Drukke decembermaand

Allereerst direct maar even een aanvulling op m'n vorige epistel, want er zijn best veel reakties gekomen!
Ergens in m'n achterhoofd begrijp ík inmiddels heus wel, waarom alle kinderen hier zo achterlijk veel sporten!
Wat is namelijk het geval; áls je hier uitblinkt in een sport is het vaak zo, dat tegen de tijd dat je 18 bent, je een scholarship kan krijgen bij een (goede) universiteit! En dát is pas lucratief, want wat kost het je als ouder, als je kind nergens in uitblinkt (behalve dan qua intelligentie), en je géén scholarship kan krijgen??..... Kassa, gemiddeld zo'n $ 50.000 per kind/ jaar! (wisselt een beetje per universiteit). En hoewel in NL de werkelijke kosten misschien niet heel veel minder zijn, betaal je er daar als ouders maar een fractie van. Zouden wij hier altijd blijven wonen (nee hoor!), zou ik onze meiden ook zeker die sportvelden op sleuren! ;-)

mermaidflippers van de Sint

Maar goed, waar bestonden deze drukke weken voor Christmas nog meer uit, behalve het vele sporten (waarvan ik inmiddels nog een voordeel heb ontdekt: doordat ik overal uren zit te wachten, heb ik eindelijk weer alle tijd heb voor het bijhouden van de blog).

op kerstbomenjacht

Net zoals voorgaande jaren begon het na Halloween direct al druk te worden; eerst 31 november Thanksgiving (zo'n belangrijke feestdag hier in de USA, dat het de ènige dag per jaar is, dat de HEB dicht is) en direct daarna natuurlijk weer Sinterklaas. Heb je het daar als ouders van een 'gelovige' in NL al druk mee, hier krijgt het allemaal nog een extra dimensie: inpakpapier, chocolade letters, pepernootjes, en soms zelfs de cadeautjes, álles moet uit NL worden meegebracht en voor Milou ook nog stiekem ;-). Dus dát vraag om een goeie logistiek! Wie komt wanneer vanuit NL en kan hoeveel meenemen? En naast de pepernoten voor huiselijke kring, moet er extra komen voor de NL school én voor het grote gezamenlijk Sinterklaasfeest van de NL gemeenschap in The Woodlands, waarbij er ook een heuse (hulp) Sint met 4 pieten kwam. En ook dat hele feest moet allemaal door de NL gemeenschap zelf worden georganiseerd, want geen ander volk dat 'm kent natuurlijk. Maar eerlijk is eerlijk, dìt jaar heb ik me er weinig mee bemoeid, daar er al voldoende tijd en energie gaat zitten in m'n volunteers job bij de NL school.
Maar het gezamelijke Sint-feest was weer super. Meiden zijn enorm verwend (Isa met een mooie pareo/sjawl en Milou met mermaid-flippers) en zodra z'n staf de hoek om was, stond ook in huize Bastian alles in het teken van Christmas! Er moest weer een boom worden omgezaagd bij een X-mas farm en alle lampjes moesten de tuin in, zodat we niet te kaal zouden afsteken bij de rest van de straat. 2013 wordt onze derde Kerst hier en inmiddels hebben we dan ook echt wel wat om buiten op te hangen; minimaal zo'n 20 pakketten met lampjes (van minimaal 12 foot each) en tot grote vreugde van E, een (dit jaar door de Sint speciaal voor hem meegebracht) heus hertje voor in de tuin! (Vraag me soms wel eens af wat de échte herten die hier 's nachts door de straat lopen, denken van zo'n sibling van lampjes :-))).
Het ophangen van al die versiering (exclusief het optuigen van de enorme 10 feet kerstboom) neemt al gauw zo'n twee middagen in beslag, maar dan heb je ook wel wat! De mooiste boom die we ooit hebben gehad. Wat een heerlijk kerstsfeertje; oma Tineke en opa Hans (nee, geen setje) die hier net zijn aangekomen om de feestdagen met ons door te brengen, vonden het prachtig.

de tuinversiering

Dit bezoek van opa en oma was overigens wel even puzzelen; met maar 1 guest-room en 2 guests die geen setje zijn, én daarnaast het principe dat onze meiden hun kamer niet uit hoeven voor gasten (anders liggen ze haast nooit meer in hun eigen bed;-)). Uiteindelijk hebben we ons principe maar eens laten varen en is alles mooi opgelost; Milou slaapt de komende weken in een geïmproviseerde hut/tent in de game-room en oma mag in haar bed. Iedereen blij.

Top boom!

Leuk detail: toen ik Milou ging vertellen dat zij haar bedje voor oma op moest geven, vermelde ik wel direct dat we voor haar een écht tentje in de game-room zouden opzetten, zodat ze ook een beetje iets van zichzelf en privacy zou hebben. Ging ze gister naar bed en moest de tent nog dicht geritst worden, zeg ze: "Mam, doe jij m'n privacy nog even dicht!" Hahahahaah

Maar goed, naast de voorbereidingen voor de komst van opa en oma, was het (met helpen) op school ook een drukte van belang voor een room-mom; drie middagen helpen bij een presentatie over Kingsday in the Netherlands, inkopen doen voor een ice-skating-party, voor de secret- Santa (een soort surprise maar dan in het kader van de kerstman) én geld inzamelen voor een kerstcadeau voor de juffen. En vooral dit laatste luistert nogal nauw! De onderwijzeressen verdienen hier niet heel veel, dus de gewoonte is om twee maal per jaar (met Kerst en voor summerbreak) geld op te halen als dank voor alle goede zorgen.

