Koninginnedag

Je zal me hier niet snel horen klagen over bijvoorbeeld het inkopen van eten in de US (of het moet dan zijn dat er té veel keuze is en ik, dat wat we lekker vinden, een volgende keer nergens meer terug kan vinden), maar de aankoop van al het andere dan eten is hier toch wel heel anders dan in NL. Voor iedere aankoop moet ik minimaal zo'n twee keer naar een winkel. Vaak is de maat nét niet goed, óf de houten parasol blijkt bij aankomst thuis, in brokken uit de doos te komen (en was die heel geweest, had ik ook weer terug gemoeten, want Ewout vond een gele parasol toch niet leuk), óf er mist een onderdeel, óf het doet het helemaal niet, zoals het digitale dagboek van Milou (ja dit is 2012!), wat na de eerste keer inspreken van haar wachtwoord nóóit meer open is gegaan, óf na één keer dragen vallen de gaten in je spullen. Zoals afgelopen week, bij een dik fleese vest voor Isa, van A&F. Twee weken geleden afgeprijsd gekocht voor $29.90, één keer gedragen (hoewel het hier nu eigenlijk natuurlijk veel te warm is voor een vest, maar ze vond 'm zooooo leuk, dus vooruit!) en vervolgens trek je de drukknopen zó door het hele vest heen. Met als gevolg twee grote gaten erin. Maar goed, hoewel de aankoopbon al lang met de vuilnismannen mee was, heeft het hier altijd zin om terug te gaan. En dát is dan wel weer heerlijk; zónder bon (alleen wel even m'n NL rijbewijs laten zien, hoewel niemand weet waarvoor) en met een aanbiedingsbon van '25% korting op een volgende aankoop' die ik bij de aankoop van het vest had gekregen (begrijp je het nog?), kon ik gewoon een nieuw vest uitkiezen (dit keer natuurlijk een met normale knopen!). En hoewel dit nieuwe vest $39.90 kostte, kreeg ik met m'n aanbiedingsbon nog korting, wat inhield dat ik uiteindelijk niets bij hoefde te betalen en nog een tegoedbon kreeg van $2.15. Joost mag weten hoe ze dit berekend hebben, maar ik ga wel met een grote glimlach de winkel weer uit! Door naar de Victoria Secret, want hoewel ik er zéker van was, dat dit exact dezelfde bh was als de vorige keer, past ie van geen meter! ff ruilen!

Zaterdagochtend zijn we thuis druk met de voorbereidingen voor Koninginnedag op de NL school; oranje cakejes bakken, strikjes macaroni beschilderen om er haarspeldjes en broches van maken en spulletjes uitzoeken om op de (mini) vrijmarkt te kunnen verkopen. Ewout was buiten het gras aan het maaien en zoals op iedere vrije dag van hem, staat de garagedeur wagenwijd open; een soort super Amerikaanse mannen gewoonte ;-)
Opeens zie ik een heel klein vogeltje uit de garage vliegen en even later er weer naar binnen, en nog één....... dus de familie Bastian op onderzoek uit en wat blijkt; in de oude rieten mand (van oma Ria!) die in de garage aan het plafond hangt, zijn de vogeltjes een nestje aan het bouwen....recht boven de Camaro; de halve mand zit al vol takjes! En ja, wat doe je dan als echte dierenvriend? Een haakje aan de overkapping in de tuin maken (net voor de garage) en maar hopen dat ze daar verder gaan met hun ijverige werk. Wij zijn benieuwd of er eitjes in gaan komen, maar houden jullie op de hoogte!

Frustraties en rivierkreeftjes

Zo heel langzaam aan zijn we hier aan het aftellen; de meiden hoeven nog maar vijf weken naar school en dan begint hier Summerbreak, wat inhoudt dat ze 12 weken vrij zijn! Nou hebben we vorig jaar (in de warmste zomer in Texas history) al eenzelfde tijd met z'n drieën doorgebracht (zonder iemand hier te kennen, de meiden toen nog geen enkele vriendin en geen woord Amerikaans sprekend), dus we weten dat we de tijd prima door zullen komen, maar toch heeft deze zomer andere dingen voor ons in petto! Maar daarover later meer; eerst afgelopen week. Die begon met een hoop frustratie, maar uiteindelijk heerlijk afsloot.

