Ewout, Mirjam, Isa en Milou in Houston: Big Foot

De dagen vliegen voorbij, Ewout is belachelijk druk met zijn project, meiden zijn druk óp school en ik ben druk mét de NL school. Inmiddels is het volop lente!

Na de eerste poging om het uitvaren van het Big foot platform te zien, hebben we een week later (helaas nét na het vertrek van opa Hans) de 4 uur durende rit naar Corpus Christi nogmaals gemaakt. De hele avond op een kade vlakbij de haven gezeten, volgens de wekker gezet om 4 uur 's nachts én metertje voor metertje het platform voorbij zien komen. Wat een gaaf gezicht om zo'n enorm platform zo dicht voor je neus te zien varen. Haast ongelooflijk dat het kan blijven drijven. Wat indrukwekkend zeg en de reis méér dan waard.

Door het zien van zo'n enorm platform ging niet alleen voor mij, maar ook voor Isa en Milou het hele Big Foot project nog meer leven. Want buiten dat het voor Ewout een hoop energy vraagt, vraagt het van ons drieën ook wel wat. Sinds de uitvoering is begonnen (half januari) staat vrijwel alles thuis in het teken van het Big Foot en dat valt nog niet altijd mee. En hoewel E probeert rekening te houden met het thuisfront, gaat werk nu voor alles en zijn telefoongesprekken onder het eten (als hij dan al thuis is), vrijwel iedere avond laat thuis en daarna de pc op tafel én werken in het weekend, geen uitzondering meer. We wisten van te voren dat het 'even' doorbijten zou worden, maar we bijten met z'n vieren nu al best lang door en het einde van het project is nog niet in zicht. Want hoewel het platform nu midden in de golf van Mexico ligt te wachten, zijn de 16 palen die hiervoor op de zeebodem moeten worden gezet, nog niet allemaal geplaatst.

taartje mét kaars

Door een enorme harde stroming (de 'Eddy current', veroorzaakt door El Niño en nog nooit eerder voor gekomen), kan de Balder (groot kraanschip van Heerema) ze niet plaatsen. Op dit moment staan er 14, maar in plaats van de 3 weken die dat had kunnen duren, hebben ze daar haast 3 maanden over gedaan! Al met al wederom veel vertraging en dan moeten wij hier thuis nog niet eens zeuren, want er zitten ook familieleden van bemanning op de Balder, al 3 mnd. zónder man of vader thuis. Dus goed, we proberen positief te blijven en gaan er vanuit dat het ooit afkomt en dat het allemaal weer minder stressvol wordt.

verjaardag Milou in Corpus Christi

met Laura en familie (en helaas zonder Milou)

Vorig jaar is E met wat vrienden en vriendinnen een lang weekend gaan skien in Colorado en dat is zo goed bevallen dat wij dit jaar mee moesten! Ergens in september hebben we met Maartje, Peter, hun dochters Madelief en Daantje, Arda en David en Els en Luc al een huis gehuurd en de eerste week van april zou het gaan gebeuren. Vrij geregeld op de school van de meiden omdat het hier geen vakantie was (is hier een kwestie van het sturen van een mailtje :-) en E. over zijn vervelende gevoel heen gestapt dat hij 'weg' ging zonder dat het project klaar was (maar goed, ze lagen toch te wachten op beter weer/ minder stroming, dus hier in Texas kon hij ook niet veel doen).

Onze bestemming was Breckenridge, een prachtig, maar niet te groot ski gebied en ongeveer 1000 miles (=1600 km) rijden. En dan merk je dat Isa en Milou gewend zijn aan lang in de auto zitten, hebben we er de heenweg nog twee dagen over gedaan, terug zijn we 's morgens om 7 uur weggereden uit Colorado, hebben we 3 keer kort gestopt (naast de wisselingen van bestuurder) en konden we om 00.30 in ons eigen bedje in slaap vallen. En geen ongetogen woord van de meiden! Die waren super lief!!! En dat was best bijzonder, daar we op de heenweg, een uur na vertrek van huis, erachter kwamen dat we de Ipads (voor de filmpjes) waren vergeten!! Hahaha.