presentatie Kingsday van Milou

En de organisatie van dit geheel gaat eigenlijk volledig hetzelfde als in NL; eerste mailtje moest eruit, met de vraag óf ouders mee wilden doen (incl. een voorgesteld bedrag, wat hier heel normaal is) en direct de vraag voor een bijdrage voor de snack and drinks bij de skating party. Dan kwam er een óver-enthousiaste secretaresse van school die zich ermee ging bemoeien en vertelde wat (what?) we voor de juffen moesten kopen!! Een giftcard van Visa. Nu heb ik dat vorig jaar (ook op haar advies) ook/wel gedaan, maar die giftcard-ten kosten buiten de bijv. $100 die die waard is, ook nog een extra $15 voor,.... ja waarvoor eigenlijk? Gewoon een soort aanschafkosten. En als de giftcard niet binnen twee maanden geheel wordt gebruikt, vermindert hij pardoes 10% in waarde!!! Echt waar, niets gelogen!!! En nogmaals, we hebben het hartstikke goed hier, maar op dit soort momenten word ik zoooooo verschikkelijk zuinig! Dus, 'mijn juffen' kregen deze kerst geen giftcard, maar 'gewoon' het hele opgehaalde bedrag (in briefjes) in doorzichtige glazen kerstballen gestopt! Grote strik eromheen, klaar! Dikke vinger naar de Visa en twee blije juffen (die daarnaast alleen maar jaloerse blikken van hun collega's kregen bij het zien van zo'n vrolijk cadeau ipv een envelop :-)).
Maar goed, voordat het zover was, moest er natuurlijk eerst nog een tweede mailtje uit als herinnering en uiteindelijk kreeg ik de dag nádat we het aan de juffen gegeven hadden nog geld van ouders, met de vraag of ík dan even wilde regelen dat de juf het nog wel kreeg! Ja, huhhuh, zie ik zo bleek?? Dat gaat gewoon lekker in de pot voor de summerbreak-gift. Zijn ze dan een keertje op tijd! 

Iceskating met Paola en Marie-Carmen

Heerlijk, het lijkt soms net of ik tóch een baan heb ;-)

En verder hebben we afgelopen week ons jaarlijkse nachtje-zonder-kids ook weer gehad, in de vorm van het Heerema Kerstdiner in Galveston (anderhalf uur rijden aan de kust). Eerst natuurlijk druk met het zoeken van een nieuw jurkje (want drie jaar achter elkaar hetzelfde dragen is ook zo saai), maar vervolgens een leuk diner/gezellig feest/veel te late after-party en een korte nacht in een prachtig hotel. Onze meiden logeerde een nachtje bij de, uit NL overgevlogen ouders van vrienden (Milou: "mag ik jullie opa Willem en oma Caroline noemen?") en zij hebben ons geen minuut gemist! Woensdagochtend werd er met de hele school geschaatst op de kunstijsbaan (bij een buitentemperatuur van +20 gr. C.) en kwamen opa Hans en oma Tineke aan op International Airport Houston. Donderdagochtend nog sing-a-long op school (hele week geoefend op alle Engelse teksten van kerstliedjes die ik alleen maar in het Nederlands kende) en na de zanguitvoering waren de meiden vrij; twee hele weken vakantie!! En niet alleen van school, nee, ook het sporten staat twee weken stil!! Wat een heerlijk rustig vooruitzicht! En opa en oma, die zitten al twee middagen heerlijk bij 72F (= 23 gr C.) in de zon in de tuin; hebben we geen kind aan ;-)

een beetje privacy voor Lou!

Hoe sportief ben je?

Sportende kinderen in de USA, dat is toch echt wel een verhaal apart! 
Overal rijden auto's rond van ouders met stickers waarop staat, bij welke sportvereniging jouw kind lid is. En in veel voortuinen staat een sign met de club waar je als ouder vervolgens waarschijnlijk drie keer per week naar toe rijdt. Want dát is ongeveer de frequentie die er minimaal per sport getraind moet worden. 

Isa zit nu voor het tweede jaar (met heel veel plezier) op streetdance, maar zij is (ongelogen!) de énige in haar groepje, die niet óok op ballet én op tapdansen zit (begrijp die combinatie van dansen niet, maar dat zal geheel aan mijzelf liggen). Er zitten veel kinderen bij haar in de groep die élke dag minimaal twee uur dansles hebben. Iedere dag van de week, behalve op zondag (dan zit 92% van de kinderen in 1 van de 79 kerken die The Woodlands rijk is). 
Neem daarnaast de (bergen) huiswerk die de kinderen hebben, het vóórschools trainen bij sommige sporten (en dus om 7.00 beginnen) en je begrijpt ineens dat het hier heel normaal is (huh??) om tijdens de lessen op school in slaap te vallen (en dat de juf je niet eens wakker maakt!).
En wij zijn echt niet krenterig hoor, maar dan hebben we het nog niet eens gehad over het feit dat het dansen $85/mnd kost voor 1 uur/week. En reken dan even uit wat je kwijt bent als je kind 12 uur/wk les heeft! 

Maar goed, onze meiden hebben al één middag per week NL school, ze hebben beiden pianoles én zij willen ook wel eens met hun vriendinnetjes spelen (als die niet aan het sporten zijn), dus wij vonden tot op heden 1 sport wel voldoende.
Nu deed Milou ook aan streetdance, maar hoewel ze het leuk vond om te dansen, bleek na twee cycli van 6 weken (waarbij de tweede een exacte copie was van de eerste), dat dit niet echt iets voor haar was. Hoe ze er vervolgens op kwam weet niemand, maar Milou wilde op Karate! Nu weten Ewout en ik daar helemaal níets vanaf, dus we hebben ons een beetje ingelezen en laten informeren over de mogelijkheden. Er zijn twee karatescholen bij ons in de 'buurt' (met max. 20 minuten aanrijtijd), dus eerst maar eens bij de dichtsbijzijnde gaan kijken. 
Lou mocht direct een klein prive lesje meedraaien en dat was gevaarlijk, want na die 10 minuten was ze verkócht!! Dít was wat ze wilde en eerlijk gezegd, het pastte ook heel goed bij dat kleine stoere grietje! We kregen uitleg over de lessen die er werden gegeven voor 7 jarige: iedere maandag een uur, iedere woensdag een half uur privé les en iedere donderdag én zaterdag een uur les (en er werd wel van je verwacht dat je minimaal drie lessen/week zou volgen!!). "Okay" (slik), Nou, ja, als ze het héél leuk vindt,..... En uhhu, de prijs? Wat zijn de kosten per maand?" 
(ga in ieder geval even zitten, voor het geval dat je verder wilt lezen!)
Dit alles bleek een luttele $240 per maand te kosten (!!) en dan kwamen er nog wel inschrijfkosten bij!!!!! (slik again)
Onderweg naar huis bleef Milou maar vragen of ze 'erop' mocht en ik kon het maar niet over m'n lippen krijgen om 'nee' te zeggen tegen al dit enthousiasme. Laf bleef ik steken bij een "papa en mama gaan het er vanavond zéker over hebben, maar ík vind het wel hééél duur". 

wij zijn echt heel suf dat we niet zo'n sign in de tuin hebben!