M'n (lease) Ford Explorer, waarbij ik volgens de lease afspraken ieder 3 maanden (!) olie moet laten verversen, rijdt niet meer zo lekker en slaat voor het stoplicht regelmatig af. Dus afspraak gemaakt bij de locale garage, uitgelegd waarvoor ik zou komen en een dag later op het aangegeven tijdstip sta ik op de stoep. Sleutel afgeven en vervolgens wachten; want alles ligt hier zover van elkaar af, dat je nergens heen kunt. Na 5 (!) kwartier kwamen ze bij me terug 'dat er geen lampje brand op m'n dashboard ...... en als er geen lampje brand mem mogen we echt niets doen van de lease maatschappij..... het beste kunt U een afspraak maken bij een Ford dealer'. Daar ging m'n halve ochtend. Dus Ford dealer gebeld, telefonisch uitgelegd wat er was en daar kon ik drie dagen later terecht; 's morgens om 9.15, zo'n 15 miles verderop. Ik zou de auto moeten achterlaten en dus zou E. die dag thuis werken en zouden we met één auto moeten doen; met twee auto's naar de dealer, in 1 auto weer terug naar huis; 'ze zouden bellen'. Omdat we maar niets hoorde en omdat het gebrek aan een auto je hier écht heel erg beperkt (lijkt verwend, maar is écht vrijwel niet te doen), belde we om 15.00 maar eens naar de garage om te horen hoe het er voor stond. Hadden ze er nog niet naar gekeken!!!!!! Ach ja, die afspraak van 9.15 brengen is alleen een 'brengafspraak', hoe laat ze er vervolgens aan beginnen, kunnen ze écht niet zeggen. GGGrrrrrrrr!!!! Uiteindelijk hebben we het hele weekend zonder de Ford gezeten, gaat E. morgen carpoolen (en mag ik in de Camaro, dat is dan wel weer leuk!) en hopen we maar dat het snel is opgelost.

Eénmaal per maand is er op vrijdag een buitenbioscoop van de YMCA (mijn 'sportschool', zie ook http://www.ymca.net/history/ ). Al weken keken Isa en Milou er naar uit om afgelopen vrijdag naar A Dolphins Tale te gaan; picknick mandje met hapjes en drankjes mee, zelfs hun Mexicaanse vriendinnen zouden meegaan, dus alle ingrediënten voor een top avond! Maar helaas, sinds weken regende het juist op deze avond cat's and dog's en alleen het rennen naar de auto zou ons al als verzopen katten hebben doen uitzien. Na de eerste teleurstelling bij de meiden te hebben weg geknuffeld, zijn we met z'n vieren boven in de game-room op een kleedje gaan zitten, alle hapjes en drankjes om ons heen (zelf gebakken kibbeling en aardbeien smooties, mmmm) en hebben de film gewoon via internet gehuurd; bijna net zo leuk als de Y (zoals de YMCA hier in de volksmond wordt genoemd) en in ieder geval droog.

Zaterdag 21 april werden we wakker gemaakt door Isa, met een zelf gemaakte cappuccino; wat een feest, de eerste verjaardag van onze trouwdag! En even later de vraag (per sms) van Ellen uit NL, of we even bij de voordeur wilde kijken. Hè hoezo???? Staat daar een (gifgroene) taart voor de deur, met een heel lief kaartje plus hun felicitaties; kijk dát is nog eens lekker wakker worden! Van de dag zelf hebben we een heerlijk gezinsdagje gemaakt; eerst naar een tentoonstelling down town Houston van de Titanic, vervolgens naar het Crawfish (rivierkreeftjes) festival in Old Town Sping (veel kreeftjes gegeten, Corona's gedronken en de meiden punch uit een pineapple), vervolgens heerlijk gegeten bij de Cheese Cake factory en daarna, net als een jaar geleden (toen weliswaar in hotel Savelberg), met z'n vieren op één kamer geslapen; conclusie van ons alle vier: het is een héél mooi eerste jaar geweest!!

Good old Texas

Wat hebben we allemaal weer beleefd in 'Good old Texas'?
Allereerst een hoop héérlijk weer, zo rond de 27 graden, nog niet te vochtig en na haast alle seizoenen hier te hebben gehad, lijkt dit dus eigenlijk het perfecte seizoen.
Oma Tineke zit iedere ochtend heerlijk in de tuin te genieten van de vogels en de natuur en wij draaien onze schemaatjes. Donderdagavond kwam het hele team van Ewout bbq-en, hoewel hij zelf nog onderweg terug was van drie dagen Corpus Christy, maar gelukkig, na het eerste biertje haakte de gastheer ook gezellig aan.

