school camp en auto-pech

Of het nou aan het Montessori onderwijs hier ligt, of aan het feit dat er verder niet al te veel vertier is voor kinderen, naar school gaan wordt ervaren als één groot feest!! En ik kan me er alles bij voorstellen, want al na 4 héle lesdagen na de eerste schooldag van dit jaar, ging Milou met haar grade op fieldtrip en Isa voor het eerst in haar leven op schoolcamp. Drie dagen (2 nachten) naar Camp Allen, ruim een uur rijden bij ons vandaag. Direct na ons heerlijke weekend in de Hill country (koffertjes stonden nog in de auto), rende Isa naar boven met de lijst van benodigdheden voor het kamp in haar hand. Alles werd 2 dagen van te voren keurig in haar reistas gelegd en afgestreept van haar lijstje; zaklampje, shorts, shirts, zonnebrand, slaapzak. Alleen over haar beer (die ze ook als een soort hoofdkussen gebruikt) werd enorm getwijfeld. Is dat wel stoer genoeg voor een 10 jarige??

Milou (die alleen maar 1 dagje overdag naar hetzelfde camp Allen zou gaan) sliep de nacht ervoor maar matig en op de ochtend van vertrek lagen de dames al om 6 uur bij ons in bed. Gedeeltelijk misschien ook omdat de stroom (dus ook de fan's en airco) midden in de nacht was uitgevallen.

Milou klaar voor de kano-tocht!

Bepakt en bezakt bij school aangekomen, tóch direct weer even snel terug naar huis, omdat Milou haar pet was vergeten (en dán is het pas écht warm in de zon bij 33 graden), maar om 9.15 vertrokken dan de twee schoolbussen met alle kinderen. Blijkbaar is zo'n camp (of schoolreisje) hier niet zo heel bijzonder, want er stonden naast mij, nog maar twee andere moeders te zwaaien (Nicole, een nieuwe NL dame, waarvan haar twee kinderen nog maar 3 dagen überhaupt op school zaten én de moeder van Marie-Carmen. Dat was alles??!!). Maar goed, alle kids leken we super veel zin in te hebben, dus dan is het ook niet zo emotioneel voor de moeders, zullen we maar denken ;-)

Isa op weg naar Camp Allen,...

.... en vermoeid, maar blij weer thuis!

's Middags kwam Milou dus weer thuis, na een waanzinnig leuke dag én met de mededeling dat Isa het ook heel leuk had. En 's avond mocht Ia even naar huis bellen, om te laten weten dat het allemaal goed ging. Ze had wel (tijdens een speurtocht in het donker) in een fire-ant-pile gestaan, dus een pijnlijke voet vol mierenbeten, maar 'het ging wel'. Na drie dagen kwam ze volledig uitgeput, maar met prachtige enthousiaste verhalen nét te vroeg thuis,..... met als resultaat dat er geen ouders (en ook ik niet dus ;-(( hen bij school kon verwelkomen. Het blijft hier moeilijk om soms een soort van 'warme' mee te geven aan leuke gebeurtenissen! Helaas zaten we 's avonds al weer bij de dokter, want de fire-ants bleken toch meer reactie aan haar voet te hebben gegeven dan door de telefoon in te hebben geschat. Maar met wat smeerseltjes en pillen kwam dat ook weer na een paar dagen goed en bleven de mooie verhalen over.

fire-ants!!!

