Gips voor Milou and Big Foot

Terugdenkend aan de gebroken pols van Milou begrijp ik steeds meer waarom de gezondheidszorg hier in de US haast onbetaalbaar is. Op de Emergency waar wij ons melden op de avond dat ze van haar stepje was gevallen, waren wij de enigen 'klanten'. We moesten bij de ingang eerst $250 betalen voordat we naar binnen mochten, maar vervolgens werd er binnen 5 minuten een röntgen foto gemaakt en nog 5 minuten later kwam de arts al vertellen dat d'r pols dus gebroken was. En binnen het uur stonden we weer buiten, met gips, pijnstillers én een controlle afspraak bij een orthopedisch centrum. Kassa: $1692 verder, voor alleen de emergency!

Het hele grote gips mag er na 3 weken vanaf,...

... en dan nog ruim 3 weken een klein gips.

En ook bij de controle, twee dagen later was het niet druk; met zo'n vijf man personeel zaten er (inclusief Milou) twee patienten! Vooraf tientallen formulieren ingevuld qua betaling, verzekering en resposibilities, vervolgens werd dat (dure) gipsje van de emergency-room eraf gehaald, nog een röntgen foto gemaakt en werd de pols (geen pretje!!) iets beter gezet!. Daarna werd er uitgebreid de tijd genomen om Milou tot een kleurkeuze van haar nieuwe gips te laten komen (het werd rood), te lief. En al die tijd maar twee patiënten. Twee uur lang.
Pas bij de kassa/ uitcheckbalie (waarbij er betaald moest worden) kwam de gipsmeester erachter dat onze (expat)verzekering volledig dekkend was en nét voordat we dus naar buiten wilde lopen, vroeg hij of we, nu we zo goed verzekerd bleken te zijn, niet een MRI wilde hebben van Milou's pols. Hoezo dat?? Zou het de behandeling veranderen? En hoewel ik mezelf kon overtuigen dat de foto voldoende moest zijn, kan ik me ook zó goed voorstellen dat er voldoende mensen zelfs dan nog besluiten tóch die meer dan $1000 kostende MRI te laten maken! Gewoon omdat het kan. 
Maar goed, onze nuchtere Hollandse won het. Het gips is er inmiddels al weer een paar weekjes af, behandeling was absoluut top en boven verwachting, en eigenlijk zijn we (en vooral Milou) haast vergeten dat het is gebeurd. Alleen druppelen de rekeningen voor de controle afspraken zo af en toe nog binnen. Al met al totaal een veelvoud van wat we/ de verzekering in NL kwijt zou zijn geweest.

De laatste weken van het schooljaar waren zoals altijd weer lekker druk; recital van de pianolessen van Milou, graduation van Milou (gaat van lower elementary naar upper EL), afscheid van de school en klasgenootjes van Isa (daarover zo meer), eindejaars/ groep 8 musical van de NL school en de start van het swim-team van Isa.

Graduation speech van Milou!

Bij de graduation van Lou, moest ze haar zelf geschreven speech voorlezen aan zo'n 200 ouders en leerlingen die in de zaal zaten en het is echt gaaf om te zien hoe ze is gegroeid in die paar jaar. Durfde ze drie jaar geleden nog niet eens touwtje te springen bij het circus voor het 5-jarig bestaan van de NL school, dít keer vertelde ze zonder haperen wat ze zo leuk aan lower El heeft gevonden en waar ze naar uitkijkt in upper EL. Het geeft haar (maar alle kinderen hier) een enorme boost aan zelfvertrouwen! Dát is dan weer mooi van hier, al dat oefenen in presenteren.

