden waren en er een binnendeur open kon worden geschoven, zodat we een kamer voor 16 personen konden maken), maar verder was alles gemoedelijk met de whole community; ontbijt, canoeen, boogschieten, lunch, paardrijden, spelletjes, gezamenlijk prayers voor het diner, opruimen van de eetzaal, kampvuur en wederom spelletjes ("this is a repeat song, you sing what I sing and you do what I do"). En hoewel het klinkt alsof het boring en niet voor herhaling vatbaar was, niets is minder waar! We hebben super leuke dagen gehad; alleen maar gezinnen met kinderen en de hele dag actief buiten op pad. Veel verschillende mensen ontmoet, heerlijk gegeten (toch knap, zo'n 'gaarkeuken' die voor 160 man gelijktijdig de heerlijkste frieten maakt), leuke gesprekken bij het kampvuur én de verjaardag van Milou groots gevierd, waarbij er (tot haar eigen grote afschuw) 160 man Happy Birthday zong en zij een enorme browniekoek met 8 kaarsjes uit mocht/moest blazen. The Woodlands is leuk, maar om het écht Amerikaanse leven te proeven, moet je eigenlijk naar zo'n camp.

Jarige Jet op paard

boogschieten voor de dametjes

Mijn weekje NL was heerlijk; thuis hier alles strak geregeld, waarbij er voor vrijwel alle dagen eten in de vriezer stond en de meiden een soort 'aupair voor 1 week' hadden, die hen van school, naar sport en NL school bracht, zodat E. in deze drukke week op z'n werk (zal je altijd zien), toch een beetje gewoon door kon werken. En ik; heb heerlijk genoten van 7 dagen zonder heen en weer chauffeuren en zorgen. Ik heb onze beide families gezien en ben tot veel te laat in de kroeg blijven hangen met (haast) al m'n vriendinnen. Even weer goed realiseren wat ik allemaal mis!

camp Cullen

Maar toch is ons gemis niet zo groot dat we al terug willen. Eind januari werd E. aangeboden om zijn contract met 2 jaar te verlengen en na kort overleg met de meiden (jaaaaah!) en elkaar (jaaaaah!), hebben we besloten dit te doen! Dan duurt het vervolgens nog wel haast 2 maanden voordat alle onderhandelingen daarover klaar zijn, maar sinds vorige week is het officieel. Dus contract van ons huis verlengd (wat in de tussentijd wel met ruim 20% huur omhoog ging, ivm een heel groot kantoor van Exxon Mobile, wat hier binnenkort wordt geopend en waar 8000! werknemers komen werken, dus die ook allemaal op zoek zijn naar nieuwe woonruimte), ons huis in NL weer in de verhuur gedaan en scholen in NL weer laten weten dat de meiden na deze zomer nog niet terugkomen.

goeie kroegavond in Voorburg!

Voor Isa hebben we wel besloten op zoek te gaan naar een andere school hier. Hoewel Esprit geweldig was om op te starten vanuit NL, worden de klassen naarmate de kinderen ouder worden steeds kleiner en volgend schooljaar zouden er nog maar 7 kinderen in haar jaar zitten (en de school mag de komende twee jaar niet uitbreiden). Op zich zijn zulke kleine klassen natuurlijk geweldig voor het krijgen van aandacht, maar qua vrienden, activiteiten én qua uitdagingen ook wel beperkt. 

Zeker nu we weten dat, als we over twee jaar naar NL terug gaan, ze direct naar de tweede van de middelbare school gaat. Dus we zijn op zoek gegaan naar een soortgelijke (internationale) school en na een intake gesprek (noem het gerust audiëntie), een Math- and language test én een dag meelopen, hebben we vorige week gehoord dat ze komend schooljaar mag starten op The Woodlands Prepatory school. Hier hebben ze 2 groepen van max. 18 leerlingen van 6th grade, dus nog steeds niet al te groot, maar wel meer dan 7. Isa zelf was niet dírect enthousiast bij het idee dat ze haar dikke vriendin Mary Carmen moest gaan verlaten, maar na het dagje meelopen en alle nieuwe meiden te hebben gezien (én in de wetenschap dat er op de nieuwe school gewerkt wordt met een eigen Ipad), was ook zij snel om! Wij zijn ervan overtuigd dat ze er (net als op Esprit overigens) een super tijd zal hebben. Voor Milou, die nu naar de oudste groep van lower elementary gaat, is Esprit nog uitdagend genoeg en valt er nog voldoende voor haar te leren. Enige nadeel (voor mij dan) is, dat ik 's morgens nu minimaal een uur bezig ben met de dames naar school te krijgen en  mijn middagprogramma nu al om 14.30 begint, ipv 15.15, zoals nu het geval nog is. Maar goed, alles voor het gezin ;-) toch!?

skivrienden; Peter, Arda, Jeroen,  Pascale en Ewout

eindelijk weer op z'n geliefde snowboard!!

En nu is het 'gasten' seizoen weer begonnen; vorig weekend Mrs. Jones, de hond van Arda en David (waarvoor we het vaste logeeradres zijn), over twee weken Toby, de papegaai van Marco en Jutta en daarna El, Rich en de kinderen en Elzi. Tussendoor is E. druk met z'n project, trainen de meiden weer hard voor de Triatlon die over 2 weken plaatsvind en ikzelf drukkig met de laatste 2 maanden van dit schooljaar (ouderenquete, nieuwe inschrijvingen voor vlgd jaar voor de NL school) en activiteiten die bij een 'roommom' horen op Esprit.

met Marike naar de rodeo

op weg naar de 'Texas style marriage'
van Arda en David