Texas drivers license and again The Pavilion!

De staat Texas schrijft voor, dat men maximaal 90 dagen na het vestigen in de staat, in het bezit moet zijn van een Texas driving license. Hier is het rijbewijs een officieel identificatie document en vele Amerikanen hebben niet eens een paspoort. Binnenlandse vluchten kunnen bijvoorbeeld alleen op je driving license worden gedaan. Maar goed, het duurde even voordat we hier álle andere zaken geregeld hadden en voor je het weet ben je zo maar twee jaar (!) verder. Ewout werd overigens afgelopen 'winter' al met zijn neus op de feiten gedrukt, toen hij een bekeuring kreeg voor te hard rijden; er kwam er direct één overheen, omdat hij na anderhalf jaar nog steeds met een Europees rijbewijs reed. Hij werd verplicht om binnen 30 dagen alsnog z'n Texaanse rijbewijs te halen en zo geschiedde. Eerst op voor zijn theorie en een paar dagen later praktijkexamen. Maar ikzelf moest dus nog steeds een keer dat rijbewijs regelen.
En in die afgelopen twee jaar zaten de meiden minimaal vijf dagen per week op school (dus je zou zeggen, zeeën van tijd), maar op de een of andere manier kwam het er toch maar steeds niet van....

Totdat een paar weken geleden summerbreak was aangebroken (lekker praktisch met al die thuiszittende kinderen) en ik met een aantal andere dames 'de geest' kreeg, onder het motto; 'gedeelde stress is minder frustrerend'. Want dát had ik wel van al onze voorgangers begrepen, je moet er minimaal een dag voor uit trekken en ook niet te beroerd zijn om onverrichte zaken weer naar huis te keren als niet al je papieren in orde blijken te zijn. Dus twee weken geleden avonden lang oude Texaanse theorie examens geoefend (uuh, na hoeveel feet sta je stil als je 45 miles/hour rijdt of hoeveel bedraagt de ticket als je voor de eerste keer voor DWI wordt aangehouden?) en vervolgens vol goede moed samen met vriendin Arda op pad.

Nu zijn Ewout en ik (zoals jullie bekend) nét voor ons vertrek naar de States getrouwd, juist om allemaal bureaucratische rompslomp te kunnen omzeilen. Ik heb (met liefde) Ewout's achternaam aangenomen (lekker makkelijk) zodat niemand hier zou hoeven vragen naar documenten om bijvoorbeeld te bewijzen dat Isa en Milou ook míjn kinderen zijn. Alles staat dus op naam van Mirjam Bastian, behalve,........mijn NL paspoort (en dus ook m'n visum). Dat blijft, naar goed Nederlands gebruik, gewoon Maria de Ridder, ev Bastian. Kijk, en dát kan hier dus niet!!! Als m'n paspoort op Maria de Ridder staat, moet m'n Texas drivers license óók op Maria de Ridder, maar dát kan alleen pas weer, als ik minimaal twee documenten heb, waarop de naam Maria de Ridder staat, tezamen met ons huidige adres hier in Texas (en dát terwijl ik hier dus als Mirjam Bastian bekend sta). Na deze eerste mislukte poging om überhaupt m'n theorie examen te mogen doen (na anderhalf uur wachten) werden we gezellig samen weer terug naar huis gestuurd (want ook Arda had nét niet het juiste documentje beschikbaar). Vervolgens dus eerst naar onze USA bank om daar m'n naam te veranderen in Maria de Ridder (wel met schriftelijke toestemming van mijn echtgenoot natuurlijk!). Vervolgens bij onze autoverzekering Mirjam Bastian laten uitschrijven en Maria de Ridder toegevoegd en dezelfde procedure herhaald bij het waterleidingsbedrijf. Van allemaal een origineel hard copy opgevraagd en vol goede moed, vorige week de vrijdagmiddag samen met Wendy opgeofferd, om te kijken of we nu wel onze theorie zouden mogen doen. Er was juist een heel nieuw systeem geïmplementeerd, waarbij je je telefoonnummer op internet kon achterlaten, je vervolgens in een soort virtuele rij kwam te staan en 30 minuten vóór het einde van de rij, een sms kreeg dat je over een half uurtje aan de beurt was; ideaal systeem zou je zo zeggen (kunnen ze in NL nog wat van leren, dachten we toen nog). Om 13.00 uur hadden wij ons dus ingeschreven en de wachtrij was op dat moment nog 35 minuten (onthouden die tijd!). Wij als een dolle samen de auto in gesprongen, want de rit er naartoe was 30 minuten, dus we zouden nog maar nét op tijd zijn (dachten we ook toen nog). Maar geen stress, want een half uur later aangekomen bij  The Texas department of public safety, bleken we pas op plaats 34 te staan, wat overeen kwam met nog 34 minuten wachttijd. Om 14.00 uur stonden we op 33 minuten en om een heeeel lang verhaal wat korter te maken, na drie uur wachten (!) op 9 minuten, om 16.30 weer op 11 minuten (??) en net na 17 uur (hun sluitingstijd), waren we aan de beurt!
Dit keer was voor mij gelukkig wel alles in orde; heb ik met goed gevolg de 30 vragen beantwoord (toch altijd weer spannend ;-)) en konden we na haast vijf uur het gebouw verlaten (waar overigens bij een buiten temperatuur van + 90 gr. Fahrenheit = +30 gr. C, níets mag worden gegeten of gedronken, we vielen dus haast flauw van de honger!). Maar goed, ik heb de eerste horde naar het rijbewijs genomen en mag over 4 weken afrijden ;-) maar Wendy moet wéér een keer terug!!! Ook zij is speciaal voor haar verhuizing hier naartoe getrouwd, maar de trouwakte bleek niet in orde ?!!! Om gek van te worden!!! Zeker als je weet dat al die Texanen écht levensgevaarlijk zijn op de weg en wij, als Europeanen, zelfs geblinddoekt nog beter rijden!!

