Triatlon

Afgelopen weekend stond bij The Bastian family in het teken van de Triatlon! Nu wisten wij vóór onze komst naar Texas niet eens van het bestaan ervan af, maar sinds haast twee jaar zijn we 'kenners'. Niet dat Ewout of ik zelf al eens hebben meegedaan aan de 3800 mtr zwemmen, 180 km fietsen en vervolgens nog een maraton lopen, maar we kennen wel mensen (!) die het wel hebben gedaan, én the Woodlands Triatlon parcour loopt vrijwel langs ons huis, dus inmiddels behoren wij ook haast tot de pro's! ;-)

net na zessen al op pad

Maar neem dan onze dochters,.... díe stoere meiden hebben dit weekend beide wel écht meegedaan aan de Houston kids triatlon! Al zeven weken dagelijks in training, waarbij zondag's onder begeleiding van een heuse trainer van de YMCA, en afgelopen zondag was het dan eindelijk zover! Omdat de wedstrijd down town Houston was (voor ons zo'n 5 kwartier rijden), omdat we zaterdag al de fietsen in de 'transition' moesten zetten én we ons zondagochtend weer om 6.15 am moesten melden, hadden we (luxe paardjes als we zijn) een kamer gehuurd in een hotel op het triatlon terrein. Zodoende hebben we heerlijk geslapen en hoefden we zondag maar 6 minuutjes, in het donker (dus nog heerlijk koel) naar de start te lopen! 

Kijk, en hoeveel we ook klagen over van alles en nog wat, dít kunnen die Amerikanen dan weer als geen ander!! Er liepen 1700 kinderen tot maximaal 16 jaar mee, maar alles was perfect geregeld en liep gesmeerd! Zaterdagmiddag hadden we dus de fietsen al neergezet en kregen ze een starterspakket, met exact dezelfde inhoud als een 'grote mensen' triatlon; een badmuts in de kleur van je age group, een chip-bandje voor om je enkel, zodat je persoonlijke tijd automatisch begon en ophield zodra je over een sensor rende, je BiB nummer (persoonlijk nummer) op je armen en benen  gestift (geen zorgen, volgens de bijgeleverde flyer, gedaan met een stift zònder giftige stoffen!) en overduidelijke instructies over wat te doen en hoe laat, én niet te vergeten, twee armbandjes (voor kind en ouder), zodat je ná de wedstrijd alleen je eigen kind meekreeg als je een matchend bandje had (dus alles was nog safe ook!). Maar ook op de racedag zelf, overal (vrijwilligers) hulp voor de kindjes; in de transition (dit is de ruimte waar ouders niet mogen komen, maar waar je na het zwemmen je fiets, helm en schoenen pakt, en na het fietsen je fiets weer ophangt en het laatste eind gaat rennen), vrijwilligers langs het parcour om evt. banden te plakken, bekertjes drinken te geven en alle 1700 kinderen aan te moedigen. De triatleetjes werden eerst 's morgens heel vroeg opgewarmd met muziek en dans en vervolgens startte de wedstrijd per age group. Moest Milou nog even een traantje laten toen ze haar ouders achter moest laten (had haar moeder ook al gedaan bij het zingen van het volkslied, als start van het evenement ;-)), daarna vond ze het geweldig! Samen met Bas, die bij haar in de klas zit op de NL school, met hun age group mee, hup starten en het water in (en vervolgens 8! kindjes inhalen), en daarna op de mountainbike (die we een week eerder met een bordje 'for free' langs de kant van de weg hadden gevonden, is toch wat stoerder dan haar roze K3 fiets). Milou had wel een extra handicap, doordat ze bij de transitie van zwemmen naar fietsen in alle haast was vergeten haar duikbrik om te ruilen voor haar gewone bril, maar het deerde haar niet. En na het fietsen direct door met rennen, alsof haar leven er vanaf hing. Geen tijd om even een bekertje water aan te pakken of heel even te verslappen, Milou ging voor goud! Goed uitgeput kwam ze vervolgens in ruim 31 minuten over de finish. En een uur later (en inmiddels al haast 25 graden!) startte Isa, die dezelfde afstand als haar zusje moest afleggen, 100 yard zwemmen, 3 miles fietsen en 0,5 mile rennen. 

opperste concentratie

En hoewel de drive er ook bij haar wel is (ze heeft vooraf veel fanatieker getraind dan Lou), is Isa in de wedstrijd nét wat minder fanatiek en liet zich vervolgens rustig door drie kindjes 'wegdrukken' bij het zwemmen en fietste de route op haar 'dooie akkertje'. Maar onder aanmoediging van al die mensen langs de kant (waaronder natuurlijk ook E en ik die van hot naar her rende, om op alle plekken tegelijk te staan voor de leukste foto's en filmpjes van de hele race) kreeg Isa wel een enorme boost en heeft zij de volledige afstand natuurlijk ook gewoon afgemaakt! Uiteindelijk volledig uitgeput over de finish (die als enige minpuntje, als 'start' was aangeduid), maar vervolgens 'trots als 5 pauwen' toen zij ook haar medaille in ontvangst mocht nemen. Wat een stoere grietjes!! Moe, maar voldaan vielen ze op de terugweg naar huis binnen twee minuten in slaap. Ze waren té uitgeput geweest om nog te wachten op de prijsuitreiking die rond 10.30 uur zou zijn, maar volgend jaar zijn we daar ook zeker bij. Want wat bleek een dag later, toen alle tijden op internet te vinden waren,........ Milou was 4e geworden in haar age-group (van totaal 45 kindjes)!!!!! We hebben een natural in huis!! Wat een toppertje zeg! En hoewel Isa dit jaar niet bij de eerste 20 uit haar age-group zat, was ze na twee dagen die teleurstelling ook te boven en kijken ze nu samen al weer uit naar volgend jaar!