Vrijdag was in alle opzichten een Goede vrijdag en heerlijk in- en rond het zwembad gehangen, met 's avonds een hapje en een borrel. Zaterdag wederom naar het Brazos Bend state park, waar we afgelopen zomer met de camper ook geweest waren. Zagen we toen maar één miezerig krokodilletje op zo'n 100 feet afstand, nu konden we de tel al snel niet meer bijhouden; krokodillen (op aaibare afstand, maar dát deden we natuurlijk niet, want het waren wel wílde en ze worden niet bijgevoedt!), enorme schild- en gewone padden en de prachtigste vogels, gewoon vrij in de natuur. Een prachtige wandeling gemaakt en daarna een picknick in een aanliggend stuk park (maar wel blijven opletten, want er staan geen hekjes tussen al die beesten en ons kleedje). De terugweg ging via Galveston (aan de Mexicaanse golf kust) en een heerlijk visrestaurant daar in de haven.

paasbrunch

het gouden ei bevatte één dollar!

Pie Heaven

Tweede Paasdag bestaat hier niet, dus we moesten het hebben van de zondag; we hadden een paasbrunch bij ons thuis, met Marco en Jutta en Petra en Jeroen, incl. Pim en Noor en hun opa en oma. De heerlijkste gerechten gegeten, bubbeltje erbij en hup de pool maar weer eens in. Voor het eerst in hun leven hebben de meiden eieren gezocht in hun bikini; en geen chocolade, want die zouden de 10 minuten in de tuin niet overleven. Nadat iedereen weg was, ben ik heeeel even de hangmat ingedoken, omdat ik me niet zo lekker voelde (is één glaasje dan toch teveel?) om vervolgens ongeveer pas woensdag weer wakker geworden! Een griepje, maar heb me zelden zo slecht gevoeld; Ewout heeft de meiden van school en naar de sport moeten brengen en gelukkig was oma er, zodat er iedere avond gekookt werd! Woensdagmiddag kwam ik weer een beetje bij de mensen en zodoende kon de zakelijke trip van Ewout naar New Orleans én ons gezamelijke gezins tripje vanaf vrijdagmiddag naar Austin gewoon doorgaan (hoewel, het is inmiddels zondagavond, we zijn weer op de terugweg en helemaal koortsvrij ben ik nog steeds niet). Maar leuk hebben we het wel gehad! Een lieflijk hotel in Wimberley (nét buiten Austin) waar we de twee nachten logeerden en zowel zaterdag als zondag de stad in. Op de heenweg de heerlijkste pecan-taart (locale delicatesse) tot nu toe gegeten bij Royers round top café of tewel, Pie Haven! Het is dat we gelezen hadden dat het daar was, want van de buitenkant hadden we nooit gedacht dat zich daar uberhaupt levende wezens in zouden kunnen bevinden.....Zaterdag kwamen we bij toeval in een jaarlijkse oude auto parade terecht, met de geweldigste bijzondere zelfgemaakte auto's, die hier allemaal gewoon op de openbare weg mogen rijden. Austin is de hoofdstad van Texas en zo-wie-zo een hele relaxte (studenten) stad; beetje hippie gevoel en veel bijzondere figuren, zeker met zo'n autoshow. 

Cayman boots E.

Ewout heeft tot zijn grote vreugde ook eindelijk heuse Cayman (= krokodille leren!!!) laarzen gekocht (wilde eerst schrijven 'op de kop getikt', maar dat dekt de lading niet helemaal, slik), dus nu alleen z'n Texaanse rijbewijs nog en hij krijgt zo een greencard (als hij zou willen dan, hè!).
's Avonds lag ik weer met onze twee kipjes op stok en hebben Ewout en Tineke onder het genot van wat shusi en een wijntje genoten van het prachtige uitzicht vanaf ons terras.
Zondag eerst ontbeten in Austin (ik weet dat ik veel over eten schrijf, maar hier hadden ze écht waanzinnig lekker pecan-banana bread!!) en omdat het enorm waaide (hoorden via Nederland dat er orkaankracht in Dallas was) zijn we daarna het Museum of Texas history ingedoken (niet wetende dat het 'bij jullie' museum weekend was ;-)). Drie uur later het museum weer uitkomend, weten we weinig meer over de échte geschiedenis van Texas (heb er bijvoorbeeld geen Indiaan, de orginele bewoner van hier, gezien!), maar was het één grote PR show, van hoe geweldig Texas en de Texanen zijn; "wat was het eerste woord gesproken op de maan?", "waar kwam de uitvinder van de eerste chip vandaan?" en ook de al vaak gehoorde uitspraak "You can all go to hell, but I will go to Texas" ontbrak hier niet! Al met al, een heerlijk patriottistische afsluiting van een gezellig weekendje weg én het bezoek van oma Tineke. Die vertrekt maandag weer naar Nederland. En nu maar hopen dat we er bij thuiskomst niet achterkomen dat ons tuinsetje is weggewaaid (want alles hier is groter, en ook een 'beetje' wind, kan zomaar een orkaan blijken te zijn). 