Milou uit logeren (met Tim en Bram)

Isa (met weer een mooi bekkie) samen met Mary Carmen

heerlijk relaxt!

Alle stress zijn we inmiddels gelukkig weer kwijt na een heerlijk weekend, waarbij het hoogtepunt een concert van Ke$ha en Pitbull was in The Pavilion, 10 minuten rijden bij ons vandaan. Waren we in januari nog alleen met Isa naar het concert van Lady Gaga geweest en vond Milou dat niet zo leuk, dít keer hadden we vier kaartjes gekocht. Maar toen we het vorige week aan de meiden vertelde, barstte Milou in tranen uit: "Móet ik mee naar een concert??? Dat doet écht veel te pijn aan m'n oren!!" En gelijk heeft ze wel, want Milou houdt helemaal niet van harde geluiden, maar nu had ze wel een keuze. Dus kaartje over gedaan aan een vriendin van een vriendin en Milou wilde het liefst graag uit logeren bij haar grote vrienden Marco en Jutta. Zij een geweldige avond gehad bij hen en wij hebben samen met Mary Carmen (Isa's BFF), haar ouders, en Petra en Jeroen met hun kinderen een waanzinnig gave avond uit gehad. Op een picknick kleedje, onder de sterrenhemel, in onze korte broeken, mee swingen op de (matige) liedjes van Ke$ha, maar vervolgens een waanzinnig concert van Pitbull. Helemaal uit ons dak!! Volgende keer proberen we Milou toch maar over te halen (dan maar met oordopjes in en koptelefoon op), want zo relaxt met kinderen een echt popconcert bezoeken, zal er in Nederland niet meer inzitten.

gezellig!

bomvol Pavilion; 16.500 'fans'

Pavilion and again the ER

Generale repetitie

Inmiddels drie weken verder en weer waanzinnig veel gebeurd! Allereerst is summer break begonnen; 12 weken geen school voor de meiden, hoewel Isa zich tot haar grote vreugde één week heeft ingeschreven voor een Math (wiskunde) camp. Heerlijk hele dagen sommetjes maken! Inmiddels gaat m'n rug wat beter, maar ik oefen dan ook drie keer per week in een bad bij de fysio en de andere dagen minimaal een uur thuis. De meiden helpen gelukkig super goed mee (vooral met het oppakken van spullen van de grond) en met z'n drieen vermaken we ons prima.
Isa heeft het hele jaar door op Streetdance gezeten en na al dat ge-oefen was het tijd voor de performance; in The Cynthia Woods Pavilion! Een prachtig overdekt buitenpodium hier in The Woodlands, waar vorig jaar ook bijv. nog Adele heeft opgetreden en we komend weekend naar Pitbull en Ke$ha gaan. Vooraf hadden wij ons al behoorlijk druk gemaakt over alle 'over-the-top' dingen die móesten van de dansschool; oefenen van 11am tot 4pm en daarna om 7 pm weer aanwezig zijn voor de uitvoering die tot minimaal 11 duurde. Alle meiden in hetzelfde (duur gekochte, maar in Isa's ogen awful) pak, zwarte hoge Allstars aan (we hadden al donkerblauwe, maar die waren écht niet goed genoeg volgens miss Bonnie herself?!!), witte sokken (alsof je die bij hoge Allstars überhaupt ziet,...) en haren in een hoge ponytale! Om toch een beetje burgerlijk ongehoorzaam te zijn bij al die regels, hebben we die staart lekker opzij gedaan ;-)
Maar het moet gezegd; ze zetten dan met zo'n dansschool wel een supergave performance neer!! Wat een show en wat een leuke herinnering voor later!!! Zowel voor Isa als voor ons! Isa was natuurlijk de állerbeste en we hebben ons zelfs (tegen alle principes in!) laten overhalen tot het kopen van de groepsfoto (voor $27!) naast al onze eigen filmpjes en foto's. Ach, niets zwakker dan een trotse ouder!

