Gips voor Milou and Big Foot

Terugdenkend aan de gebroken pols van Milou begrijp ik steeds meer waarom de gezondheidszorg hier in de US haast onbetaalbaar is. Op de Emergency waar wij ons melden op de avond dat ze van haar stepje was gevallen, waren wij de enigen 'klanten'. We moesten bij de ingang eerst $250 betalen voordat we naar binnen mochten, maar vervolgens werd er binnen 5 minuten een röntgen foto gemaakt en nog 5 minuten later kwam de arts al vertellen dat d'r pols dus gebroken was. En binnen het uur stonden we weer buiten, met gips, pijnstillers én een controlle afspraak bij een orthopedisch centrum. Kassa: $1692 verder, voor alleen de emergency!

Het hele grote gips mag er na 3 weken vanaf,...

... en dan nog ruim 3 weken een klein gips.

En ook bij de controle, twee dagen later was het niet druk; met zo'n vijf man personeel zaten er (inclusief Milou) twee patienten! Vooraf tientallen formulieren ingevuld qua betaling, verzekering en resposibilities, vervolgens werd dat (dure) gipsje van de emergency-room eraf gehaald, nog een röntgen foto gemaakt en werd de pols (geen pretje!!) iets beter gezet!. Daarna werd er uitgebreid de tijd genomen om Milou tot een kleurkeuze van haar nieuwe gips te laten komen (het werd rood), te lief. En al die tijd maar twee patiënten. Twee uur lang.
Pas bij de kassa/ uitcheckbalie (waarbij er betaald moest worden) kwam de gipsmeester erachter dat onze (expat)verzekering volledig dekkend was en nét voordat we dus naar buiten wilde lopen, vroeg hij of we, nu we zo goed verzekerd bleken te zijn, niet een MRI wilde hebben van Milou's pols. Hoezo dat?? Zou het de behandeling veranderen? En hoewel ik mezelf kon overtuigen dat de foto voldoende moest zijn, kan ik me ook zó goed voorstellen dat er voldoende mensen zelfs dan nog besluiten tóch die meer dan $1000 kostende MRI te laten maken! Gewoon omdat het kan. 
Maar goed, onze nuchtere Hollandse won het. Het gips is er inmiddels al weer een paar weekjes af, behandeling was absoluut top en boven verwachting, en eigenlijk zijn we (en vooral Milou) haast vergeten dat het is gebeurd. Alleen druppelen de rekeningen voor de controle afspraken zo af en toe nog binnen. Al met al totaal een veelvoud van wat we/ de verzekering in NL kwijt zou zijn geweest.

De laatste weken van het schooljaar waren zoals altijd weer lekker druk; recital van de pianolessen van Milou, graduation van Milou (gaat van lower elementary naar upper EL), afscheid van de school en klasgenootjes van Isa (daarover zo meer), eindejaars/ groep 8 musical van de NL school en de start van het swim-team van Isa.

Graduation speech van Milou!

Bij de graduation van Lou, moest ze haar zelf geschreven speech voorlezen aan zo'n 200 ouders en leerlingen die in de zaal zaten en het is echt gaaf om te zien hoe ze is gegroeid in die paar jaar. Durfde ze drie jaar geleden nog niet eens touwtje te springen bij het circus voor het 5-jarig bestaan van de NL school, dít keer vertelde ze zonder haperen wat ze zo leuk aan lower El heeft gevonden en waar ze naar uitkijkt in upper EL. Het geeft haar (maar alle kinderen hier) een enorme boost aan zelfvertrouwen! Dát is dan weer mooi van hier, al dat oefenen in presenteren.

De school van Isa (Woodlands Prep) is een verhaal apart. Zij is er vorig schooljaar naartoe gegaan, omdat ze toe was aan wat 'groters' en meer kinderen in de klas (Esprit had er op dat moment maar 5 van haar grade). En Isa heeft er afgelopen jaar een topjaar gehad!! Een super leuke vriendenclub, heel veel buitenschoolse activiteiten en een manier van lesgeven (roulerend, met meerdere docenten), die in NL pas in de brugklas zou beginnen. En, (ook niet onbelangrijk, maar dat was niet anders dan op Esprit) een eindrapport met 'strait A's'. Enige 'maar' was, dat de school vorig jaar is gekocht door een Mexicaanse 'Dagobert Duck' en dat de school enorm veranderde. Er werd veel geld in gepompt, constant verbouwd, veel leerlingen verlieten de school en ook docenten gingen (vrijwillig of niet) gedurende het schooljaar bij bosjes weg. Er was een maand dat er 8 docenten tegelijk ontslag namen/ kregen! En dat op een school met 400 leerlingen. Afgelopen maart moesten wij opnieuw reserveren voor het komend schooljaar (moet hier in the US jaarlijk gebeuren) en buiten dat we een soort wurgcontract moesten ondertekenen (in tegenstelling tot het jaar ervoor), bleek het schoolgeld met 25% te zijn gestegen. En hoewel Heerema deze kosten voor zijn rekening neemt, is dat in mijn ogen belachelijk, zeker omdat het niet om een paar tientjes gaat. Als laatste bleek dat de school niet voor de start van het schooljaar (maar wel nádat je betaling binnen moest zijn) wilde vertellen welke docenten er het komende jaar terug 'mochten' komen en toen we er bij navragen achter kwamen dat 15 !! van de 18 kinderen uit Isa haar klas van school gingen, was het hele idee van een grotere school ook weg. En al die klasgenootjes vertrokken niet terug naar hun vaderland ofzo, maar naar scholen in de directe omgeving. Uit onvrede met het beleid van de Woodlands Prep school. Met komend jaar óf weer een hele kleine klas in het verschiet, óf een klas met weer allemaal nieuwe kinderen, plus het feit dat de school gedurende het afgelopen schooljaar steeds Spaans-taliger is worden, zijn wij gaan twijfelen of deze school nog wel de beste keus voor Isa zou zijn. 
Daarnaast bleek Esprit (de school waar ze tot vorig jaar opzat) inmiddels ook 18 kinderen in Middle school te hebben (incl. een aantal 'overstappers' van de Woodlands Prep) en hoewel het niet Isa's eerste keus was, hebben wij, na menig slapeloze nacht, besloten dat ze komend schooljaar toch weer terug gaat naar Esprit. Een hele ervaring rijker, maar met meer vertrouwen in de toekomst! 
Wat dat betreft kan ik verlangen naar het schoolsysteem zoals in NL. Niet ieder jaar ter discussie (hoeven) stellen wat je het jaar erop gaat doen. Maar als je ergens op een school zit, met vrijwel dezelfde groep kinderen doorgaan totdat je het hebt afgemaakt. 
Vorige week hoorde we dat de Woodlands Prep in een transitie zit om een Mexicaanse boarding (kost) school te worden,.... met terugwerkende kracht denken we een goede keuze te hebben gemaakt!
En Isa, die heeft weer aangehaakt bij haar oude vriendinnen van Esprit en zit weer helemaal in de scene.