De volgende ochtend, bij de koffie met de NL dames (waar ik eindelijk weer eens aanschoof), heb ik ons karate-dilemma maar eens in de groep gegooid en wat bleek, het viel allemaal réuze mee met die kosten van ons; er wordt door veel ouders zonder morren haast $2000 betaald voor een half jaartje volleybal, of soccer (Whaaat??!)

Okay, slik, dit is dan waarschijnlijk de keerzijde van het leven in the States, maar álles voor het geluk van je kind, dus Milou mocht op karate met de belofte dat ze er minstens een half jaar 'op' zou blijven.
Maar ook Isa wilde meer dan dat uurtje streetdance per week en vroeg al maanden geleden of ze in een zwemteam mocht, en toen we twee weken geleden een leuke vereniging vonden, leek dát wel een koopje; $110/mnd (en dan natuurlijk nog wel de helft erbij optellen aan inschrijfgeld). 
Dachten we tóen nog even dat de zwemlessen op maandag én donderdag waren, na de eerste training wisten we beter; gewoon ook 4x/week, van maandag tot en mét donderdag!! (je moet hier soms veel slikken als ouder ;-))

Maar goed, we hebben gewikt en gewogen, en heel veel 'natuurlijke' lichaamsbeweging hebben kinderen hier niet (zoals fietsen ofzo), dus uiteindelijk zitten de meiden op nóg een sport; Lou doet 4x/wk karate en Isa even vaak aan zwemmen. En het is goed dat de benzineprijs hier nog steeds onder de euro per liter ligt, want we rijden heel wat meer miles dan voorheen, om ze elke keer op hun plekje te krijgen (hebben we het weer niet gehad over de stress om ze daar op tíjd te krijgen ;-)). Maar goed, de meiden vinden het GEWELDIG!!.
Het is trouwens wel weer erg leuk om te zien hoe fanatiek ze zijn! Milou moest de derde les al echt vechten tegen een ander meisje (een nieuw gemaakte 'vriendin') en zo verlegen als ze soms kan zijn, zó fel was ze nu. Trappen en duwen, we hadden dit nooit eerder van haar gezien,.... 

Maar, na het gevecht werd er een buiging gemaakt naar elkaar en daarna doken de meisjes weer druk kletsend met elkaar in een hoek! 
En Isa, valt weer elke avond als een blok in slaap en moet ik voor het eerst af en toe 's morgens wakker maken; doodmoe van de training waarin ze écht wordt afgemat! Borstcrawl, vlinderslag, rugcrawl, alles wordt gezwommen en de hele tijd wordt er geklokt, dus een beetje luieren is er niet bij.

En O ja, ik hoor jullie denken, 'er was toch nog een tweede karateschool?' Ja, inderdaad, maar die koste $95 per week (!!), dus daar zijn we helemaal niet meer gaan kijken.
Misschien schrijf ik volgende keer een stukje over het leven van 'een moeder' hier in The Woodlands, want je kunt je voorstellen dat met al die sporten, mijn dagindeling weer volledig omgegooid! ;-)

Lang verwacht en toch gekomen!

Als laatste van de familie kwamen gelukkig ook Marco en Floor bij ons langs, tot grote vreugde van ons alle vier. Helaas waren Eva en Mirjam er niet bij, maar dit was al boven verwachting en erg leuk! Ewout haalde ze op van het vliegveld (Isa en Milou ook, met Petra, maar net ietsje later) en ongeveer 2 uur nadat Floor uit het vliegtuig was gestapt, lag ze al thuis bij ons in het zwembad. Onze meiden stonden nog een beetje te drentelen op de kant, want in hen ogen was het water al véél te koud, maar Floor vond het heerlijk, zelfs met jetlag!

Brrrrr!!

In The Capitol.

Zaterdag werd er nog even rustig aan gedaan (hoewel, 's avonds gingen Isa en Floor samen met de vaders naar een Hounted House, een spannend Halloweenhuis in een bos), maar zondag gingen de vaders en de dochters vroeg op pad en bleef moeder met een goed gevulde koelkast thuis achter (kon haar rug nog een beetje rust krijgen).

Riverwalk in San Antonio

Zowel Ewout als onze meiden hadden maandag een dagje vrij genomen (lang leve het liberaal denkende Montessori onderwijs) en de reis ging als eerste naar San Antonio; Seaworld en the waterway en natuurlijk een van de 'weinige' historische plekjes, The Alamo bekijken, zodat Floor wel voldoende te vertellen zou hebben tijdens haar spreekbeurt als ze weer in NL is. Maar natuurlijk ook gewoon lekker (ijsjes) eten en gezellig met z'n allen in een kamer slapen. Op maandag na een kopje Starbucks koffie aan de waterway (en even facetimen met mij) weer een uurtje in de auto, op weg naar het Capitol in Austin, én naar Allen's Boots waar Floor ook een paar prachtige cowboy-boots heeft gescoord (en Ewout zo "sterk" was om dit keer niets te kopen .....).

van je familie moet je het hebben!

voorbij gevlogen!

Uiteindelijk kwamen ze maandagavond weer thuis, moesten Isa en Milou dinsdag toch echt weer naar school en E aan het werk en zijn Marco en Floor samen op pad gegaan naar de outlet, het NASA Space centre en de Mall. Donderdagavond werd door de meiden doorgebracht in de hottub en door de rest (incl. Marco, Jutta en Nienke) met een goed gesprek en een lekker glas wijn/bier (en nog één en misschien nog wel één).