Daarna werd het vanzelf weer 4 juni. Een mijlpaal voor ons, want, dé dag dat we twee jaar geleden hierheen zijn gekomen. En hoewel Ewout de traditie wilde verbreken, hebben de dames gewonnen (joepie) en zijn we knus uit eten gegaan bij Tommie Bahama's, net als twee én één jaar geleden op dezelfde datum! ;-) Lekkere gewoontedieren zijn we.

lekker bekkie!

Helaas moest Ewout daarna voor 5 dagen naar NL, maar hebben wij dames onze vakantie rustig voortgezet; zaterdag eind BBQ van de Nederlandse school (waar het gesprek van de dag, het stopzetten van de subsidie vanuit NL was), zondag had Milou een sleepover bij Chimene (gezellig met Isis en Madelief, dus lekker laat naar bed ;-), maar voor Isa en mij alle vrijheid voor een girls-night-out; eerst samen lekker eten bij Uni Sushi en daarna de hottub in, kaarsjes aan, drankje erbij en maskertje op ons gezicht! Heerlijke kletspraatjes; wat een genot!

Girls-night-out

Maar al die gezelligheid werd dinsdagochtend abrupt verstoord; met z'n drieën op de fiets, op weg naar een playdate, maakte Isa een rare manoeuvre en belandde met haar gezicht frontaal op het asfalt. Isa (middle name 'de bikkel') gilde het nu uit van de pijn in haar gezicht en al wat ik kon zien was bloed; op haar hele gezicht, knieën, uit haar mond (HELP, zitten haar tanden er nog wel in???) en uit haar neus; het was een beetje een veldslag. Milou wilde niet kijken, huilde inmiddels ook van de schrik en hield haar handjes voor haar ogen. Dus Isa snel opgepakt en achter op mijn fiets gezet en lopend terug naar huis (we waren gelukkig maar 200 mtr van huis en Milou had ik met een opdrachtje vooruit gestuurd, om alvast de deur open te maken). Op het bankje voor onze deur beetje proberen te kijken wat er mis was en vervolgens snel met een handdoek tegen het bloeden, de auto in en via de playdate (kon Milou zich even op iets anders focussen), door naar de Emergency, want deze verwondingen vroegen om wel wat meer, dan 'zuster Clivia' in haar verbanddoosje had. Gelukkig was het rustig op de emergency, Ies direct aan de beurt en werd het gat in haar bovenlip van binnen gehecht en van buiten 'geplakt'. Een scan gemaakt om breuken van kaak en oogkas uit te sluiten, knieën, waar twee diepe schaafwonden opzaten, verbonden en voor het stukje wat van haar tand af was, moesten we ons twee dagen later melden bij de tandarts. Tot die tijd heeft Ies alleen maar vloeibaar gedronken en gegeten, want kauwen deed te veel pijn met al die hechtingen in haar mond. Maar goede nieuws van de tandarts was wel, dat het stukje wat er van haar voortand af is, waarschijnlijk over een aantal weken weer ongezien zou kunnen worden gerepareerd. Nu maar hopen dat de wond boven haar bovenlip aan de buitenkant een beetje leuk geneest en dat haar dikke lip tzt minder wordt. We weten inmiddels wel dat onze aversie tegen plastische chirurgie opeens hélemaal weg is (moest het in het gekste geval nodig zijn) en dat we hier dan ook lekker dicht bij het vuur zitten.

Belangrijkste van alles, Isa kan gelukkig inmiddels weer een beetje lachen (zonder dat het pijn doet)!