Tijdens ons verblijf in NL liep ons lease-contract van de auto af. We moesten beslissen of we een nieuw contract voor minimaal een jaar aan wilden gaan óf zelf een auto kopen (die we dan evt. mee kunnen nemen als we waarschijnlijk over een jaar terug naar NL gaan). En omdat E wel oren had naar (naast de Camaro, nog) een auto te importeren in NL, stond er bij terugkomst van onze zomervakantie uit NL een door hem zorgvuldig uitgezochte X5 voor de deur. Tweede hands (maarrr, 'door een oud vrouwtje bereden en altijd binnen gestaan') en gekeurd. Prachtig en eigenlijk veel te mooi voor mij, want nu moest ik echt voorzichtig gaan doen; geen zooi meer laten slingeren, niet eten en drinken in de auto en regelmatig poetsen. De auto reed heerlijk, tot,.... dag vier! Isa en ik zaten in de auto op weg naar huis (Milou hadden we net afgezet voor een play-date bij haar vriendin Madelief) en bij het nemen van een bocht, sloegen alle lichten op tilt; motor overheat! Geen waarschuwinkje vooraf, niets, alleen kon ik direct niet meer harder dan stapvoets rijden. Dus auto aan de kant, 10 minuutjes stil staan en het nogmaals proberen. Maar ook dát leverde dezelfde kermis aan lampjes op! Dus de auto op een iets verder gelegen parkeerplaats gereden en E gebeld (stap 1 bij iedere calamiteit ;-)). Helaas zat die blijkbaar in een meeting ofzo en na even kort overleg met Isa, besloten we de auto lekker te laten staan en dat kleine stukje (in onze ogen) 'even' naar huis te lopen. Helaas hadden we geen water meer in de auto (gebeurt me niet vaak), maar we hadden nog wel een half broodje en we zouden het wel redden naar huis. Met de auto zou het een minuutje of 7 zijn geweest, dus lopend misschien een minuut of twintig (ok, dan wel op het heetst van de dag in zo'n 36 graden), maar dan konden we ons wel verheugen op een gekoeld drankje thuis. Maar dát viel even tegen,.... ook helemaal binnendoor in de schaduw van de bomen gelopen, waren we een half uur later nog maar ongeveer halverwege. Geen enkele water fountain tegengekomen (die je normaal óveral ziet) en Isa ging haast hallucineren van de dorst (die bekende onderweg in tranen dat ze de 5 uur ervoor helemaal niets gedronken had?!).
Dus wat doe je dan als moeder? Juist, even een woonwijk in, bij het eerste huis aanbellen en vragen om een flesje water. Er werd door de man die open deed, nog een beetje vreemd naar mij gekeken, maar toen hij het volledig oververhitte hoofd van Isa zag, kregen we zelfs twee flesjes!
En dat maakte de tweede helft van de tocht weer een beetje dragelijk en na ruim een uur lopen in die hitte, waren we eindelijk thuis. Om een heel lang verhaal beetje korter te maken; Milou werd thuis gebracht, auto volgende dag met E opgehaald en naar garage gebracht, waar bleek dat de waterpomp kapot was (grr). Kassa, de winst die we hadden gehoopt te maken met de verkoop van deze mooie bak in NL, hebben we al weer uitgegeven,.... ;-( en zo heb ik direct alle verhalen ontkracht dat het hier alléen maar een leven is als 'God in Texas'!

best wel warm, zo'n hele wandeltocht naar huis!!

Einde van de zomervakantie, dus op naar the Hill Country

even afkoelen!

Na 12 weken zomervakantie, is de school hier (eindelijk) weer begonnen en iedereen keek er een beetje naar uit. Isa en Milou waren wel klaar met alle vrije tijd, zwemmen en vervelen en ikzelf was weer toe aan het bijwerken van de blog ;-), want daar had ik de hele zomer lang maar weinig tijd voor gehad. Zodoende begin ik gewoon te vertellen vanaf afgelopen week en probeer de tussenliggende weken (in Costa Rica, The Woodlands en Nederland) tzt in te halen.

Na terugkomst van ons 3 weken durende 'werkbezoek' ;-) aan NL kregen we al snel Connie en Jillan voor 5 dagen op bezoek. Zij waren op doorreis van Vancouver naar A'dam en kwamen hier een paar dagen meegenieten van ons luie vakantie leven! De meiden hebben het heerlijk gehad met z'n drieën en Connie en ik hebben vooral oude verhalen opgehaald. Daarnaast een bezoekje aan the Fire-department, de mall en een Public-pool en de dagen vlogen om en moesten zij weer door. Vijf dagen later (en drie dagen voor school weer zou beginnen) kwam opa Hans als tweede in dit 'gasten seizoen' aan en vanaf dag 1 was hij direct als tuin-/poolman aan de slag! Heerlijk, want met mijn rug is het nog steeds tobben (hoewel het hopelijk nu beter gaat, want, ben juist deze week naar een nieuwe arts gegaan). 

Vis in Austin

Maar goed, zoals gezegd, meiden weer helemaal enthousiast om naar school te gaan en alle spullen waren weer ingekocht, erasers, binders, construction paper, rulers,.... het is altijd weer een hele klus om erachter te komen wat ze bedoelen en het bij elkaar te vinden. Ook hun first-day-to-school-again-clothes, hier een echt 'dingetje', lagen al dagen van te voren netjes klaar. Alle juffen en vriendinnen werden op dag één uitgebreid 'gehugged' en hoewel de eerste twee avonden helemaal kapot van       vermoeidheid, vonden ze het beide weer heerlijk. 