The Woodlands Waves (Isa middelste rij rechts in blauwe badpak)

lekker 'hangen' tussen de wedstrijden door

en dan knallen!!

En dan zwemmen!! Dat is hier, zoals veel sporten, wederom een seizoen sport (buitenbad) en dus voor 8 weken lang intensief trainen. Vier keer door de week, en op zaterdag competitie tegen andere swimteams. Helaas konden we Milou dit jaar niet inschrijven omdat zij de eerste weken nog in het gips zat, maar zoals alles hier, moet ze toch mee als ik Isa wegbreng naar de training (want alleen thuisblijven staat ongeveer gelijk aan de ernstigste vorm van kindermishandeling). Waren de trainingen in de laatste weken van school nog gewoon 's avonds van 6 tot 7, nu summer-break is begonnen, is het 's morgens, en wel om KWART OVER ZEVEN!!! Vier keer per week vóór zeven uur uit m'n bed en op zaterdag nog vroeger, want dan moet ze om zeven uur in het juiste zwembad liggen (soms 30 min. rijden)! 

ouders na de zwemwedstrijd aan de borrel

En een partij serieus dat ze het hier nemen!!! Kinderen vanaf 6 jaar oud zwemmen wedstrijdjes met 4 landelijke 'officials' op de kant en, let wel, 3 timers per baan!! Het gemiddelde wordt vervolgens 'berekend' van die drie timers en er is geen kind dat de kant opklimt na zijn baantje zwemmen, zonder te vragen wat zijn tijd was. En dan krijg je tijden van 1.26.41 seconden voor 25 mrt freestyle, hahaha. Maar daar sta je dus wel om 6 uur voor naast je bed!!!!! En je bent pas rond 14 uur weer thuis, want er zijn (ga er even rustig bij zitten) zo'n 75 categorieën die afgewerkt moeten worden!!!!!!! Isa doet 'maar' in 5 categorieën mee, wat dus inhoudt dat we voor ongeveer 7 minuten zwemmen, de hele zaterdag op pad zijn!! En Milou móet mee! Maar goed, we hebben inmiddels onze zwemvrienden (die we ook al kennen van de Esprit school), waar we alle trainingen en wedstrijden mee doorbrengen. De party-tent wordt de avond ervóór al opgezet op het zwembadterrein van die week en de dag zelf zit iedereen met een donut in z'n hand en een koelbox naast z'n opklapstoel, heerlijk bij elkaar te wachten tot er weer een baantje gezwommen mag worden. En alsof we elkaar daarna nog niet zat zijn, gaat de zwemochtend/ -middag vrijwel altijd haast geruisloos over in een BBQ bij iemand in de achtertuin. Kinderen weer in de pool en ouders aan de Tequila ;-) Ach ja, 'ieder nadeel heb z'n voordeel'.

en kids in the pool

De ochtendtrainingen, maar ook de zwem-zaterdagen zijn overigens geheel voor mijn rekening, maar daar hoor je me (tegenover Ewout) niet over klagen hoor! Zijn weekenden, avonden en nachten zijn al ruim drie weken volledig bezet door zijn project Big Foot. Door de (eens in de 400 jaar voorkomende) enorme stroming die er al maanden is in de Golf van Mexico, zit zijn project in 'zwaar weer' ;-)
Hij vertrekt alle dagen om 6.00 uur richting kantoor en we zijn blij als hij 's avonds om 21.00 uur thuis is. En momenteel is er geen verschil meer tussen door-de-weeks of weekenden; er wordt 24/7 gewerkt! En als project manager heb je dan geen privé leven meer. Zelfs de paar uur die hij thuis is (en probeert bij te slapen), wordt hij regelmatig wakker gebeld.

De Balder en het Big foot platform

Het zal best wel weer eens wat rustiger worden over een aantal weken, maar deze zomer 'lekker met z'n viertjes' op vakantie of een paar weken met het gezin naar NL zit er helaas niet in. En inmiddels weten we zelfs niet eens meer of het hele Big Foot wel afgerond zal zijn, als we over een jaar van plan zijn (waren?) om terug naar Nederland te komen.

Never a dull moment at the Bastian Family.