Ouwe koeien

Als laatste in dit 'gasten seizoen' (wat liep van half december tot eind mei), kwam Anouk een weekje logeren en zette direct een nieuw snelheidsrecord; landen-aankomsthal in 25 minuten!  Ze kúnnen het dus wel bij customs! Eerst twee heerlijke dagen thuis, meiden op school, Ewout hard aan het werk, Anouk lekker bij de pool, onder het genot van een wijntje wat oude koeien uit de sloot halen en ik bij wijze van uitzondering het gras maaien. Dit is eigenlijk E's 'werk', maar voor het aankomende weekend stond een stedentripje op de agenda, dus daar zou híj dit keer geen tijd voor hebben. En vervolgens op vrijdagmiddag zijn we met z'n vijven zo'n drie uur richting het noorden gereden, naar Fort Worth.

gezellig!!

Stock Market in Fort Worth

stukje rijden ?

Een allerschattigst, haast on-Amerikaans bed&breakfast (www.texaswhitehouse.com) én allemaal leuke activiteiten op onze agenda; uit eten bij een erg Texaans steakhouse, zaterdag naar de stock market in Fort Worth, waar er vlgs enorme lange traditie, oude koeien (lees: longhorns) door de straten liepen en 's avonds naar een art festival, waar we heerlijk buiten ouderwets 'wie-ben-ik' hebben gespeeld tijdens het eten. We hadden gelukkig niet een heel druk programma, want ik had sinds het maaien donderdag behoorlijk last van m'n rug en lopen ging alleen heel rustig. Maar heerlijke bedden, dus lekker geslapen en zondag vol goeie moed naar Dallas voor het Kennedy museum, waar we op de plaats van Lee Harvey Oswald én de auto van Kennedy hebben gestaan. Al met al best indrukwekkend en volgens ons een must als je in Texas woont. Zo ook een bezoekje aan the Southfork Ranch! Die uiteindelijk veel kleiner leek dan wij ons van 30 jaar geleden konden herinneren, maar dat maakte niet zo veel uit. Want na de eerste foto die we namen, maakte ik een (vrij normale) beweging, maar kon vervolgens van de pijn in m'n rug geen kant meer op, tranen in m'n ogen. Dus zónder rondleiding langs JR, Sue Ellen en Jock weer naar de auto gestrompeld en richting huis; passagiersstoel helemaal plat en vooral niet bewegen. Onderweg gingen E, de meiden en Anouk nog wat eten en naar het toilet, maar ik dácht er niet over, om uit de auto te komen. Thuis aangekomen, gingen de meiden en Anouk naar bed en E. en ik richting emergency room.

stukje geschiedenis

wie ben ik??

Wat een ellende zeg, ik kon niets dan liggen (en slapen van de spierverslappers) óf lopen, maar wat een geluk dat Anouk hier was en haar laatste twee dagen spontaan samen met E. een deel van mijn 'taken' overnam. En 'ieder nadeel heb z'n voordeel' dus, Anouk mocht die twee dagen in de Camarro rijden, omdat onze Ford lease bak alleen door E. en mij bestuurd mag worden. En hoewel wij hier qua sociale contacten echt niets te klagen hebben, is er niets fijner, dan een heel vertrouwd iemand om je heen, die, als je je enorm klote voelt, woordeloos begrijpt wat je bedoelt! Maar helaas twee dagen later ging ook Anouk weer naar huis, nam E haar 'taken' volledig over en ging het gelukkig met mijn rug ook de goeie kant op. Nog niet zo snel dat ik donderdagavond al weer mee kon naar Armin van Buuren die hier in Houston optrad, maar dat was achteraf niet eens zo'n hele grote bummer; na 40 minuten spelen werd Ewout met de andere 5 waar hij wel mee was gegaan, én de rest van alle gasten de club uitgedreven op last van de brandweer, omdat er veel te veel kaarten waren verkocht!! In Nederland zou het volledig uit de klauwen zijn gelopen, maar hier liet iedereen (behalve 6 opstandige Nederlanders van middelbare leeftijd ;-)) zich rustig naar buiten leiden en vervolgens mocht de helft naar huis en de andere helft toch nog terug de zaal in. Ewout en de rest waren inmiddels helemaal klaar met het geheel, zijn, al bellend met het management van Armin, terug naar huis gereden en hebben vrijkaartjes voor een volgend optreden geregeld. En nu maar afwachten of we, als hij terugkomt, dan allemaal nog hier wonen.