Wederom een bijzondere vlucht,......

Na drie heerlijke weken in NL (daarover op een later tijdstip meer), waar gelukkig E ook nog de laatste week aan kon haken, werd het helaas ook weer tijd om naar huis te gaan. E zou zondag vertrekken ivm een belangrijke meeting op maandag en wij zouden dan de maandag aankomen. Zo kon E ook nog snel even iets regelen voor de autoband, die nét voor zijn vertrek lek bleek te zijn, maar wel geparkeerd stond in de garage van het kantoor van Heerema, vlakbij Houston International airport.

CitizenM; prima hotel met mooie zonsondergang

Zaterdagavond als afscheid nog een bbq met alle (niet op vakantie zijnde) familieleden bij El en Rich en zondagochtend vroeg vertrok E naar Schipol, waar hij er nét voor het inchecken (joepie!) achter kwam dat hij het paspoort waarop z'n visa staat nog in The Woodlands had liggen. Zijn half jaar oude 'nieuw' paspoort had hij wel bij zich, maar z'n visa stond in z'n 'oude' en zonder dàt konden ze hem niet inchecken en kon hij dus niet naar huis. En zodoende kwam hij een paar uur later (redelijk nukkig, want hij had morgen een belangrijke meeting) weer op ons logeeradres bij Kees en Sophie, waar de meiden en ik druk bezig waren met het inpakken van onze koffers. Ik had nl besloten om de laatste nacht (in afwezigheid van E) lekker in een hotel bij Schiphol te gaan liggen, zodat het maandagochtend vroeg niet zo rennen was met 2 meisjes en al die koffers. 

 Probleem met het paspoort/visa van E was, dat het op de een of andere manier zsm van Texas naar Amsterdam moest komen, zonder dat wij eraan te pas konden komen. Eerst vriend/buurman Marco gebeld (op zondagochtend!) en die is zo hup uit bed naar ons huis gegaan om het paspoort te halen, direct door naar Fedex gereden het om met een courier te laten versturen, maar tatadata, Fedex verstuurt geen paspoorten, en deden ze het wél zou het zeker 4 dgn duren. E vervolgens al z'n collega's afgebeld, maar de eerstkomende dagen ging er niemand richting NL, dus toen plan B uitgevoerd. Een berichtje gepost op Facebook 'óf er iemand de komende dagen naar NL zou vliegen' en zowaar reageerde er iemand die dinsdag zou vertrekken (naast alle grapjassen die vermelden dat ze heel graag zouden gaan, of over een maand zouden gaan :-)). 

'blind-date'

Maar goed, hulp was onderweg en dus dinsdag stond ik (nadat wij wel 'gewoon' maandag waren aangekomen) met een bordje waar 'Ewout' op stond én de visa-pas van E op het vliegveld in Houston om te overhandigen aan een hulpvaardige NL-er die 'm mee zou nemen. En woensdagochtend stond E vervolgens met een zelfde bordje (en een flesje wiskey) op Schiphol om de pas in ontvangst te nemen. Zo kon hij donderdagochtend dan eindelijk tóch vertrekken.

Maar, terug naar zondag, waar ieder nadeel z'n voordeel bleek te hebben , want nu konden we toch heerlijk met z'n vieren naar Schiphol. Lekker beetje gegeten en een bezoekje gebracht aan de énorme en enorm indrukwekkende bloemenzee, die er lag in verband met de vliegramp van de MH17. We waren er alle vier goed stil van!!

klaar voor vertrek!

Toen het voor ons tijd werd om ons bedje in te duiken, is E terug gegaan naar Leiden om daar de komende dagen dicht bij Heerema in een hotel te kunnen zitten.

Na een heerlijk nachtje in het CitizenM hotel (aanradertje!) liepen Isa, Milou en ik al vroeg naar de vertrekhal om in te checken en voor het eerst sinds we in de US wonen, ging de douane een beetje moeilijk lopen doen: "of ik wel toestemming had van de vader van deze minderjarige kinderen om alleen met hen te reizen", "waar was de vader trouwens??". En ook de meiden werden onderworpen aan een vragenvuur. Gelukkig hadden we identieke verhalen, was de beambte in een goeie bui en mochten we na een waarschuwing toch door, maar in het vervolg zal ik een "toestemming-van-mijn-man" verklaring meenemen, hahaha!