als een speer!

you go Milou!!

hebbus!

Isa in transition

100 yard zwemmen....

... en dan rennen naar transition.

aanmoediging langs de kant

wat een end!!

you go Isa!!!!

vermoeide toppertjes!!

Bastian family weer even compleet

Heerlijk!! Truien konden weer uit, boots in de kast, Texaans zonnetje op ons hoofd, dus we waren weer lekker thuis! En zeker nu we alle (terechte) klaagzang over de winterse, barre kou uit Nederland horen, is het heerlijk om hier 'gewoon' weer lekker in de tuin te kunnen ontbijten. 

En het 'bezoek-seizoen' gaat door,....
Vier dagen nadat wij zelf weer aankwamen vanuit NL, stond ik wederom op het vliegveld om Martijn, Yvette, Duuk (nu 3 en een half), Bente (10 mnd) én oma (leeftijd geheim ;-)) op te halen.
Zoals iedereen, lekker traag door de douane, dus ik had even tijd om een skinny latte machiatto te halen, zodat ik een beetje wakker kon blijven, want zelf waren we onze jetlag ook nog niet te boven.

veel alligators gezien in Brazos Bend

lekker picknicken

jongste generatie Bastian's 

Met vijf extra mensen in huis is het wel direct full-house en met twee van die kleintje (in onze ogen dan), toch ook weer een hele ander dynamiek dan toen Peter en Els hier drie weken eerder met hun drie puber-kinderen waren. Geef je die pubers gewoon een I-pedpidpodpad (zoals wij hier alle electronica in één woord omschrijven) als ze 's nachts om drie uur wakker worden door het tijdsverschil; een hongerige, slapeloze dame van 10 maanden, of een lekker levendig neefje van 3 en een half, daar heeft iedereen in huis 'plezier' van ;-)
Maar hoewel druk, het waren super gezellige weken en voor de familiebanden is zo'n intensief contact wel héél erg leuk; samen voor het eerst craw-fish gemaakt (een dagvullend programma), oma voor het eerst spare-ribs laten proeven (home-made op een heus vuurtje, dus níet op de gas-bbq, bevochtigd met appelsap!), the Mall, Isa die haar kleine nichtje eten mocht geven, met z'n allen picknicken in het Brazos Bend Alligator State park, Duuk met grote nicht Milou in de pool, oma met haar twee zonen (èn een Margarita) in de hot-tub, Yvette en ik naar de outlet (kom ik anders (écht) nooit, alleen met gasten), de twee broertjes dagje motorrijden, auto's kijken én samen naar een baseball wedstrijd! 

Craw-fish klaarmaken is 'mannenwerk'!

maar lekker voor iedereen!

Al met al, voor herhaling vatbaar, hoewel al die gasten ook zeker z'n nadeel heeft,.... Zo hebben wij in huis, net zoals de rest van de US, gewoon 110 volt uit het stopcontact. Maar met ons uit NL meegenomen espresso apparaat en de kitchen-aid keukenmachine (én onze af en toe opvlammende zuinigheid om niet alles nieuw te willen kopen) wilden we wel heel graag ook ergens 220 hebben. Dus eerst een transformator gekocht. Maar toen díe het na een binnenbrandje begeven had (was een Chinees modelletje) heeft Ewout (zo'n Delfts modelletje brengt z'n geld dan wel weer op ;-)) de 220 volt die hij ontdekt had bij de dubbele oven, zelf doorgetrokken naar een NL stekkerblok wat we nog ergens in de garage hadden liggen. Zodoende dat we nu in een hoekje van de keuken al onze NL apparaten mét stekker kunnen gebruiken. 
Kijk, en dáar zit dan een nadeel; sommige dingen wil je graag gewoon lekker privé doen en met al die gasten is het écht uitkienen wanneer ík de keuken even voor mezelf heb en met m'n Braun Silk-épil supersoft op een handdoekje, op de grond vóór de oven, m'n benen kan ontharen. Is het gezegde dat 'bezoek zolang vers blijft als fruit of vis', bij ons zijn ze zó lang welkom, totdat m'n benen moeten worden gedaan! ;-)
Behalve opa en oma natuurlijk, die zijn hier inmiddels zo vaak geweest, die wennen wel aan onze gezinsgewoontes!

moeder en zoon