Vrijdag mocht Floor tot grote vreugde van de meiden een ochtendje mee lopen in de klas bij Isa en zaterdag vertrokken ze helaas alweer naar NL, maar het logeerbed bleef niet lang leeg, want dat werd direct diezelfde avond al weer gevuld door Michel (oude schoolvriend van E), die hier een paar uur vliegen vandaan een congres had, maar voor een paar nachtjes graag even naar ons omvloog.

meiden hulp bij het shoppen

Dus, de mannen eerst de kroeg in en daarna een Halloween feest bij Wendy & Dimitri (hoewel die laatste vrij onverwacht off-shore was ;-()
Ikzelf bleef nog thuis, want hoewel ik al haast weer een vogelnestje kon ;-) was een feestje toch net iets te veel van het goede. Zondag werd er eerst gelopen en gefietst door Michel, E en de meiden en daarna mochten Isa en Milou helpen met shoppen voor het thuisfront. En maandag na een lunch met E, vertrok Michel ook weer richting NL.

Halloween

Vier dagen geen drukte in B&B Bastian, maar zaterdag kwam El al weer aan. Heerlijk voor een paar dagen zon, hoewel dát best tegenviel. Het was niet eens meer heel erg warm en de zon heeft ze haast niet eens gezien. Maar dat deed natuurlijk niets af aan de gezelligheid; zaterdagavond werd direct in de hottub doorgebracht met een aantal meiden en zondagochtend hadden we een ontbijt bij Dosey Doe, met alle 'thuisblijvende-motor-vrouwen'. De rest van de week een beetje in- en om het huis want E was het weekend weg en de meiden moesten gewoon naar school. Maar wel heerlijk geluncht, dagje naar de outlet (en beiden een gave Kate Spade tas gekocht ;-) en natuurlijk wederom heerlijk geborreld in de avonden én een volledig door El verzorgde thuisverkoop georganiseerd van ORObyAnouk oorbellen en kettingen, die El vanuit NL had meegenomen. Ik lag helaas met een buikgriep op bed, maar dat deed niets af aan de omzet!

blije zusjes!

Lady's night!

Ewout was een lang weekend met 5 mannen gaan motorrijden in The Hill Country (ten westen van San Antonio), The Twisted Sisters een prachtige route door heuvelachtig Texas. Vrijdagochtend gingen de mannen op pad en zondagavond kwamen ze helemaal gebroken terug (want ze hadden in die korte tijd ruim 900 miles afgelegd).

Hein, Marcel, E, Nic, Clif en Bart

Maar gezelligheid alom, bikers onder elkaar; beetje rijden, 'romantische' cottage met kampvuurtje, biertjes erbij, stoere praat; het was volgens de heren zéker voor herhaling vatbaar!

Bijschrift toevoegen

Cottage in the Hill country

En tussen al die hectiek door, werd er ook dit jaar weer 'gewoon' Halloween gevierd! Op de avond zelf bij Petra en Jeroen (ook hier hebben we al zo onze tradities ;-) én natuurlijk op school. Ikzelf ben al voor het derde achtereenvolgende jaar room-mom in de klas van Milou, en voor het derde achtereenvolgende jaar sta ik daar als enig ouder weer verkleed; die Amerikanen krijgen waarschijnlijk wel een heel bijzonder beeld van Nederlanders ;-)

Super enge zombie,....

... en best wel lief! (hoewel, Isa als Dr. Death!)

Ieder nadeel heeft z'n voordeel

Heb al een aantal weken veel moeite met het bijhouden van m'n blog. Reden hiervoor is dat ik wederom op bed lag/lig met een hernia in m'n rug. Ging het na m'n klachten in mei na 6 weken, 3 x/wk fysiotherapie heel langzaamaan beter, begin september ging het weer minder. Na wederom weken van oefenen op een yogamatje achter m'n bed én accupunctuur (welke in het begin geweldig hielp), op een dinsdagochtend, na m'n twee wekelijkse 'expat-moeder-wandel-Starbucks-ochtendje', kon ik wederom 'geen kant meer op'. Trok ik tijdens mijn carrière op de SEH mijn beide wenkbrauwen nog op als iemand zei dat ie "niets meer" kon, inmiddels weet ik wat het inhoudt. Ik liep als een krab door het huis, met twee gebogen knieën en alleen zijwaarts voortbewegen was nog een beetje te doen, autorijden kon alleen als ik één been op het dashboard kon leggen (wat met een automaat nog niet eens onmogelijk was) en eten kon alleen nog staande. Maar dán is het hier in de USA wel weer heel goed geregeld (waarbij ik dien te vermelden: áls je een goeie ziektekostenverzekering hebt)!! Ik kon direct de volgende dag bij de huisarts terecht, kreeg (naast medicatie voor de acute klachten) een afspraak voor een MRI voor 5 dagen later, de uitslag daarvan was vervolgens na 1 dag binnen (waarover de huisarts me keurig tot twee maal toe belde) en nog twee dagen later zat ik bij een neurochirurg. Er moest geopereerd gaan worden! Nou kon ik het even tot me door laten dringen, maar het advies was om het zeker wel te doen en,.... mocht ik willen, kon ik direct de volgende dag al onder het mes (maar weekje wachten was ook nog een optie). We kregen het telefoon nummer mee van de chirurg en tot een uur vóór ik me in de kliniek moest melden, kon ik hem nog bereiken om het te verzetten. Maar goed, na een avond samen met Ewout op internet te hebben gezeten, alle voors- en tegens tegenover elkaar te hebben gezet, de knoop doorgehakt en me de volgende dag gemeld in het kuhr-oord, want ik geloof dat dát nog de beste omschrijving is, van het hospitaal waar ik geopereerd werd. Na een aantal aanvullende onderzoeken in een omgeving met kabbelende water partijen langs een muur én kennismaking met het gehele operatieteam (!), vertrokken Ewout en Milou weer naar huis (Isa logeerde bij MaryCarmen) en ging ik (toch wel een beetje gespannen) onder het mes. Twee en een half uur later werd E door de neurochirurg gebeld dat het allemaal goed was verlopen en nog 5 uur later, zat ik weer in de rolstoel op weg naar huis.

Vol goede moed de operatie in,...

... en er groggy weer uit!