De school van Isa (Woodlands Prep) is een verhaal apart. Zij is er vorig schooljaar naartoe gegaan, omdat ze toe was aan wat 'groters' en meer kinderen in de klas (Esprit had er op dat moment maar 5 van haar grade). En Isa heeft er afgelopen jaar een topjaar gehad!! Een super leuke vriendenclub, heel veel buitenschoolse activiteiten en een manier van lesgeven (roulerend, met meerdere docenten), die in NL pas in de brugklas zou beginnen. En, (ook niet onbelangrijk, maar dat was niet anders dan op Esprit) een eindrapport met 'strait A's'. Enige 'maar' was, dat de school vorig jaar is gekocht door een Mexicaanse 'Dagobert Duck' en dat de school enorm veranderde. Er werd veel geld in gepompt, constant verbouwd, veel leerlingen verlieten de school en ook docenten gingen (vrijwillig of niet) gedurende het schooljaar bij bosjes weg. Er was een maand dat er 8 docenten tegelijk ontslag namen/ kregen! En dat op een school met 400 leerlingen. Afgelopen maart moesten wij opnieuw reserveren voor het komend schooljaar (moet hier in the US jaarlijk gebeuren) en buiten dat we een soort wurgcontract moesten ondertekenen (in tegenstelling tot het jaar ervoor), bleek het schoolgeld met 25% te zijn gestegen. En hoewel Heerema deze kosten voor zijn rekening neemt, is dat in mijn ogen belachelijk, zeker omdat het niet om een paar tientjes gaat. Als laatste bleek dat de school niet voor de start van het schooljaar (maar wel nádat je betaling binnen moest zijn) wilde vertellen welke docenten er het komende jaar terug 'mochten' komen en toen we er bij navragen achter kwamen dat 15 !! van de 18 kinderen uit Isa haar klas van school gingen, was het hele idee van een grotere school ook weg. En al die klasgenootjes vertrokken niet terug naar hun vaderland ofzo, maar naar scholen in de directe omgeving. Uit onvrede met het beleid van de Woodlands Prep school. Met komend jaar óf weer een hele kleine klas in het verschiet, óf een klas met weer allemaal nieuwe kinderen, plus het feit dat de school gedurende het afgelopen schooljaar steeds Spaans-taliger is worden, zijn wij gaan twijfelen of deze school nog wel de beste keus voor Isa zou zijn. 
Daarnaast bleek Esprit (de school waar ze tot vorig jaar opzat) inmiddels ook 18 kinderen in Middle school te hebben (incl. een aantal 'overstappers' van de Woodlands Prep) en hoewel het niet Isa's eerste keus was, hebben wij, na menig slapeloze nacht, besloten dat ze komend schooljaar toch weer terug gaat naar Esprit. Een hele ervaring rijker, maar met meer vertrouwen in de toekomst! 
Wat dat betreft kan ik verlangen naar het schoolsysteem zoals in NL. Niet ieder jaar ter discussie (hoeven) stellen wat je het jaar erop gaat doen. Maar als je ergens op een school zit, met vrijwel dezelfde groep kinderen doorgaan totdat je het hebt afgemaakt. 
Vorige week hoorde we dat de Woodlands Prep in een transitie zit om een Mexicaanse boarding (kost) school te worden,.... met terugwerkende kracht denken we een goede keuze te hebben gemaakt!
En Isa, die heeft weer aangehaakt bij haar oude vriendinnen van Esprit en zit weer helemaal in de scene.

The Woodlands Waves (Isa middelste rij rechts in blauwe badpak)

lekker 'hangen' tussen de wedstrijden door

en dan knallen!!

En dan zwemmen!! Dat is hier, zoals veel sporten, wederom een seizoen sport (buitenbad) en dus voor 8 weken lang intensief trainen. Vier keer door de week, en op zaterdag competitie tegen andere swimteams. Helaas konden we Milou dit jaar niet inschrijven omdat zij de eerste weken nog in het gips zat, maar zoals alles hier, moet ze toch mee als ik Isa wegbreng naar de training (want alleen thuisblijven staat ongeveer gelijk aan de ernstigste vorm van kindermishandeling). Waren de trainingen in de laatste weken van school nog gewoon 's avonds van 6 tot 7, nu summer-break is begonnen, is het 's morgens, en wel om KWART OVER ZEVEN!!! Vier keer per week vóór zeven uur uit m'n bed en op zaterdag nog vroeger, want dan moet ze om zeven uur in het juiste zwembad liggen (soms 30 min. rijden)! 

