 |
| hier was Milou nog erg gezellig,.... |
 |
| op de ER! |
Heel even leek het er afgelopen week op, dat ik gewoon weer 10 jaar terug in de tijd was en aan het werk op de
ER. Allereerst was Milou vanaf woensdag al een beetje schor en verkouden en wilde ze donderdag graag thuis blijven omdat ze naar eigen zeggen "best wel ziekig ben hoor!". En hoewel je ieder kind natuurlijk op zich moet beoordelen, is Isa nog nooit ziek geweest sinds we hier zijn en heeft Milou er al heel wat
sick days opzitten (en niet allemaal even 'ernstig' ;-) achteraf bezien!). Maar goed, het was de dag ná Halloween, ze was laat naar bed gegaan, klonk écht wel schor en een dagje rust zou haar stem misschien wel goed doen. Moest vervolgens wel lachen toen ze tijdens het (heel lief alleen) spelen met haar blokken en autootjes, uren lang tegen zichzelf zat te kletsen; ze genoot van het heerlijk thuis zijn (en ik ook!). Maar 's avonds sloeg haar gezondheid binnen een uur om; ze werd hevig benauwd, blafte als een
seal en kreeg hoge koorts. Toen Ewout om 18 uur vanaf zijn werk belde dat hij eraan zou komen, was ze nog best gezellig, maar toen hij vervolgens om 19 thuis was, ben ik direct met Milou in de auto gesprongen, naar de
ER; wat was ze ziek zeg! Daar aangekomen had ze ruim 41 graden koorts, piepte ze bij iedere inademing en was een beetje een slap benauwd vogeltje! Maar hoe hard ik ook kan klagen, over álles wat hier niet goed is, de dichtstbijzijnde
ER, zoals wij die hier nu voor de tweede keer meemaken, hoort daar zéker niet bij! Zonder wachttijd konden we direct doorlopen; had Milou binnen 5 minuten een vernevelaar met medicijnen op haar neus en nog 5 minuten later werd er bloed afgenomen, een foto van haar longetjes gemaakt en zat er een infuusje in haar arm, met corticosteroïden (tegen de benauwdheid) en antibiotica. En geen kik hè, van onze stoere griet, bij het inbrengen van dat infuus!! Nog een RS-virus test, een 'Strep-test', wat urine onderzoek, tussendoor even de hele boel onder gekotst (Milou dan hè!), maar uiteindelijk ging het zoetjes aan, in ieder geval met de benauwdheid weer wat beter. Alle ellende bleek te zijn gekomen door een pseudo-kroep aanval, die ze had, ten gevolge van een ontwikkelende longontsteking. Maar gelukkig, na een behandeling waar ze op menig
ER nog wat van kunnen leren (ook in NL), mocht ze, met heel veel minder koorts en zonder benauwdheid, zo'n 2 uur later de
ER weer verlaten. Mét alle uitslagen op zak, haar röntgenfoto gebrand op een dvd-tje, wat recepten voor medicatie, een afspraak bij de kinderarts, een knuffelbeest voor Lou en een '
bill, where they well care for zouden
taken'. We zijn heel erg benieuwd wat die
bill uiteindelijk zal zijn, maar wat het ook is, ik was (als kenner) écht onder de indruk en wat mij betreft zijn ze het dubbel en dwars waard. En dan heb ik het nog niet eens gehad, over dr. 'George Clooney' van de
ER, die vrijdag belde hoe het nu met Milou ging óf het kaartje wat we maandag kregen, om ons te bedanken 'voor het in hun gestelde vertrouwen'!
Great service!!!
Héél wat anders dan de
ER waar we vervolgens gisteren de halve dag hebben gezeten (!), toen we een vriendin van ons gingen halen, die bij motor-rijles was gevallen. Duurde al een uur voordat er überhaupt iemand kwam kijken, vervolgens kwamen er alleen maar mensen binnen die niet wisten wat degene vóór hen had gedaan, werd zowel haar naam als geboortedatum tot drie keer toe op verschillende papieren fout neergezet en hebben we totaal ruim 4 uur gezeten voor drie röntgen foto's (gemaakt in drie verschillende sessies!) en een aantal hechtingen. Nee, doe dan maar 'onze'
ER in The Woodlands! Hoewel, toen ikzelf vanmiddag mijn pink écht enorm hard stootte (twijfel nog steeds een beetje of die niet gebroken is,...), heb ik het maar even zo gelaten; ik ben voorlopig wel weer even klaar met al die ziekenhuizen!
 |
| en hier gelukkig weer de 'oude'! |