Qua activiteiten kon ik daarna nog niet veel meer (mocht alleen maar max 500 feet/dg lopen (= 150!! meter), een half uur/dg zitten en 1 héle keer/dg de trap op en af lopen), maar ik was wel voor een groot deel van de pijn af!! En veel hoefde ik thuis ook niet meer te doen; buiten dat Ewout voor een groot deel van de huishoudelijke- en opvoedingstaken op zich nam, namen al onze vrienden hier in The Woodlands alle 'vervoers- en voedingstaken' op zich; de meiden werden naar school gebracht en weer gehaald, vervoer naar street-dance werd geregeld, speelafspraakjes konden gewoon doorgaan en ook vervoer naar de Nederlandse school was niemand teveel. Daarnaast kwam er bij mij vrijwel iedere dag wel iemand langs met een tall-non-fat-latte, een heerlijke lunch, wat te lezen of gewoon met een gezellig praatje (want die slaapkamer kén ik inmiddels wel). En vervolgens werd er (naar goed Amerikaans gebruik) voor gezorgd dat er íedere dag een heerlijke warme maaltijd op tafel stond, zonder dat ik m'n bed uit hoefde (kijk, dát is dan weer een voordeel ;-)). We aten (tot grote vreugde van Isa 'eindelijk weer eens') lasagne, we aten chili, een gehaktprutje met salade en rijst, Aziatisch, een slow-cooking-rundvlees-schotel en dan heb ik het nog niet eens over de bakken die nog in de vriezer staan te wachten tot wij ze mogen proeven! Wat een heerlijk gevoel te weten dat we zoveel lieve mensen om ons heen hebben, die allemaal zorgen dat we niet 10 kilo lichter de winter in hoeven!!

heerlijk sushi lunch op bed!

en ook de meiden werden niet vergeten; na het eten
een lekker ijsje!

bloemstukken, bloemen, fruitmand
magazines en kaarten; ik ben super verwend!

De dagen voor Isa en Milou zijn wel redelijk saai, nu alles door de week in- en om het huis moet gebeuren met (ik doe m'n best, maar soms toch) een (redelijk chagrijnige) moeder die vanuit bed haar mening geeft (....)

Dus op zondag werd door de meiden het plan opgevat om samen met Ewout naar Jump Sky High te gaan, een indoor trampoline hal. Na het gedag kussen van de alledrie, riep ik vanuit m'n bed Ewout nog toe dat ie "wel voorzichtig moest doen hè schat, hahahah", ervan uitgaande dat hij (net als ík, de keren dat ik er met de meiden ben geweest) lekker vanaf de kant zou toekijken. Maar niets bleek minder waar; aan het eind van de middag kwam zowel Milou áls Ewout thuis met een enorm ei op hun enkel!! Verzwikt tijdens het springen!! Wat een huis vol kneuzen!! 

the cousins

Ewout en Lou de hele avond op bed met een icepack op een enkel, ik op bed omdat dat moest en alleen Isa nog in volle gezondheid, druk in de weer met drankjes om dit ziekenzaaltje te verplegen. Isa had ook in no time een overheerlijke maaltijd op tafel (lees: in bed), maar dát hadden we voor een groot deel ook wederom te danken aan onze vrienden.

En er kwam nog veel meer afleiding voor de meiden, want afgelopen vrijdag kwamen Marco en Floor aan op het vliegveld van Houston, met alweer een nieuw door-de-douane-gaan record (binnen de 30 minuten) én een koffer vol met pepernoten!

school camp en auto-pech

Of het nou aan het Montessori onderwijs hier ligt, of aan het feit dat er verder niet al te veel vertier is voor kinderen, naar school gaan wordt ervaren als één groot feest!! En ik kan me er alles bij voorstellen, want al na 4 héle lesdagen na de eerste schooldag van dit jaar, ging Milou met haar grade op fieldtrip en Isa voor het eerst in haar leven op schoolcamp. Drie dagen (2 nachten) naar Camp Allen, ruim een uur rijden bij ons vandaag. Direct na ons heerlijke weekend in de Hill country (koffertjes stonden nog in de auto), rende Isa naar boven met de lijst van benodigdheden voor het kamp in haar hand. Alles werd 2 dagen van te voren keurig in haar reistas gelegd en afgestreept van haar lijstje; zaklampje, shorts, shirts, zonnebrand, slaapzak. Alleen over haar beer (die ze ook als een soort hoofdkussen gebruikt) werd enorm getwijfeld. Is dat wel stoer genoeg voor een 10 jarige??

Milou (die alleen maar 1 dagje overdag naar hetzelfde camp Allen zou gaan) sliep de nacht ervoor maar matig en op de ochtend van vertrek lagen de dames al om 6 uur bij ons in bed. Gedeeltelijk misschien ook omdat de stroom (dus ook de fan's en airco) midden in de nacht was uitgevallen.

Milou klaar voor de kano-tocht!

Bepakt en bezakt bij school aangekomen, tóch direct weer even snel terug naar huis, omdat Milou haar pet was vergeten (en dán is het pas écht warm in de zon bij 33 graden), maar om 9.15 vertrokken dan de twee schoolbussen met alle kinderen. Blijkbaar is zo'n camp (of schoolreisje) hier niet zo heel bijzonder, want er stonden naast mij, nog maar twee andere moeders te zwaaien (Nicole, een nieuwe NL dame, waarvan haar twee kinderen nog maar 3 dagen überhaupt op school zaten én de moeder van Marie-Carmen. Dat was alles??!!). Maar goed, alle kids leken we super veel zin in te hebben, dus dan is het ook niet zo emotioneel voor de moeders, zullen we maar denken ;-)

Isa op weg naar Camp Allen,...

.... en vermoeid, maar blij weer thuis!

's Middags kwam Milou dus weer thuis, na een waanzinnig leuke dag én met de mededeling dat Isa het ook heel leuk had. En 's avond mocht Ia even naar huis bellen, om te laten weten dat het allemaal goed ging. Ze had wel (tijdens een speurtocht in het donker) in een fire-ant-pile gestaan, dus een pijnlijke voet vol mierenbeten, maar 'het ging wel'. Na drie dagen kwam ze volledig uitgeput, maar met prachtige enthousiaste verhalen nét te vroeg thuis,..... met als resultaat dat er geen ouders (en ook ik niet dus ;-(( hen bij school kon verwelkomen. Het blijft hier moeilijk om soms een soort van 'warme' mee te geven aan leuke gebeurtenissen! Helaas zaten we 's avonds al weer bij de dokter, want de fire-ants bleken toch meer reactie aan haar voet te hebben gegeven dan door de telefoon in te hebben geschat. Maar met wat smeerseltjes en pillen kwam dat ook weer na een paar dagen goed en bleven de mooie verhalen over.

fire-ants!!!

