Welcome in the tough world of sports

De keuze om voor Isa een ander school te zoeken hebben we begin dit jaar eigenlijk gemaakt omdat ze wat meer exposure mocht hebben. Esprit is nog steeds geweldig en lieflijk, maar vooral de hogere klassen worden steeds kleiner en zijn zo 'perfect', dat het lijkt, alsof ze in een bubbel, bínnen de Woodlands-bubbel leeft. Van de grote boze wereld is op Esprit weinig te merken. Iedereen is iedereens vriend!

Maar, als Isa over twee jaar terug komt in Nederland, gaat ze (als het goed is) wel naar de tweede van de middelbare school en de overgang tussen 6 klasgenootjes die ze nu had en dát, leek ons echt te groot.

En nu zit ze dus op the Woodlands Prep school, waar ze het reuze naar haar zin heeft, er meer gebeurt én ze meer sociale contacten, met de bijbehorende dynamiek heeft. In week twee startte Isa met het school volleyball team (eerst even een heel nieuw outfit hiervoor aanschaffen) en sindsdien traint ze zo'n vier keer per week. Super vindt ze het en doordat we ook 's avonds thuis nog even met z'n viertjes oefenen, gaat het steeds beter. Enige minpuntje is, dat er in haar team een andere 6th grader zit (we noemen haar 'nummer 20', naar haar rugnummer) die heel goed speelt, maar bij iedere bal die Isa of een ander meisje niet goed speelt (en na 4 weken school zijn dat er nog best wat), een hele harde zucht of 'pffffffff' laat horen. Daarnaast werd er bij iedereen een 'high five' gedaan na iedere geslagen bal (goed of fout :-), , behalve bij Isa, dus dat verminderde de speelvreugde snel. Maar, thuis een goed gesprek gehad met Isa en zij zou proberen het meisje links te laten liggen en gewoon zelf naar iedereen toelopen voor de high-five. En hoewel wij, als trotse ouders, het liefst natuurlijk ons hadden gemengd in het 'conflict', was dit ook wel een beetje wat wij wilden met de verandering van school en was het ergens nog wel goed voor Isa.

lol met de meeste team genootjes

Tot vorige week dinsdag; Isa had haar eerste uitwedstrijd en hoewel dit was op een dag dat ze eigenlijk Nederlandse school had in de middag, mocht ze voor één keer de volleyball vóór laten gaan en meedoen met de wedstrijd. De NL les zou ze dan later in het weekend in moeten halen. Dus Isa met haar team en coach direct na school met de schoolbus op weg naar de ontvangende school, zo'n 14 mile (20 km) hier vandaan. Milou en ik er met de auto achteraan, want niets is natuurlijk leuker dan om naar je grote zus/dochter te gaan kijken bij een heuse wedstrijd. Wat bleek, moesten we bij binnenkomst in de school entree betalen! Gewoon om m'n eigen dochter te zien spelen,... Maar goed, de overgang naar de nieuwe school was niet alleen voor Isa een extra ervaring, voor ons kwamen die ervaringen blijkbaar ook.
Binnen aangekomen, begon de wedstrijd van Isa vrijwel direct, waarbij zij zelf moest beginnen op de bank. Eerste helft werd gespeeld, 2 meisjes werden gewisseld, maar Isa en nog een meisje hadden in de rust nog geen bal aangeraakt. Toen ook de twee helft begon en de twee meisjes wéer op de bank moesten beginnen, gingen mijn beide wenkbrauwen al omhoog, maar ik kon me nog net beheersen. Lang verhaal kort: ongelogen, 30 seconden vóórdat het 15-5 in de tweede set stond en ze dus hadden verloren, mocht Isa het veld in. Uiteindelijk heeft ze in die halve minuut geen enkele bal gespeeld want 1 punt verder was het allemaal afgelopen en hadden ze verloren. Ik zag het treurige gezichtje van Isa en stormde direct op de coach af, maar die zag mijn boze gezicht en zei dat ik voor de volgende dag een afspraak met haar kon maken, als ik iets wilde bespreken. Stoom kwam uit m'n oren!!! Hele lesmiddag Nederlandse school laten varen voor een halve minuut nutteloos in een veld staan én nog belangrijker, een hevig teleurgestelde dochter! Je begrijpt, Isa is niet meer met de schoolbus mee terug gegaan, maar lekker veilig met haar moeder en we hebben ons samen lopen beklagen over de wedstrijd. Eenmaal thuis, had ik binnen 5 minuten een afspraak met de coach voor de volgende dag. Moet nu bij het schrijven nóg lachen om m'n eigen boosheid!

uit eten met team en ouders na gewonnen wedstrijd!

De volgende dag had ik me goed voorbereid op het gesprek; waarom de school in hemelsnaam teamsporten stimuleert, de principes van een IB-school (risk-takers, open-minded, caring), zelfvertrouwen van alle spelertjes, het feit dat het om kinderen gaat en het geen premiere league is en the attitude van sommige teamgenootjes. Maar, toen bleek in het gesprek, dat ook ík op de Esprit-school in een bubbel heb geleefd; teamsport, hier in the US (en misschien wel in The Woodlands in het bijzonder) is geen hobby en lekker samen spelen, of leren hoe rekening te houden met anderen. Sport is business!!!

Denk niet dat ieder kind bij een teamsport lekker mee mag spelen in een wedstrijd; je mag mee trainen totdat je een ons weegt, maar bij wedstrijden (gewoon tussen twee scholen hoor, niets bijzonders!) staan alleen de 6 beste in het spel! Voor een school is het van groot belang (??) om te winnen; je komt in het plaatselijke 'suffertje' te staan, het is goede pr voor de school (dus nieuwe leerlingen, cq geld in de la) én voor uiteindelijke schoolverlaters is de kans om te worden aangenomen bij een gerenommeerde University een stuk groter. Al met al kon de coach me vertellen dat het in 6th grade nog mee viel (en ze had gelijk want de wedstrijd een week later mocht Isa zowaar  2 keer 10 minuten meespelen), maar vanaf volgend jaar is het echt zaak om bij de beste 6 te komen, als ze mee wil spelen in wedstrijden. En hoe erg ik het er ook NIET mee eens ben, ik ben bang dat dit één van de Amerikaanse normen is, waar wij als Europeanen maar aan moeten wennen. Sport is hier geen plezierige bezigheid, maar harde noodzaak!!!

6th Grade Volley ball team

Pas nadat ik mijn frustratie met enkele (langer in de US wonende) vriendinnen had besproken, bleek dat hun ervaring exact dezelfde was en gekker nog, ze waren er inmiddels aan gewend en trokken er hun wenkbrauwen niet meer van op. Eén moeder die al een half jaar lang (!) iedere zaterdag op een Soccer field stond en waarbij haar zoon nog nooit (!) had mogen meespelen en een vriendin die als kind zelf dagelijks had getraind in een basketball team, maar ook uiteindelijk in de wedstrijden wel aanwezig móest zijn, maar alleen om op de bank te zitten!

Isa is inmiddels een stuk minder gefrustreerd en accepteert de regels. Ze traint 3 keer per week met super veel plezier, heeft bij een toernooi afgelopen weekend in iedere wedstrijd toch eventjes mee mogen spelen (;-)) en confirmeert zich toch een stuk makkelijker aan de (in mijn ogen) achterlijke regels. De lol die ze heeft met haar team-genootjes is blijkbaar belangrijker voor haar dan zo'n wedstrijd en eigenlijk moet dat natuurlijk ook zo zijn!

Welcome in the real tough world of sports!