Ouwe koeien

Als laatste in dit 'gasten seizoen' (wat liep van half december tot eind mei), kwam Anouk een weekje logeren en zette direct een nieuw snelheidsrecord; landen-aankomsthal in 25 minuten!  Ze kúnnen het dus wel bij customs! Eerst twee heerlijke dagen thuis, meiden op school, Ewout hard aan het werk, Anouk lekker bij de pool, onder het genot van een wijntje wat oude koeien uit de sloot halen en ik bij wijze van uitzondering het gras maaien. Dit is eigenlijk E's 'werk', maar voor het aankomende weekend stond een stedentripje op de agenda, dus daar zou híj dit keer geen tijd voor hebben. En vervolgens op vrijdagmiddag zijn we met z'n vijven zo'n drie uur richting het noorden gereden, naar Fort Worth.

gezellig!!

Stock Market in Fort Worth

stukje rijden ?

Een allerschattigst, haast on-Amerikaans bed&breakfast (www.texaswhitehouse.com) én allemaal leuke activiteiten op onze agenda; uit eten bij een erg Texaans steakhouse, zaterdag naar de stock market in Fort Worth, waar er vlgs enorme lange traditie, oude koeien (lees: longhorns) door de straten liepen en 's avonds naar een art festival, waar we heerlijk buiten ouderwets 'wie-ben-ik' hebben gespeeld tijdens het eten. We hadden gelukkig niet een heel druk programma, want ik had sinds het maaien donderdag behoorlijk last van m'n rug en lopen ging alleen heel rustig. Maar heerlijke bedden, dus lekker geslapen en zondag vol goeie moed naar Dallas voor het Kennedy museum, waar we op de plaats van Lee Harvey Oswald én de auto van Kennedy hebben gestaan. Al met al best indrukwekkend en volgens ons een must als je in Texas woont. Zo ook een bezoekje aan the Southfork Ranch! Die uiteindelijk veel kleiner leek dan wij ons van 30 jaar geleden konden herinneren, maar dat maakte niet zo veel uit. Want na de eerste foto die we namen, maakte ik een (vrij normale) beweging, maar kon vervolgens van de pijn in m'n rug geen kant meer op, tranen in m'n ogen. Dus zónder rondleiding langs JR, Sue Ellen en Jock weer naar de auto gestrompeld en richting huis; passagiersstoel helemaal plat en vooral niet bewegen. Onderweg gingen E, de meiden en Anouk nog wat eten en naar het toilet, maar ik dácht er niet over, om uit de auto te komen. Thuis aangekomen, gingen de meiden en Anouk naar bed en E. en ik richting emergency room.

stukje geschiedenis

wie ben ik??

Wat een ellende zeg, ik kon niets dan liggen (en slapen van de spierverslappers) óf lopen, maar wat een geluk dat Anouk hier was en haar laatste twee dagen spontaan samen met E. een deel van mijn 'taken' overnam. En 'ieder nadeel heb z'n voordeel' dus, Anouk mocht die twee dagen in de Camarro rijden, omdat onze Ford lease bak alleen door E. en mij bestuurd mag worden. En hoewel wij hier qua sociale contacten echt niets te klagen hebben, is er niets fijner, dan een heel vertrouwd iemand om je heen, die, als je je enorm klote voelt, woordeloos begrijpt wat je bedoelt! Maar helaas twee dagen later ging ook Anouk weer naar huis, nam E haar 'taken' volledig over en ging het gelukkig met mijn rug ook de goeie kant op. Nog niet zo snel dat ik donderdagavond al weer mee kon naar Armin van Buuren die hier in Houston optrad, maar dat was achteraf niet eens zo'n hele grote bummer; na 40 minuten spelen werd Ewout met de andere 5 waar hij wel mee was gegaan, én de rest van alle gasten de club uitgedreven op last van de brandweer, omdat er veel te veel kaarten waren verkocht!! In Nederland zou het volledig uit de klauwen zijn gelopen, maar hier liet iedereen (behalve 6 opstandige Nederlanders van middelbare leeftijd ;-)) zich rustig naar buiten leiden en vervolgens mocht de helft naar huis en de andere helft toch nog terug de zaal in. Ewout en de rest waren inmiddels helemaal klaar met het geheel, zijn, al bellend met het management van Armin, terug naar huis gereden en hebben vrijkaartjes voor een volgend optreden geregeld. En nu maar afwachten of we, als hij terugkomt, dan allemaal nog hier wonen.