Tijdens ons verblijf in NL liep ons lease-contract van de auto af. We moesten beslissen of we een nieuw contract voor minimaal een jaar aan wilden gaan óf zelf een auto kopen (die we dan evt. mee kunnen nemen als we waarschijnlijk over een jaar terug naar NL gaan). En omdat E wel oren had naar (naast de Camaro, nog) een auto te importeren in NL, stond er bij terugkomst van onze zomervakantie uit NL een door hem zorgvuldig uitgezochte X5 voor de deur. Tweede hands (maarrr, 'door een oud vrouwtje bereden en altijd binnen gestaan') en gekeurd. Prachtig en eigenlijk veel te mooi voor mij, want nu moest ik echt voorzichtig gaan doen; geen zooi meer laten slingeren, niet eten en drinken in de auto en regelmatig poetsen. De auto reed heerlijk, tot,.... dag vier! Isa en ik zaten in de auto op weg naar huis (Milou hadden we net afgezet voor een play-date bij haar vriendin Madelief) en bij het nemen van een bocht, sloegen alle lichten op tilt; motor overheat! Geen waarschuwinkje vooraf, niets, alleen kon ik direct niet meer harder dan stapvoets rijden. Dus auto aan de kant, 10 minuutjes stil staan en het nogmaals proberen. Maar ook dát leverde dezelfde kermis aan lampjes op! Dus de auto op een iets verder gelegen parkeerplaats gereden en E gebeld (stap 1 bij iedere calamiteit ;-)). Helaas zat die blijkbaar in een meeting ofzo en na even kort overleg met Isa, besloten we de auto lekker te laten staan en dat kleine stukje (in onze ogen) 'even' naar huis te lopen. Helaas hadden we geen water meer in de auto (gebeurt me niet vaak), maar we hadden nog wel een half broodje en we zouden het wel redden naar huis. Met de auto zou het een minuutje of 7 zijn geweest, dus lopend misschien een minuut of twintig (ok, dan wel op het heetst van de dag in zo'n 36 graden), maar dan konden we ons wel verheugen op een gekoeld drankje thuis. Maar dát viel even tegen,.... ook helemaal binnendoor in de schaduw van de bomen gelopen, waren we een half uur later nog maar ongeveer halverwege. Geen enkele water fountain tegengekomen (die je normaal óveral ziet) en Isa ging haast hallucineren van de dorst (die bekende onderweg in tranen dat ze de 5 uur ervoor helemaal niets gedronken had?!).
Dus wat doe je dan als moeder? Juist, even een woonwijk in, bij het eerste huis aanbellen en vragen om een flesje water. Er werd door de man die open deed, nog een beetje vreemd naar mij gekeken, maar toen hij het volledig oververhitte hoofd van Isa zag, kregen we zelfs twee flesjes!
En dat maakte de tweede helft van de tocht weer een beetje dragelijk en na ruim een uur lopen in die hitte, waren we eindelijk thuis. Om een heel lang verhaal beetje korter te maken; Milou werd thuis gebracht, auto volgende dag met E opgehaald en naar garage gebracht, waar bleek dat de waterpomp kapot was (grr). Kassa, de winst die we hadden gehoopt te maken met de verkoop van deze mooie bak in NL, hebben we al weer uitgegeven,.... ;-( en zo heb ik direct alle verhalen ontkracht dat het hier alléen maar een leven is als 'God in Texas'!

best wel warm, zo'n hele wandeltocht naar huis!!

Einde van de zomervakantie, dus op naar the Hill Country

even afkoelen!

Na 12 weken zomervakantie, is de school hier (eindelijk) weer begonnen en iedereen keek er een beetje naar uit. Isa en Milou waren wel klaar met alle vrije tijd, zwemmen en vervelen en ikzelf was weer toe aan het bijwerken van de blog ;-), want daar had ik de hele zomer lang maar weinig tijd voor gehad. Zodoende begin ik gewoon te vertellen vanaf afgelopen week en probeer de tussenliggende weken (in Costa Rica, The Woodlands en Nederland) tzt in te halen.

Na terugkomst van ons 3 weken durende 'werkbezoek' ;-) aan NL kregen we al snel Connie en Jillan voor 5 dagen op bezoek. Zij waren op doorreis van Vancouver naar A'dam en kwamen hier een paar dagen meegenieten van ons luie vakantie leven! De meiden hebben het heerlijk gehad met z'n drieën en Connie en ik hebben vooral oude verhalen opgehaald. Daarnaast een bezoekje aan the Fire-department, de mall en een Public-pool en de dagen vlogen om en moesten zij weer door. Vijf dagen later (en drie dagen voor school weer zou beginnen) kwam opa Hans als tweede in dit 'gasten seizoen' aan en vanaf dag 1 was hij direct als tuin-/poolman aan de slag! Heerlijk, want met mijn rug is het nog steeds tobben (hoewel het hopelijk nu beter gaat, want, ben juist deze week naar een nieuwe arts gegaan). 

Vis in Austin

Maar goed, zoals gezegd, meiden weer helemaal enthousiast om naar school te gaan en alle spullen waren weer ingekocht, erasers, binders, construction paper, rulers,.... het is altijd weer een hele klus om erachter te komen wat ze bedoelen en het bij elkaar te vinden. Ook hun first-day-to-school-again-clothes, hier een echt 'dingetje', lagen al dagen van te voren netjes klaar. Alle juffen en vriendinnen werden op dag één uitgebreid 'gehugged' en hoewel de eerste twee avonden helemaal kapot van       vermoeidheid, vonden ze het beide weer heerlijk. 