Pedernales falls

duidelijke taal

Opa ging vanaf donderdag een paar dagen naar Los Angeles (een oude vriendin van vroeger opzoeken) en wij hadden direct weer een lang weekend vrij voor de boeg; Labor-day. Dus last-minute bedachten we, dat we er maar 'eens' op uit moesten. Vrijdagmiddag richting Austin gereden (3 uurtjes, draaien we onze handen echt niet meer voor om) en daar hebben we heerlijk gewandeld en gegeten, bij een door de meiden uitgezocht (poep-chique) vis restaurant. Het is hier nog steeds hartstikke warm (100+ graden), dus de dames wilden alleen maar buiten aan een tafeltje, als we in de straal van een vernevelaar konden zitten (het zijn inmiddels haast échte Texanen! ;-)) Zaterdagochtend hadden we afgesproken om te ontbijten met de oude 'zwemjuf' van Milou en haar ouders (vrienden van ons) die tegenwoordig in Austin wonen. Heerlijk weer buiten gegeten, in een erg relaxte sfeer. Austin (de Capital of Texas) is zo'n stuk liberaler dan Houston, daar zie je gewoon weer eens dames zónder nagellak op hun vingers (!) en heuse mannen met een paardenstaart. Maar goed, na een heerlijk (low garb, organic and fat free) én gezellig ontbijt, door naar de Pedernales-falls, een State park, waar er door alle droogte haast geen waterval meer over is, maar, daardoor wel een prachtig mooie stenen rivierbeddingen heeft, waar je doorheen kon lopen. En hoewel geen water in de waterval, wel voldoende in de rugzak, want met deze temperaturen en felle zon, is je enige zorg een beetje gehydreerd te blijven. Gelukkig had het nabij gelegen meertje nog nét wel genoeg water voor een plonsje, hoewel dat water zóoo warm was, dat we daar uiteindelijk haast niet meer van afkoelden. 

Enchanted Rock

vroege wandeling

Dus, hop, de airco auto weer in en door naar de eindbestemming, Fredericksburg. Een van oorsprong Duitse nederzetting waar nog veel aan 'onze' buren doet denken (hebben 's avonds dus ook heerlijke schnitzel en apfelstruddel op!). Wat dat betreft zijn de Amerikanen hier al snel te porren voor wat oorspronkelijke cultuur hoor; een 150 jaar oud stadje, met nét aan 10.000 inwoners, wat bestaat uit 1 Main street en zo'n 10 straatjes er omheen en ze (lees: wij ook!) komen van heien en ver om het te bezichtigen. Niets bijzonders; wat leuke 'oude' huisjes, een paar oubollige winkeltjes en een nep biergarten en we vinden het weer geweldig ;-). Maar goed, in deze toeristische trekpleister nog wel de huid van een heuse Texaanse longhorn gekocht (passend bij z'n gewei, dat sinds ons bezoek aan San Antonio al thuis aan de muur hing). Zondagochtend waren we extreem vroeg uit de veren om de Enchanted-rock te beklimmen. Een verlaten grote steen, die ook nog op onze weekend-hill-country-bucket-list stond. En de weersverwachting was weer tropisch, en dus wilden we deze klim met z'n viertjes volbrengen, moesten we vroeg zijn. Om 8.30 uur stonden we onder aan de Rock en hoewel het toen al ruim 85 (= 30) graden was, stond er een "lekker briesje hè, mam", zoals Milou zei. En het lopen ging super goed, dus stonden we vier liter water later, boven op de desolate top te genieten van het uitzicht. De terugweg hadden we bedacht om zelf een pad naar beneden te zoeken, maar dat viel met alle rotsblokken nog niet mee.  Maar, uiteindelijk is ons ook dat natuurlijk ook gelukt! Wat een stoere meiden zeg, geen kikje dat het te warm was, terwijl het ons letterlijk in straaltjes over de rug liep. 
De hele klim maakte hongerig, dus ijsje eten en daarna even afkoelen in de pool bij het hotel. Toen we allemaal weer een beetje op temperatuur waren zijn we een borrel gaan drinken in Luckenbach, een 'dorpje' wat bestaat uit drie (!) gebouwen; een postoffice, een saloon and a dancehall. Kijk, en kaartjes gingen we dit weekend toch niet versturen, de dance hall was niet open op zondag, maar die saloon, met z'n topact van deze dag, zanger/gitarist Bill Lewis, waren helemaal geweldig! Texas op z'n best: country-zanger op het podium, kippen in de boom, 100 graden op je hoofd en biertje in je hand (alleen wij dan hè, want we wilde Isa een drankje voor ons laten halen, maar die vlieger ging niet op: "No mem, minors are not allowed to tóuch alcohol!!!!")  

top burgers!

Maar goed, in die hitte, gaan de biertjes hard (en willen de meiden ook nog wat anders dan water), dus toen we hoorde dat iets verderop bij Alamo Springs cafe, de beste hamburgers uit heeel Texas werden gemaakt, zijn we dat eens even gaan testen, voordat we lekker in onze koele hotel kamer in slaap vielen. En ze hadden gelijk!