Eenmaal aangekomen in Breckenridge, bleek het een mondain dorpje te zijn en ons huis (wat nog het best te vergelijken was met het Kersthuis van Wham in 'Last Christmas') was boven alle verwachtingen! Volledig vrijstaand aan de voet van een berg, met het dichtstbijzijnde huis minimaal 500 mtr. verderop. Iedereen een eigen kamer mét badkamer en voor de kinderen een kinderkamer mét game-room, air-football tafel en Wii. Daarnaast 2 hottub's buiten, 2 ovens én 2 vaatwassers (moeders ook blij!). Je kunt je voorstellen dat wij een topweek hebben gehad! De pistes waren nog goed besneeuwd, het was elke dag lekker zonnig en ons gezelschap was super!

wat was het gezellig!

de lunch brigade

Het enige wat een 'beetje jammer' was, was dat Milou 1 week voordat we vertrokken thuis van haar stepje was gevallen ("zo'n klote ding met van die kleine wieltjes, waarvan ik er twee jaar geleden al één had weggegooid omdat ze er zo vaak vanaf vielen, maar die ze met Kerst tóch weer had gekregen omdat ze het zóóó leuk vond"). En ze had haar linker pols gebroken!!!! Vanaf haar vingers tot over haar elleboog zat ze in mooi paars gips (dat dan weer wel), maar wij zagen de wintersport hierdoor een beetje in het water vallen. Ewout en ik hadden al een schemaatje gemaakt wie er welke dag met haar (in dat hele mooie huis) bleef en het was dus niet eens zo heel erg dat Ewout ook regelmatig moest werken. Maar na twee dagen 'thuis' in de sneeuw spelen en iedereen 's morgens zien vertrekken op weg naar die prachtige pistes, wilde Milou ook skies huren en op het veldje bij het huis oefenen. En zo geschiedde. Milou liep tientallen keren met haar skietjes dwars het mini-heuveltje op om 20 meter te kunnen glijden en op dag vier besloten we, op (terecht!) aandringen van Milou én na gezien te hebben dat het super ging, dat ze mee de pistes op mocht! En hoewel het ruim 4 jaar geleden was dat de meiden hebben geskied, gingen ze mee met ons de pistes op en het ging super! Dus geen officiële ski-lessen dit jaar (was maar goed ook, want we kwamen er achter dat ski-lessen hier bizar duur zijn, nl $300/dag/kind!!!!) maar in plaats daarvan, lekker met Ewout en mij en de andere op pad en les van de volwassenen.

Milou mét gips op de oefenweide bij het huis

Het was heerlijk rustig op de pistes (want geen vakantie) en bij iedere lift kon je zo door ski-en. Eerste twee dagen waren er ook nog een vriendin van Isa, Laura met haar ouders en al met al hebben we een week gehad die zeker voor herhaling vatbaar is. Heerlijk relaxt, hoewel we twee puntjes van stress hebben beleefd. Allereerst bleef Isa op een gegeven moment ín het liftstoeltje zitten en hing vervolgens luid roepend zo'n 12 meter boven de grond en Mirjam gillend beneden dat ze "vooral moest blijven zitten!" (hahaha). Boze meneer van de lift (want, eind van het seizoen en hij was er wel een beetje klaar mee), lift stilgezet, met de hand naar een afdakje geduwd en daar kon ze alsnog rustig uitstappen, lekker op haar gemakje ;-).

gelukkig ook met z'n viertjes op pad

Het tweede stress momentje kwam op een avond dat we (met de kleinste kinderen nét naar bed) met Isa en de volwassenen een potje Halli galli (!! ;-)) aan het spelen waren. Buiten was het pikdonker, met alleen één lampje boven de voordeur, waar we met de tafel op uitkeken. En op een gegeven moment draaien twee van ons zich om en staat er een ENORME zwarte beer voor de deur te snuffelen!!! Zo groot als een kleine koe!! Wij gillen en met z'n allen voor het raam kijken (volledig vergeten om een foto te maken) en de beer draaide zich alleen rustig om en liep relaxt het donker weer in. Nou, relaxt is het in huis niet meer geweest die avond! Hebben de rest van de avond vanuit alle ramen naar dé beer gezocht, maar konden 'm niet meer vinden. En toen moesten de twee honden nog worden uitgelaten! Gingen Maartje of Arda in het donker vaak nog even snel alleen op pad, vanaf nu minimaal met z'n tweeën en alleen op de oprijlaan van het huis én bewapend met een zaklantaarn en een pan, om lawaai mee te maken ;-) En de kinderen mochten overdag ook niet meer alleen op dat veldje spelen!! Want voetafdrukken vonden we de volgende dag overal. Van herten, onbekende beesten én ónze beer.

Maar een gave vakantie was het!!