Canada

Inmiddels was het al een half uur voor boarding-tijd, dus snel nog even een ontbijtje gescored en naar de gate. Vertrek van onze vlucht ging verder soepeltjes en we zaten heel de vlucht heerlijk relaxt, totdat nét boven Canada de intercom rondriep "of er een dokter aan boord was?". In eerste instantie keek ik de kat even uit de boom (ben per slot van rekening geen dokter en ook m'n medische ervaring is niet meer van gister), maar toen er niemand leek op te staan en ook Isa zich hardop ging afvragen of ik niet moest helpen, ben ik naar voor gelopen, waar ik gelijk aankwam met een dame die dermatologe bleek te zijn.
Direct werden we naar een rij geloodst, waar een onderuitgezakte, blauwe, niet aanspreekbare man zat (jaartje of 70), die niet reageerde op pijnprikkels, geen pols én ook geen zichtbare ademhaling had. En het is 'grappig' hoe het dan toch werkt; ik stond direct (ook na al die jaren) in de ER-mode! 
De man met hulp van de dermatologe en de stewardessen uit de stoel gesleept (was nog een hele klus, zo'n 100 kg. over die armsteuntjes die bij de KLM niet helemaal naar boven kunnen worden geklapt), de man in de pantry gelegd, AED aangesloten, quedel (soort tube) in z'n keel gestopt en gestart met reanimeren, beademing en hartmassage. En om een heel lang verhaal kort te maken, na defibrilatie (shocken) en zo'n 10 minuten masseren, kreeg dhr. weer een hartslag en haalde weer adem (hij heeft écht 3 engeltjes op z'n schouder gehad, want wij dachten dat het eigenlijk niet meer ging lukken!). 

Inmiddels was op advies van de dermatologe (die, naar achteraf bleek, voor het eerst iemand had gereanimeerd) besloten het vliegtuig aan de grond te zetten, werd de kerosine geloosd en zette we koers naar de dichtstbijzijnde luchthaven. Een militaire basis, die in Newfoundland in Canada bleek te zijn. Daar zijn we geland (al op de grond in de pantry zittende met de man liggend tussen ons in) en is dhr. door een ambulance afgevoerd. Fingers crossed dat hij het zal halen! Al die tijd (inclusief bij de landing) hadden Isa en Milou alleen of met een stewardess gezeten, maar stoer als ze waren, geen vorm van stress toen ik weer tussen ze in kwam zitten; wat een toppertjes!

Ons vliegtuig heeft opnieuw getankt en na nog even een high-five met de dermatologe uit Texas (we waren een succesvol team geweest!), werden wij de rest van de vlucht verwend door de crew. Extra hapjes en drankjes, 2 klm-huisje uit bussinessclass gekregen (voor de meiden) en een voucher van €100. Onze inzet werd echt gewaardeerd!!
En als ik heel eerlijk ben, ben ik zelf ook best trots; hadden we toch maar mooi geflikt! Op weet ik hoeveel kilometer hoogte in een pantry!!! 
Moet misschien na terugkomst in NL toch maar weer echt gewoon de verpleging in; hier ging m'n hart nou weer eens écht sneller van kloppen!

Maar dacht je dat dit alles stress van een dag was; niets is minder waar! Bij aankomst in Houston  (zoals altijd veel te lang wachtend voor de douane) kreeg ik een bericht op m'n telefoon van m'n provider dat m'n telefoon afgesloten was ivm een te hoog data verbruik. En dát nadat ik voor het eerst die maand überhaupt weer in het land was ???!!! Kon niets meer met de telefoon. Wat bleek (later op de avond); tijdens onze 45 minuten stop in Canada had ik de telefoon aangezet en was er voor (ga eerst even rustig zitten!) ruim $1100 aan data binnen gehaald!!! IN 3 KWARTIER!!!! MET EEN GEWONE IPHONE!!! Dacht dat ik niet lekker werd (en bovendien dat Canada gewoon in mijn bundel 'North-America' zat!!!). Ben ik een leven aan het redden, mag ik vervolgens een maandsalaris (wat ik nooit meer verdien ;-) uit gaan geven omdat we een onverwachte tussenlanding maken. Maar gelukkig kon de dame van AT&T, die ik 's avond direct aan de telefoon had, me een bundel verkopen mét Canada erin voor maar $30 extra en dan kon ze die vandaag nog in laten gaan, waardoor de $1100 zouden worden kwijtgescholden,...... heb er niet heel lang over nagedacht!!!

just for fun; AT&T bill ;-)

De dag werd afgesloten met de lege band van de auto die dus op kantoor stond (en waar E in principe 'voor zou zorgen' ware hij gewoon op tijd thuis kunnen zijn). Gelukkig kwam Peter ons van het vliegveld ophalen en kon ons naar de auto toe rijden. Eerst dus even bandje oppompen (met een al in de auto liggend compresoortje ;-) en vervolgens dan eindelijk naar huis.

Al met al, wat mij betreft, nét iets té veel spanning en sensatie, dus nadat we wat eten hadden ingekocht, dit thuis hadden genuttigd, de meiden in bed lagen, ik even lekker een potje heb gejankt, ben ik er zelf ook maar direct in gaan liggen. Het was mooi geweest!

Morgen gelukkig weer een nieuwe dag! (en donderdag weer door naar Florida,.......... pffffffff wat kun je toch een luxe problemen hebben ;-)))).