Rare vogels....

Schoolweek 3 is ingegaan en we beginnen alle vier al een beetje in een ritme te komen....E. werkt van maandag tot donderdag lange dagen (7.00 weg - 19.00 thuis), maar op vrijdagmiddag is hij vrij! Isa en Milou maken ook lange dagen, van 8.30 tot 15.30 en hebben daarnaast nog extra les. Isa op maandag extra Nederlandse school van 15.45 tot 18.00, Milou op dinsdag Nederlandse school, Isa op woensdag weer Engelse bijles van 16.00 tot 17.00 (en ik maar heen en weer rijden....), maar donderdagmiddag zijn we met z'n drieen 'vrij' en vrijdagmiddag is hun school tot 13.30 en begint dus het weekend van de Bastian family al..... Mijn ritme laat nog het meest te wensen over; veel kleine klusjes, chauffeuren, wat emails beantwoorden, een skype er tussen door en af en toe een Starbucks met een moeder van school of een NL dame, maar nog niet echt volgens een lekker lopend schema :-)
De meiden doen het eigenlijk harstikke goed op school. Isa gaat er fluitend naar toe en komt ook weer lachend terug en heeft al een paar echte vriendinnetjes; Mary Carmen en Paola. Beide zijn Mexicaanse meisjes die ook net nieuw zijn in de USA, dus misschien spreekt Ies nog wel eerder Spaans dan Engels.....
Er zijn hier relatief veel Mexicanen. Schreef ik eerder al dat zij al het 'zware' werk deden, er zijn ook veel welgestelde Mexicanen die hierheen 'vluchten' sinds de geweldadigheden in Mexico zulke enorme vormen hebben aangenomen. Isa heeft al echt veel lol met die meiden, is trots dat ze de enige in de klas was, die wist hoe ze music moest spellen en afgelopen zondag heeft ze voor het eerst een verjaardagsfeestje gehad van een meisje uit haar grade. Zevenentwintig (let wel, 27!) opgetutte meisjes die glow in the dark gingen minigolfen. Wat een chaos; door elkaar heen rennende kids, cadeautjes die op een tafeltje in de hoek werden gezet (gingen allemaal nog ingepakt met het feestvarkentje mee naar huis), merendeel van de ouders bleef gedurende het 1½ uur durende feestje gewoon de hele tijd in het gezichtsveld van hun kind (hoe spannend kan het zijn voor een 8 jarige???, maar goed, ik bleef dus ook....), en de ouders van de jarige liepen voortdurend met een camera heen en weer.... een pizzapunt, een chocolat cookie en een cupcake en het feest was over...... Geen liedje, geen ballon of slinger en geen gezamelijk 'momentje', en in míjn ogen eigenlijk helemaal geen feestje. Ik vraag me nu af of Isa wel 1 woord met de jarige heeft gewisseld? En zo niet, lag dat zéker niet aan haar gebrek aan Engels. Maarrrr, Isa vond het leuk en leek erg te genieten, hoewel ze op de terugreis naar huis wel vroeg of je hier in Amerika ook gewoon een feestje bij je thuis mag doen? Tuuuuuurlijk meid!!!!
Milou heeft (na een flitsende eerste twee weken) nu iets meer moeite met het wennen op school. Het nieuwe is eraf, ze spreekt nog geen Engels (vindt het ook stom) en haar dagen zijn dus erg lang..... Gedurende de dag spreekt ze nauwelijks, maar zodra school uit is, barst ze los.....één grote waterval van gezellige kletspraatjes. Want dat is het grappige; naar school gáán is (cq was, een drama, huilend aan m'n been, dat ze mee wilde naar huis), maar bij het ophalen is ze wel helemaal blij. Op advies van miss Audrey zijn we nu dus ook (net als de rest van de kindjes) begonnen met de carline. Hierbij kom je als ouder bij het naar school brengen je auto niet uit, maar rijd je op een speciale baan langs school, stopt bij de aangegeven plaats en helpen wat oudere leerlingen je kind met uitstappen, waarna je zelf direct weer doorrijdt. Voordeel hiervan is, dat Milou nu afscheid moet nemen van míj (ipv ik van haar) en dat gaat nu al een week zónder tranen. Nadeel is, dat het wegbrengen voor mij nu wel een echte chauffeursfunctie is (waarbij ik geen ouder of leerkracht meer zie of spreek) en dat ik het afscheidsknuffelen zelf wél mis! Maar goed, alles om je kind gelukkig te maken... Ik heb Milou ook moeten chanteren door te beloven, dat als ze 5 dagen niet huilt, we op vrijdagmiddag naar de 'Orange Leaf' (= heerlijke yoghurt ijsjeswinkel) gaan.... en het werkt nu dus al een week!! Is nog niet gezegd dat ze het nu veel leuker vindt op school, nu ze niet meer huilt, maar de dag start in ieder geval niet meer zo dramatisch voor haar (en voor mij ook niet).
Vraag jij je nu alleen nog af, wat nou die 'rare vogels' zijn.....
dat zijn twee afzonderlijke échte vogeltjes, waarvan er één elke ochtend met z'n snaveltje op het raam van Milou tikt en haar zodoende om 6 uur al wakker maakt. De ander vogel vliegt iedere ochtend rond 10 uur door de achtertuin; komt aanvliegen, gaat op een specifiek takje zitten en probeert vervolgens zo'n 20 keer door ons gesloten slaapkamerraam naar binnen te vliegen, keer op keer.....takje raam, takje raam, takje raam....