Pedernales falls

duidelijke taal

Opa ging vanaf donderdag een paar dagen naar Los Angeles (een oude vriendin van vroeger opzoeken) en wij hadden direct weer een lang weekend vrij voor de boeg; Labor-day. Dus last-minute bedachten we, dat we er maar 'eens' op uit moesten. Vrijdagmiddag richting Austin gereden (3 uurtjes, draaien we onze handen echt niet meer voor om) en daar hebben we heerlijk gewandeld en gegeten, bij een door de meiden uitgezocht (poep-chique) vis restaurant. Het is hier nog steeds hartstikke warm (100+ graden), dus de dames wilden alleen maar buiten aan een tafeltje, als we in de straal van een vernevelaar konden zitten (het zijn inmiddels haast échte Texanen! ;-)) Zaterdagochtend hadden we afgesproken om te ontbijten met de oude 'zwemjuf' van Milou en haar ouders (vrienden van ons) die tegenwoordig in Austin wonen. Heerlijk weer buiten gegeten, in een erg relaxte sfeer. Austin (de Capital of Texas) is zo'n stuk liberaler dan Houston, daar zie je gewoon weer eens dames zónder nagellak op hun vingers (!) en heuse mannen met een paardenstaart. Maar goed, na een heerlijk (low garb, organic and fat free) én gezellig ontbijt, door naar de Pedernales-falls, een State park, waar er door alle droogte haast geen waterval meer over is, maar, daardoor wel een prachtig mooie stenen rivierbeddingen heeft, waar je doorheen kon lopen. En hoewel geen water in de waterval, wel voldoende in de rugzak, want met deze temperaturen en felle zon, is je enige zorg een beetje gehydreerd te blijven. Gelukkig had het nabij gelegen meertje nog nét wel genoeg water voor een plonsje, hoewel dat water zóoo warm was, dat we daar uiteindelijk haast niet meer van afkoelden. 

Enchanted Rock

vroege wandeling

Dus, hop, de airco auto weer in en door naar de eindbestemming, Fredericksburg. Een van oorsprong Duitse nederzetting waar nog veel aan 'onze' buren doet denken (hebben 's avonds dus ook heerlijke schnitzel en apfelstruddel op!). Wat dat betreft zijn de Amerikanen hier al snel te porren voor wat oorspronkelijke cultuur hoor; een 150 jaar oud stadje, met nét aan 10.000 inwoners, wat bestaat uit 1 Main street en zo'n 10 straatjes er omheen en ze (lees: wij ook!) komen van heien en ver om het te bezichtigen. Niets bijzonders; wat leuke 'oude' huisjes, een paar oubollige winkeltjes en een nep biergarten en we vinden het weer geweldig ;-). Maar goed, in deze toeristische trekpleister nog wel de huid van een heuse Texaanse longhorn gekocht (passend bij z'n gewei, dat sinds ons bezoek aan San Antonio al thuis aan de muur hing). Zondagochtend waren we extreem vroeg uit de veren om de Enchanted-rock te beklimmen. Een verlaten grote steen, die ook nog op onze weekend-hill-country-bucket-list stond. En de weersverwachting was weer tropisch, en dus wilden we deze klim met z'n viertjes volbrengen, moesten we vroeg zijn. Om 8.30 uur stonden we onder aan de Rock en hoewel het toen al ruim 85 (= 30) graden was, stond er een "lekker briesje hè, mam", zoals Milou zei. En het lopen ging super goed, dus stonden we vier liter water later, boven op de desolate top te genieten van het uitzicht. De terugweg hadden we bedacht om zelf een pad naar beneden te zoeken, maar dat viel met alle rotsblokken nog niet mee.  Maar, uiteindelijk is ons ook dat natuurlijk ook gelukt! Wat een stoere meiden zeg, geen kikje dat het te warm was, terwijl het ons letterlijk in straaltjes over de rug liep. 
De hele klim maakte hongerig, dus ijsje eten en daarna even afkoelen in de pool bij het hotel. Toen we allemaal weer een beetje op temperatuur waren zijn we een borrel gaan drinken in Luckenbach, een 'dorpje' wat bestaat uit drie (!) gebouwen; een postoffice, een saloon and a dancehall. Kijk, en kaartjes gingen we dit weekend toch niet versturen, de dance hall was niet open op zondag, maar die saloon, met z'n topact van deze dag, zanger/gitarist Bill Lewis, waren helemaal geweldig! Texas op z'n best: country-zanger op het podium, kippen in de boom, 100 graden op je hoofd en biertje in je hand (alleen wij dan hè, want we wilde Isa een drankje voor ons laten halen, maar die vlieger ging niet op: "No mem, minors are not allowed to tóuch alcohol!!!!")  

top burgers!

Maar goed, in die hitte, gaan de biertjes hard (en willen de meiden ook nog wat anders dan water), dus toen we hoorde dat iets verderop bij Alamo Springs cafe, de beste hamburgers uit heeel Texas werden gemaakt, zijn we dat eens even gaan testen, voordat we lekker in onze koele hotel kamer in slaap vielen. En ze hadden gelijk!

Texas drivers license and again The Pavilion!

De staat Texas schrijft voor, dat men maximaal 90 dagen na het vestigen in de staat, in het bezit moet zijn van een Texas driving license. Hier is het rijbewijs een officieel identificatie document en vele Amerikanen hebben niet eens een paspoort. Binnenlandse vluchten kunnen bijvoorbeeld alleen op je driving license worden gedaan. Maar goed, het duurde even voordat we hier álle andere zaken geregeld hadden en voor je het weet ben je zo maar twee jaar (!) verder. Ewout werd overigens afgelopen 'winter' al met zijn neus op de feiten gedrukt, toen hij een bekeuring kreeg voor te hard rijden; er kwam er direct één overheen, omdat hij na anderhalf jaar nog steeds met een Europees rijbewijs reed. Hij werd verplicht om binnen 30 dagen alsnog z'n Texaanse rijbewijs te halen en zo geschiedde. Eerst op voor zijn theorie en een paar dagen later praktijkexamen. Maar ikzelf moest dus nog steeds een keer dat rijbewijs regelen.
En in die afgelopen twee jaar zaten de meiden minimaal vijf dagen per week op school (dus je zou zeggen, zeeën van tijd), maar op de een of andere manier kwam het er toch maar steeds niet van....