ouders na de zwemwedstrijd aan de borrel

En een partij serieus dat ze het hier nemen!!! Kinderen vanaf 6 jaar oud zwemmen wedstrijdjes met 4 landelijke 'officials' op de kant en, let wel, 3 timers per baan!! Het gemiddelde wordt vervolgens 'berekend' van die drie timers en er is geen kind dat de kant opklimt na zijn baantje zwemmen, zonder te vragen wat zijn tijd was. En dan krijg je tijden van 1.26.41 seconden voor 25 mrt freestyle, hahaha. Maar daar sta je dus wel om 6 uur voor naast je bed!!!!! En je bent pas rond 14 uur weer thuis, want er zijn (ga er even rustig bij zitten) zo'n 75 categorieën die afgewerkt moeten worden!!!!!!! Isa doet 'maar' in 5 categorieën mee, wat dus inhoudt dat we voor ongeveer 7 minuten zwemmen, de hele zaterdag op pad zijn!! En Milou móet mee! Maar goed, we hebben inmiddels onze zwemvrienden (die we ook al kennen van de Esprit school), waar we alle trainingen en wedstrijden mee doorbrengen. De party-tent wordt de avond ervóór al opgezet op het zwembadterrein van die week en de dag zelf zit iedereen met een donut in z'n hand en een koelbox naast z'n opklapstoel, heerlijk bij elkaar te wachten tot er weer een baantje gezwommen mag worden. En alsof we elkaar daarna nog niet zat zijn, gaat de zwemochtend/ -middag vrijwel altijd haast geruisloos over in een BBQ bij iemand in de achtertuin. Kinderen weer in de pool en ouders aan de Tequila ;-) Ach ja, 'ieder nadeel heb z'n voordeel'.

en kids in the pool

De ochtendtrainingen, maar ook de zwem-zaterdagen zijn overigens geheel voor mijn rekening, maar daar hoor je me (tegenover Ewout) niet over klagen hoor! Zijn weekenden, avonden en nachten zijn al ruim drie weken volledig bezet door zijn project Big Foot. Door de (eens in de 400 jaar voorkomende) enorme stroming die er al maanden is in de Golf van Mexico, zit zijn project in 'zwaar weer' ;-)
Hij vertrekt alle dagen om 6.00 uur richting kantoor en we zijn blij als hij 's avonds om 21.00 uur thuis is. En momenteel is er geen verschil meer tussen door-de-weeks of weekenden; er wordt 24/7 gewerkt! En als project manager heb je dan geen privé leven meer. Zelfs de paar uur die hij thuis is (en probeert bij te slapen), wordt hij regelmatig wakker gebeld.

De Balder en het Big foot platform

Het zal best wel weer eens wat rustiger worden over een aantal weken, maar deze zomer 'lekker met z'n viertjes' op vakantie of een paar weken met het gezin naar NL zit er helaas niet in. En inmiddels weten we zelfs niet eens meer of het hele Big Foot wel afgerond zal zijn, als we over een jaar van plan zijn (waren?) om terug naar Nederland te komen.

Never a dull moment at the Bastian Family.

Big Foot

De dagen vliegen voorbij, Ewout is belachelijk druk met zijn project, meiden zijn druk óp school en ik ben druk mét de NL school. Inmiddels is het volop lente!

Na de eerste poging om het uitvaren van het Big foot platform te zien, hebben we een week later (helaas nét na het vertrek van opa Hans) de 4 uur durende rit naar Corpus Christi nogmaals gemaakt. De hele avond op een kade vlakbij de haven gezeten, volgens de wekker gezet om 4 uur 's nachts én metertje voor metertje het platform voorbij zien komen. Wat een gaaf gezicht om zo'n enorm platform zo dicht voor je neus te zien varen. Haast ongelooflijk dat het kan blijven drijven. Wat indrukwekkend zeg en de reis méér dan waard.