je maakt wat mee ;-)

en eindelijk gaan we voelen wat jullie in NL vorig jaar hebben gevoeld; onze eerste vrienden vertrekken binnenkort terug naar hun vaderland; Daniela (Amerikaanse BFF van Isa) en haar broer Diego (reserve verloofde van Milou, na Mees natuurlijk!) gaan in de zomervakantie voorgoed terug naar Mexico en dat hebben ze vorige week tegen onze meiden verteld. Dikke tranen (zo ook bij moeders), want, hoewel inmiddels helemaal gewend, is het hebben van echte vriendjes wel belangrijk en het duurt toch weer even een nieuwe band op te bouwen binnen school. Maar het is nog niet zover, en dus alle tijd die we nog samen hebben, benutten we ten volste! Afgelopen zaterdag waren we zodoende (samen met de ouders van MarieCarmen en Luciana, andere vriendinnetjes van Isa en Milou) uitgenodigd om bij de ouders van Daniela en Diego te komen bbq-en. We hebben er inmiddels nóg een fiets bij (via marktplaats gekochte postcode-loterijfiets, is hier in de container van Wendy en Dimitri kortgeleden gearriveerd), dus oma Tineke kon op een eigen fiets, de Mexicanen houden (net als wij) wel van een borreltje én het is hier al weer rete-warm, dus op het eerste gezicht geen enkele reden om de auto te nemen. En zodoende ging de hele familie Bastian rond 13 uur, op het heetst van de dag (30+ graden!!) op de fiets 'fijn een eindje rijden' Hoewel, fijn, fijn,........ Na zo'n 2 miles, liep het zweet van onze 5 ruggen en hijgend en puffend namen we de heuvels op onze route (de Grebbeberg is er niets bij!) ...... maar niet klagen, dóórfietsen en bij de heeele hoge 'bergen' even afstappen en lopen. Bij het weer opstappen na zo'n 3 miles, viel Milou om, met als gevolg een hele bebloede knie (en grote dikke tranen!). Fiets van Milou in de bosjes gezet, met een briefje erop dat we die later die middag wel weer op zouden halen en nu alleen maar hopen dat we 'm zelf nog terug zouden vinden. Milou bij E. achterop en weer vol goede moed verder. Maar het was ons blijkbaar niet gegund, want 4 minuten verder.....ketting van de fiets van Isa eraf! Dus wederom een pitstop en nu zat er naast bloed, ook fietsketting-olie op onze kleding. Ik zeg; gezellig binnenkomen! Maar de 'rest' van de fietstocht ging soepel en minstens zo belangrijk, de rest van de middag was erg gezellig! Enorm gelachen, heerlijk gegeten, kinderen super lief met z'n allen gespeeld, dus dan doen we snel nog en keertje over, voordat ze naar Mexico gaan! En toen we weer terug naar huis reden, na de nodige alcoholische drankjes, waren we blij dat we niet met de auto waren (hoewel het om 18 uur eigenlijk nog steeds te warm was om te fietsen). Op de terugweg de fiets van Lou weer meegenomen (stond er gewoon nog, kan je in NL toch niet bedenken) en de dag afgesloten met een verkoelende duik in onze pool; oma beheerst, rustig vanaf het trappetje, maar wij, zoals het traditie aan het worden is, met een bómmetje!
Zondag stond in het teken van het uitgestelde verjaardagsfeestje van Milou. Zeven kindjes, 'gewoon' bij ons thuis en op speciaal verzoek van Milou alleen maar spelletjes gedaan; cadeautjes verstoppen, snoep memorie (een hit!), cupcake versieren, wedstrijdje met de skelter, geuren raden, snoep happen (bij gebrek aan ontbijtkoek) en hints. Het was het meest relaxte feestje wat we tot op heden hebben gehad en Milou was helemaal bij en gelukkig. Maar ook kapot van alle opwinding, dus ruim voor haar normale bedtijd lag die al heerlijk te tukken.
En het meest spannende dat de maandag voor ons in petto had, was de strijkbout die wel heel vreemd rook tijdens het strijken (leek wel gecarameliseerde suiker).... en wat bleek, hahaha......oma had er in alle goedheid geen water ingedaan om te stomen, maar seven-up!!! (zit inderdaad in een vrijwel identiek flesje!)