Totdat een paar weken geleden summerbreak was aangebroken (lekker praktisch met al die thuiszittende kinderen) en ik met een aantal andere dames 'de geest' kreeg, onder het motto; 'gedeelde stress is minder frustrerend'. Want dát had ik wel van al onze voorgangers begrepen, je moet er minimaal een dag voor uit trekken en ook niet te beroerd zijn om onverrichte zaken weer naar huis te keren als niet al je papieren in orde blijken te zijn. Dus twee weken geleden avonden lang oude Texaanse theorie examens geoefend (uuh, na hoeveel feet sta je stil als je 45 miles/hour rijdt of hoeveel bedraagt de ticket als je voor de eerste keer voor DWI wordt aangehouden?) en vervolgens vol goede moed samen met vriendin Arda op pad.

Nu zijn Ewout en ik (zoals jullie bekend) nét voor ons vertrek naar de States getrouwd, juist om allemaal bureaucratische rompslomp te kunnen omzeilen. Ik heb (met liefde) Ewout's achternaam aangenomen (lekker makkelijk) zodat niemand hier zou hoeven vragen naar documenten om bijvoorbeeld te bewijzen dat Isa en Milou ook míjn kinderen zijn. Alles staat dus op naam van Mirjam Bastian, behalve,........mijn NL paspoort (en dus ook m'n visum). Dat blijft, naar goed Nederlands gebruik, gewoon Maria de Ridder, ev Bastian. Kijk, en dát kan hier dus niet!!! Als m'n paspoort op Maria de Ridder staat, moet m'n Texas drivers license óók op Maria de Ridder, maar dát kan alleen pas weer, als ik minimaal twee documenten heb, waarop de naam Maria de Ridder staat, tezamen met ons huidige adres hier in Texas (en dát terwijl ik hier dus als Mirjam Bastian bekend sta). Na deze eerste mislukte poging om überhaupt m'n theorie examen te mogen doen (na anderhalf uur wachten) werden we gezellig samen weer terug naar huis gestuurd (want ook Arda had nét niet het juiste documentje beschikbaar). Vervolgens dus eerst naar onze USA bank om daar m'n naam te veranderen in Maria de Ridder (wel met schriftelijke toestemming van mijn echtgenoot natuurlijk!). Vervolgens bij onze autoverzekering Mirjam Bastian laten uitschrijven en Maria de Ridder toegevoegd en dezelfde procedure herhaald bij het waterleidingsbedrijf. Van allemaal een origineel hard copy opgevraagd en vol goede moed, vorige week de vrijdagmiddag samen met Wendy opgeofferd, om te kijken of we nu wel onze theorie zouden mogen doen. Er was juist een heel nieuw systeem geïmplementeerd, waarbij je je telefoonnummer op internet kon achterlaten, je vervolgens in een soort virtuele rij kwam te staan en 30 minuten vóór het einde van de rij, een sms kreeg dat je over een half uurtje aan de beurt was; ideaal systeem zou je zo zeggen (kunnen ze in NL nog wat van leren, dachten we toen nog). Om 13.00 uur hadden wij ons dus ingeschreven en de wachtrij was op dat moment nog 35 minuten (onthouden die tijd!). Wij als een dolle samen de auto in gesprongen, want de rit er naartoe was 30 minuten, dus we zouden nog maar nét op tijd zijn (dachten we ook toen nog). Maar geen stress, want een half uur later aangekomen bij  The Texas department of public safety, bleken we pas op plaats 34 te staan, wat overeen kwam met nog 34 minuten wachttijd. Om 14.00 uur stonden we op 33 minuten en om een heeeel lang verhaal wat korter te maken, na drie uur wachten (!) op 9 minuten, om 16.30 weer op 11 minuten (??) en net na 17 uur (hun sluitingstijd), waren we aan de beurt!
Dit keer was voor mij gelukkig wel alles in orde; heb ik met goed gevolg de 30 vragen beantwoord (toch altijd weer spannend ;-)) en konden we na haast vijf uur het gebouw verlaten (waar overigens bij een buiten temperatuur van + 90 gr. Fahrenheit = +30 gr. C, níets mag worden gegeten of gedronken, we vielen dus haast flauw van de honger!). Maar goed, ik heb de eerste horde naar het rijbewijs genomen en mag over 4 weken afrijden ;-) maar Wendy moet wéér een keer terug!!! Ook zij is speciaal voor haar verhuizing hier naartoe getrouwd, maar de trouwakte bleek niet in orde ?!!! Om gek van te worden!!! Zeker als je weet dat al die Texanen écht levensgevaarlijk zijn op de weg en wij, als Europeanen, zelfs geblinddoekt nog beter rijden!!

Milou uit logeren (met Tim en Bram)

Isa (met weer een mooi bekkie) samen met Mary Carmen

heerlijk relaxt!

Alle stress zijn we inmiddels gelukkig weer kwijt na een heerlijk weekend, waarbij het hoogtepunt een concert van Ke$ha en Pitbull was in The Pavilion, 10 minuten rijden bij ons vandaan. Waren we in januari nog alleen met Isa naar het concert van Lady Gaga geweest en vond Milou dat niet zo leuk, dít keer hadden we vier kaartjes gekocht. Maar toen we het vorige week aan de meiden vertelde, barstte Milou in tranen uit: "Móet ik mee naar een concert??? Dat doet écht veel te pijn aan m'n oren!!" En gelijk heeft ze wel, want Milou houdt helemaal niet van harde geluiden, maar nu had ze wel een keuze. Dus kaartje over gedaan aan een vriendin van een vriendin en Milou wilde het liefst graag uit logeren bij haar grote vrienden Marco en Jutta. Zij een geweldige avond gehad bij hen en wij hebben samen met Mary Carmen (Isa's BFF), haar ouders, en Petra en Jeroen met hun kinderen een waanzinnig gave avond uit gehad. Op een picknick kleedje, onder de sterrenhemel, in onze korte broeken, mee swingen op de (matige) liedjes van Ke$ha, maar vervolgens een waanzinnig concert van Pitbull. Helemaal uit ons dak!! Volgende keer proberen we Milou toch maar over te halen (dan maar met oordopjes in en koptelefoon op), want zo relaxt met kinderen een echt popconcert bezoeken, zal er in Nederland niet meer inzitten.

gezellig!

bomvol Pavilion; 16.500 'fans'