Door het zien van zo'n enorm platform ging niet alleen voor mij, maar ook voor Isa en Milou het hele Big Foot project nog meer leven. Want buiten dat het voor Ewout een hoop energy vraagt, vraagt het van ons drieën ook wel wat. Sinds de uitvoering is begonnen (half januari) staat vrijwel alles thuis in het teken van het Big Foot en dat valt nog niet altijd mee. En hoewel E probeert rekening te houden met het thuisfront, gaat werk nu voor alles en zijn telefoongesprekken onder het eten (als hij dan al thuis is), vrijwel iedere avond laat thuis en daarna de pc op tafel én werken in het weekend, geen uitzondering meer. We wisten van te voren dat het 'even' doorbijten zou worden, maar we bijten met z'n vieren nu al best lang door en het einde van het project is nog niet in zicht. Want hoewel het platform nu midden in de golf van Mexico ligt te wachten, zijn de 16 palen die hiervoor op de zeebodem moeten worden gezet, nog niet allemaal geplaatst.

taartje mét kaars

Door een enorme harde stroming (de 'Eddy current', veroorzaakt door El Niño en nog nooit eerder voor gekomen), kan de Balder (groot kraanschip van Heerema) ze niet plaatsen. Op dit moment staan er 14, maar in plaats van de 3 weken die dat had kunnen duren, hebben ze daar haast 3 maanden over gedaan! Al met al wederom veel vertraging en dan moeten wij hier thuis nog niet eens zeuren, want er zitten ook familieleden van bemanning op de Balder, al 3 mnd. zónder man of vader thuis. Dus goed, we proberen positief te blijven en gaan er vanuit dat het ooit afkomt en dat het allemaal weer minder stressvol wordt.

verjaardag Milou in Corpus Christi

met Laura en familie (en helaas zonder Milou)

Vorig jaar is E met wat vrienden en vriendinnen een lang weekend gaan skien in Colorado en dat is zo goed bevallen dat wij dit jaar mee moesten! Ergens in september hebben we met Maartje, Peter, hun dochters Madelief en Daantje, Arda en David en Els en Luc al een huis gehuurd en de eerste week van april zou het gaan gebeuren. Vrij geregeld op de school van de meiden omdat het hier geen vakantie was (is hier een kwestie van het sturen van een mailtje :-) en E. over zijn vervelende gevoel heen gestapt dat hij 'weg' ging zonder dat het project klaar was (maar goed, ze lagen toch te wachten op beter weer/ minder stroming, dus hier in Texas kon hij ook niet veel doen).

Onze bestemming was Breckenridge, een prachtig, maar niet te groot ski gebied en ongeveer 1000 miles (=1600 km) rijden. En dan merk je dat Isa en Milou gewend zijn aan lang in de auto zitten, hebben we er de heenweg nog twee dagen over gedaan, terug zijn we 's morgens om 7 uur weggereden uit Colorado, hebben we 3 keer kort gestopt (naast de wisselingen van bestuurder) en konden we om 00.30 in ons eigen bedje in slaap vallen. En geen ongetogen woord van de meiden! Die waren super lief!!! En dat was best bijzonder, daar we op de heenweg, een uur na vertrek van huis, erachter kwamen dat we de Ipads (voor de filmpjes) waren vergeten!! Hahaha.

Eenmaal aangekomen in Breckenridge, bleek het een mondain dorpje te zijn en ons huis (wat nog het best te vergelijken was met het Kersthuis van Wham in 'Last Christmas') was boven alle verwachtingen! Volledig vrijstaand aan de voet van een berg, met het dichtstbijzijnde huis minimaal 500 mtr. verderop. Iedereen een eigen kamer mét badkamer en voor de kinderen een kinderkamer mét game-room, air-football tafel en Wii. Daarnaast 2 hottub's buiten, 2 ovens én 2 vaatwassers (moeders ook blij!). Je kunt je voorstellen dat wij een topweek hebben gehad! De pistes waren nog goed besneeuwd, het was elke dag lekker zonnig en ons gezelschap was super!

wat was het gezellig!

de lunch brigade

Het enige wat een 'beetje jammer' was, was dat Milou 1 week voordat we vertrokken thuis van haar stepje was gevallen ("zo'n klote ding met van die kleine wieltjes, waarvan ik er twee jaar geleden al één had weggegooid omdat ze er zo vaak vanaf vielen, maar die ze met Kerst tóch weer had gekregen omdat ze het zóóó leuk vond"). En ze had haar linker pols gebroken!!!! Vanaf haar vingers tot over haar elleboog zat ze in mooi paars gips (dat dan weer wel), maar wij zagen de wintersport hierdoor een beetje in het water vallen. Ewout en ik hadden al een schemaatje gemaakt wie er welke dag met haar (in dat hele mooie huis) bleef en het was dus niet eens zo heel erg dat Ewout ook regelmatig moest werken. Maar na twee dagen 'thuis' in de sneeuw spelen en iedereen 's morgens zien vertrekken op weg naar die prachtige pistes, wilde Milou ook skies huren en op het veldje bij het huis oefenen. En zo geschiedde. Milou liep tientallen keren met haar skietjes dwars het mini-heuveltje op om 20 meter te kunnen glijden en op dag vier besloten we, op (terecht!) aandringen van Milou én na gezien te hebben dat het super ging, dat ze mee de pistes op mocht! En hoewel het ruim 4 jaar geleden was dat de meiden hebben geskied, gingen ze mee met ons de pistes op en het ging super! Dus geen officiële ski-lessen dit jaar (was maar goed ook, want we kwamen er achter dat ski-lessen hier bizar duur zijn, nl $300/dag/kind!!!!) maar in plaats daarvan, lekker met Ewout en mij en de andere op pad en les van de volwassenen.

Milou mét gips op de oefenweide bij het huis

Het was heerlijk rustig op de pistes (want geen vakantie) en bij iedere lift kon je zo door ski-en.  Eerste twee dagen waren er ook nog een vriendin van Isa, Laura met haar ouders en al met al hebben we een week gehad die zeker voor herhaling vatbaar is. Heerlijk relaxt, hoewel we twee puntjes van stress hebben beleefd. Allereerst bleef Isa op een gegeven moment ín het liftstoeltje zitten en hing vervolgens luid roepend zo'n 12 meter boven de grond en Mirjam gillend beneden dat ze "vooral moest blijven zitten!" (hahaha). Boze meneer van de lift (want, eind van het seizoen en hij was er wel een beetje klaar mee), lift stilgezet, met de hand naar een afdakje geduwd en daar kon ze alsnog rustig uitstappen, lekker op haar gemakje ;-).

gelukkig ook met z'n viertjes op pad

Het tweede stress momentje kwam op een avond dat we (met de kleinste kinderen nét naar bed) met Isa en de volwassenen een potje Halli galli (!! ;-)) aan het spelen waren. Buiten was het pikdonker, met alleen één lampje boven de voordeur, waar we met de tafel op uitkeken. En op een gegeven moment draaien twee van ons zich om en staat er een ENORME zwarte beer voor de deur te snuffelen!!! Zo groot als een kleine koe!! Wij gillen en met z'n allen voor het raam kijken (volledig vergeten om een foto te maken) en de beer draaide zich alleen rustig om en liep relaxt het donker weer in. Nou, relaxt is het in huis niet meer geweest die avond! Hebben de rest van de avond vanuit alle ramen naar dé beer gezocht, maar konden 'm niet meer vinden. En toen moesten de twee honden nog worden uitgelaten! Gingen Maartje of Arda in het donker vaak nog even snel alleen op pad, vanaf nu minimaal met z'n tweeën en alleen op de oprijlaan van het huis én bewapend met een zaklantaarn en een pan, om lawaai mee te maken ;-) En de kinderen mochten overdag ook niet meer alleen op dat veldje spelen!! Want voetafdrukken vonden we de volgende dag overal. Van herten, onbekende beesten én ónze beer.

Maar een gave vakantie was het!!

........... !!!

als je heel goed kijkt, zie je ons in de hottub

blije eikels! ;-)